15 Rock Ντουέτα

Τα μουσικά ντουέτα, είναι τα ζευγάρια που όλοι χρειαζόμασταν, αλλά δεν το ξέραμε και φυσικά, είναι αρκετά περισσότερα απο τα 15 που έχω συγκεντρώσει εδώ. Τα περισσότερα από αυτά είναι από εκπληκτικά καλά, μέχρι αριστουργηματικά, επειδή ίσως είναι η συνεργασία που ποτέ δεν σκεφτήκαμε ότι θα μπορούσε να γίνει. Στα χαρτιά, δεν φαινόταν μάλλον η καλύτερη ιδέα, αλλά κατάφεραν να ανατρέψουν τα προγνωστικά και τη θεωρία, δίνοντάς μας επικά αριστουργήματα. Όπως όμως και να το κάνουμε, δύο φωνές, αν όχι πάντα, είναι έστω μερικές φορές, καλύτερες από μία.

1. BLACK KEYS (2001 – Ohio, USA)  

Αμερικανικό ντουέτο, που σχηματίστηκε στο Ohio το 2001, από τους Dan Auerbach και Patrick Carney. Οι δυο τους, σχημάτισαν τη μπάντα, αμέσως μετά την αποβολή τους από το κολλέγιο, και αφού υπέγραψαν στην Alive, ντεμπουτάρισαν το 2002, με το άλμπουμ The Big Come Up, που τους χάρισε ένα νέο συμβόλαιο, αυτή τη φορά με την Fat Possum.

Το 2004, έκαναν το άλμπουμ Rubber Factory, και το 2006 μεταπήδησαν στην Nonesuch Records. Το 2008, έκαναν το Attack & Release και έκαναν παγκόσμια επιτυχία το 2010 με το άλμπουμ Brothers, και κέρδισαν τρία Grammies με το single «Tighten Up». Το 2011 ανέβασαν το El Camino στο #2 του Billboard 200 και το 2014, με το άλμπουμ Turn Blue, έκαναν το πρώτο τους #1 στις ΗΠΑ.

LINEUP
Dan Auerbach  (1979, Κιθάρα, Φωνή)

Patrick Carney  (1980, Τύμπανα, Κρουστά)

ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΟ ΑΛΜΠΟΥΜ

Brothers  (2010)

2. CARPENTERS  (1970 – California, USA)  

Τα αδέλφια Richard & Karen Carpenter, ήταν ένα επιτυχημένο ντουέτο στις αρχές του 1970 με μία σειρά από singles επιτυχίες. «Close to You» &  «We‘ve Only Just Begun» το 1970, «For all We Know»,  «Rainy Days and Mondays» & «Superstar» το 1971, «It‘s Going to Take Some Time», «Hurting Each Other» & «Goodbye to Love» το 1972, «Sing»,  «Yesterday Once More» & «Top of the World» το 1973, «Won’t Last a Day Without you» το 1974, «Please Mr. Postman» & «Only Yesterday» το 1975.

To 1971, παρουσίαζαν ένα πρόγραμμα στο τηλεοπτικό κανάλι NBC με τίτλο «Make your Own Kind of Music», το 1973 κέρδισαν 3 φορές το Grammy με το album The Singles 1969-1973 και την 1^η Μαΐου του 1974, ύστερα από παράκληση του Προέδρου Nixon, έπαιξαν στο δείπνο που δόθηκε στον Λευκό Οίκο  προς τιμήν του Καγκελάριου της Δυτικής Γερμανίας, Willy Brandt.  Το 1976 έκαναν μία περιοδεία στην Ιαπωνία που ήταν η μεγαλύτερη περιοδεία που είχε γίνει ποτέ σ’ αυτή τη χώρα μέχρι τότε, αλλά προς τα τέλη της δεκαετίας του 70, οι Carpenters απουσίαζαν ήδη από τα charts. Τον Φεβρουάριο του 1983, η Karen πέθανε στο σπίτι των γονιών της από ανακοπή καρδιάς.

LINEUP
Richard Carpenter  (1946, πλήκτρα, φωνή) ,

Karen Carpenter  (1950-1983, τύμπανα, φωνή) .

ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΟ ΑΛΜΠΟΥΜ

Close to You  (1970)

3. EURYTHMICS  (1980 – London, England)

Βρετανικό ντουέτο με μέλη την Annie Lennox και τον David Stewart, οι οποίοι ήταν μέλη των Tourists, που όλοι όμως, τους ήξεραν ως Catch. Το θέμα είναι ότι όπως και να τους έλεγαν, Tourists ή Catch, διέλυσαν το 1980, και η Lennox με τον Stewart φορμάρισαν τους Eurythmics, κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ με τίτλο In the Garden, το 1981, αλλά γνώρισαν την παγκόσμια επιτυχία με το Sweet Dreams (Are Made of This) , που κυκλοφόρησε το 1983 και ήταν το δεύτερο άλμπουμ τους. Στη συνέχεια, γνώρισαν μία σειρά από επιτυχίες, μέχρι το 1990 που διέλυσαν.

Ο Stewart ξεκίνησε μία καριέρα παραγωγού δίσκων, ενώ η Lennox εγκαινίασε την σόλο τραγουδιστική καριέρα της το 1992, με το άλμπουμ Diva. Στα τέλη της δεκαετίας του 1990, έκαναν ένα πρώτο reunion κυκλοφορώντας το άλμπουμ Peace (1999), και ένα δεύτερο το 2005 με το single «I’ve Got a Life», το οποίο ήταν μέρος του νέου τους άλμπουμ, Ultimate Collection.

LINEUPAnnie Lennox  (1954, Φωνή, Πιάνο)

David Stewart  (1952, Κιθάρα, Πλήκτρα, Φωνή)

ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΟ ΑΛΜΠΟΥΜ

Sweet Dreams (Are Made of This)   (1983)

4. EVERLY BROTHERS  (1951 – Iowa, USA)  

Οι Don & Phil Everly, ήταν γνωστοί για τις φωνητικές τους αρμονίες και ήταν το πιο επιτυχημένο Αμερικανικό rock ‘n’ roll ντουέτο. Υπήρξαν σπουδαία επιρροή για μπάντες όπως οι Beatles, οι Beach Boys και οι Simon & Garfunkel. Η πιο δημιουργική τους περίοδος εντοπίζεται ανάμεσα στο 1957 και στο 1965. Εντάχθηκαν στο Rock and Roll Hall of Fame το 1986 και στο Country Music Hall of Fame, το 2001.

LINEUP
Don -Isaac Donald- Everly,  (1937-2021, κιθάρα, φωνή) ,

Phil –Phillip- Everly,  (1939-2014, κιθάρα, φωνή) .

ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΟ ΑΛΜΠΟΥΜ

It’s Everly Time  (1960)

5. FARINAS  (1965 – California, USA)  

Οι Farinas ήταν ένα πολλά υποσχόμενο ντουέτο της folk, του οποίου η καριέρα τελείωσε με τον θάνατο του Richard Farina, το 1966. Ο Richard γεννήθηκε το 1937 από Ιρλανδο-Κουβανούς γονείς και πέρασε τα παιδικά του χρόνια στην Κούβα, στη Νέα Υόρκη και στη Βόρειο Ιρλανδία. Στα μέσα της δεκαετίας του 50 ήταν ενεργό μέλος του IRA και η κυβέρνηση της Βρετανίας τον είχε επικηρύξει. Αργότερα πήγε στην Κούβα στο πλευρό του Castro και το 1959 πήγε στο Greenwich Village όπου ξεκίνησε να παίζει και να τραγουδάει σε διάφορα καφέ. Στην πασίγνωστη ταβέρνα White Horse που ήταν καλλιτεχνικό στέκι, γνώρισε την φολκ τραγουδίστρια Carolyn Hester την οποία παντρεύτηκε 18 μέρες αργότερα.

Στις αρχές του 1963, συνάντησε στο Παρίσι την αδελφή της Joan Baez, την 17χρονη Mimi Baez και έφυγαν μαζί για την California όπου άρχισαν να παίζουν σαν ντουέτο. H Hester ζήτησε αμέσως διαζύγιο και ο Richard το υπέγραψε, και παντρεύτηκε την 17χρονη Mimi τον Απρίλιο του 1963. Ήχογράφησαν τρία albums στην Vanguard, και ο Richard ξεκίνησε παράλληλα τη συγγραφική του καριέρα γράφοντας θεατρικά έργα, άρθρα σε περιοδικά και νουβέλες.

Το 1966, στα εικοστά-πρώτα γενέθλια της Mimi, γυρίζοντας από την παρουσίαση ενός βιβλίου του, σκοτώθηκε σε ατύχημα με τη μοτοσικλέτα του. Η Mimi, συνέχισε την καριέρα της σαν τραγουδίστρια και ηθοποιός, μοιραζόμενη ενίοτε την σκηνή με την αδελφή της, τη Joan. Πέθανε από καρκίνο το 2001.

LINEUP
Richard Farina  (1937-1966) ,

Mimi Farina  (1945-2001) .

ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΟ ΑΛΜΠΟΥΜ

Reflections in a Crystal Wind,  (1966)

6. HALL & OATES  (1969 – Pensylvania, USA)  

Οι Daryl Hall & John Oates θέλοντας να αποφύγουν τον καυγά μεταξύ των δύο  συγκροτημάτων στα οποία συμμετείχαν (ο Hall στους Temtones και ο Oates στους Masters), το ’σκασαν και συναντήθηκαν τυχαία μέσα σε ένα ασανσέρ στη Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ. Εκεί, αποφάσισαν να γίνουν ντουέτο, και μάλιστα, το πλέον επιτυχημένο ντουέτο στην ιστορία των charts.

LINEUP
Hall  (Daryl Hall, 1949, φωνή)  

Oates  (John Oates, 1949, κιθάρα, φωνή)

ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΟ ΑΛΜΠΟΥΜ

H2O,   (1982)

7. IKE & TINA TURNER  (1960 – Illinois, USA)

Αμερικανικό ντουέτο που χαρακτηρίστηκε ως το «πιο καυτό και το πιο εκρηκτικό σύνολο του ryhtm ‘n’ blues». Οι πρώιμες δουλειές τους, συνέβαλαν πάρα πολύ στην εξέλιξη της soul μουσικής, ενώ οι μετέπειτα, έμειναν αξιοσημείωτες για τις ενορχηστρώσεις και τις ερμηνείες τους. Το 1991 εντάχθηκαν στο Rock & Roll Hall of Fame.

Το 1958, ο Ike Turner και η μπάντα του, οι Kings of Rhythm, ήταν ένα δημοφιλέστατο μουσικό σώου στην περιοχή του St. Louis. Ο Ike είχε πάει εκεί το 1954 ως κυνηγός ταλέντων για λογαριασμό της Modern και της RPM records. Την ίδια περίοδο, μία νεαρή νοσοκόμα, η Anna Bullock τριγυρνούσε στα nightclubs του St. Louis μαζί με την αδελφή της, την Alline και μερικούς φίλους. Ένα βράδυ έτυχε να δει τους Ike and the Kings of Rhythm και δήλωσε εντυπωσιασμένη. Στο μεταξύ, είχε αρχίσει να βγαίνει με τον σαξοφωνίστα της μπάντας και ένα βράδυ της έδωσαν ένα μικρόφωνο, τραγούδησε μαζί με τον Ike για όλη την υπόλοιπη βραδιά και δεν άργησε να κάνει ντεμπούτο ηχογραφώντας τα background φωνητικά στο τραγούδι του Ike, «Box Top», με το όνομα «Little Ann». Τον Μάρτιο του 1960, ο Ike επέλεξε τον τραγουδιστή Art Lassiter για frontman στους Kings of Rhythm, και του έγραψε και ένα τραγούδι, το «A Fool in Love», το οποίο όμως ο Lassiter απέτυχε να  τραγουδήσει. Τότε ο Ike έδωσε την ευκαιρία στην «Little Ann» να ηχογραφήσει το τραγούδι δοκιμαστικά σαν οδηγό για τον Lassiter. Η δοκιμαστική αυτή ηχογράφηση εντυπωσίασε τόσο πολύ έναν ραδιοφωνικό disk jockey που έπεισε τον Ike να το στείλει στον πρόεδρο της Sue Records, τον Juggy Murray. Ο Murray με το που άκουσε το δοκιμαστικό, έπεισε τον Ike να κρατήσει την ηχογράφηση με τη φωνή της «Little Ann» και εδώ άρχισαν όλα. Ο Ike ονόμασε «Ikettes» το γυναικείο φωνητικό τρίο που συνόδευε την «Little Ann» και έδωσε στην «Little Ann» το όνομα «Tina Turner». Έτσι, ολόκληρο αυτό το μουσικό σύνολο, δηλαδή ο Ike, οι Kings of Rhythm, οι Ikettes και η Tina Turner ονομάστηκαν «Ike and Tina Turner Revue» και το «A Fool in Love» αμέσως μετά την κυκλοφορία του, έγινε τεράστια επιτυχία πουλώντας πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα. Το 1961, με το «It’s Gonna Work Out Fine», έκαναν το δεύτερο single που ξεπέρασε κι αυτό σε πωλήσεις το ένα εκατομμύριο, και στο μεταξύ η προσωπική φιλία μεταξύ του Ike και της Tina μετετράπη σε σχέση. Μία σχέση που οδήγησε σε γάμο το 1962 και σε διαζύγιο το 1978. 

Το 1976, ο εθισμός του Ike στην κοκαΐνη ήταν τόσο έντονος που του είχε ανοίξει μία τρύπα στο ρινικό διάφραγμα, προξενώντας του συχνές ρινορραγίες και για να ανακουφιστεί, χρησιμοποιούσε όλο και περισσότερη κοκαΐνη. Αυτή την περίοδο, περνούσε τον περισσότερο καιρό του στο στούντιο που είχε φτιάξει, παρά στο σπίτι με την Tina και τα παιδιά τους. Η Tina στο μεταξύ, προσπαθώντας να λύσει τα δικά της προβλήματα, βρήκε καταφύγιο στον Βουδισμό. Τον Ιούλιο του 1976, οι Ike and Tina Turner Revue ταξίδεψαν με αεροπλάνο στο Dallas για μία συναυλία, αλλά το ζευγάρι άρχισε να διαπληκτίζεται μέσα στο αεροπλάνο. Ένας διαπληκτισμός που κατέληξε σε άγριο τσακωμό μέσα στη λιμουζίνα που τους μετέφερε στο ξενοδοχείο στο οποίο έφτασαν και οι δύο μέσα στα αίματα. Όταν ο Ike κοιμήθηκε, η  Tina πήρε μερικά ρούχα και το έσκασε από την πίσω πόρτα του ξενοδοχείου. Στις 27 Ιουλίου του 1976, ξεκίνησε τις διαδικασίες του διαζυγίου που έληξαν τον Νοέμβριο του 1977 και ολοκληρώθηκαν τον Μάρτιο του 1978.

Οι σόλο καριέρες που ακολούθησαν, διαφέρουν. Ο Ike κατάφερε να κάνει το όνομά του συνώνυμο της βίας και της κακομεταχείρισης, τουλάχιστον μέχρι τις 12 Δεκεμβρίου του 2007 που βρέθηκε νεκρός μέσα στο σπίτι του στην California, ενώ η Tina έκανε μία επιτυχημένη σόλο καριέρα και συνεργάστηκε με πολλούς καλλιτέχνες. Τον Οκτώβριο του 2008, στα 68 της χρόνια, γιόρτασε τα 50 χρόνια της καριέρας της με μία περιοδεία 95 σταθμών που τερματίστηκε μαζί με την καριέρα της, τον Μάιο του 2009 στην Αγγλία.

Τον Οκτώβριο του 2007, δύο μήνες πριν τον θάνατο του Ike, η Time-Life Music, κυκλοφόρησε ένα τριπλό CD με τίτλο: The Ike & Tina Turner Story: 1960-1975.

LINEUP
Ike Turner  (1931-2007, κιθάρα, πιάνο, φωνή) ,

Tina Turner  (1939, φωνή) .

ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΟ ΑΛΜΠΟΥΜ

River Deep – Mountain High  (1966)

8. LOGGINS & MESSINA  (1971 – USA)  

Ο Kenny Loggins, ξεκίνησε να παίζει κιθάρα στα εφτά του χρόνια. Ο πατέρας του ήταν περιοδεύων πλασιέ και η οικογένειά  του ζούσε στο  Detroit και στο Seattle  μέχρι που εγκαταστάθηκε μόνιμα στην California. Στο κολέγιο ο Loggins ήταν μέλος σε ένα folk group, αλλά προς τα τέλη του 60 στράφηκε προς το rock και δούλευε στην ABC Records.

Ο Jim Messina μεγάλωσε στο Texas και άρχισε να παίζει κιθάρα από τα πέντε του. Στα 12 μετακόμισε στην California και αφού τελείωσε το σχολείο το 1965, άρχισε να δουλεύει στo Harmony Recorders Audio Sound Studio, όπου συνάντησε τους Buffalo Springfield που έκαναν εκεί την ηχογράφηση του δεύτερου album τους. Όταν οι Buffalos διέλυσαν, σχημάτισε τους Poco μαζί με τον Richie Furay, και έπειτα από δύο χρόνια και τρία albums, άφησε τους Poco, για  να δουλέψει σαν παραγωγός στην Columbia και η πρώτη παραγωγή που ανέλαβε, ήταν του Kenny Loggins. Η συνεργασία Loggins & Messina απέφερε 7 επιτυχημένα albums.

LINEUP
Loggins  (Kenny Loggins, 1948, κιθάρα, φωνή) ,

Messina  (Jim Messina, 1947, κιθάρα, φωνή) .

ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΟ ΑΛΜΠΟΥΜ

On Stage  (1974)

9. PETER & GORDON  (1964 – London, England)

Βρετανικό pop ντουέτο που κέρδισε διεθνή φήμη με το πρώτο του single, το No.1 «A World Without Love».

Τα αδέλφια Peter & Jane Asher ήταν ηθοποιοί από παιδιά και έπαιζαν σε τηλεοπτικές σειρές. Η Jane είχε σχέση με τον Paul McCartney και ή σχέση αυτή, βοήθησε το ντουέτο Peter & Gordon να ηχογραφήσει πολλά τραγούδια από αυτά που έγραφε ο McCartney. Ανάμεσά τους, τα: «Nobody I Know», «A World Without Love», «I Don’t Want To See You Again» & «Woman».

Οι Peter & Gordon ηχογράφησαν επίσης και το «If I Fell» του John Lennon που το είχαν κυκλοφορήσει πιο πριν οι Beatles στο album A Hard Day’s Night του 1964.

Άλλα τραγούδια που ηχογράφησε το ντουέτο, ήταν το «I Go to Pieces», το «True Love Ways» και το «To Know Him Is To Love Him», που το έκαναν  «To Know You Is To Love You». Η τελευταία τους επιτυχία ήταν το 1966 με το «Lady Godiva».

LINEUP
Peter  (Peter Asher, 1944, κιθάρα, φωνή) ,

Gordon  (Gordon Waller, 1945–2009, κιθάρα, φωνή) .

ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΟ ΑΛΜΠΟΥΜ

A World Without Love  (1964)

10. ROXETTE  (1986 – Sweden)

Σουηδικό ντουέτο που σχηματίστηκε το 1986 από τους ήδη καθιερωμένους (στη Σκανδιναβία) καλλιτέχνες Marie Fredriksson και Per Gessle, που έκαναν διεθνή επιτυχία με το αλμπουμ  Look Sharp! , και με το #1 single «The Look». Ανάμεσα σε διαλείμματα και σε reunions, συνέχισαν πάντοτε με επιτυχημένα άλμπουμς και hits, ιδιαίτερα στην Ευρώπη και στη Λατινική Αμερική, μέχρι και το 2016 που κυκλοφόρησαν το τελευταίο τους άλμπουμ, με τίτλο Good Karma.

Η Fredriksson που είχε διαγνωστεί με όγκο στον εγκέφαλο από το 2002, πέθανε το 2019, και ο Gessle συνέχισε μία σόλο καριέρα.

LINEUP
Marie Fredriksson  (1958-2019, Φωνή)

Per Gessle  (1959, Κιθάρα, Πλήκτρα, Φωνή)

ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΟ ΑΛΜΠΟΥΜ

Look Sharp!  (1988)

11. SAM & DAVE  (1961 – USA)

Δημοφιλέστατο Αμερικανικό ντουέτο (1961-1981), πολυβραβευμένο και ενταγμένο στα Rock and Roll Hall of Fame, Grammy Hall of Fame, Vocal Group Hall of Fame & Memphis Music Hall of Fame. Σύμφωνα δε με το Rock & Roll Hall of Fame, οι Sam & Dave ήταν το πιο επιτυχημένο ντουέτο της Stax Records στο Memphis, και με εξαίρεση την Aretha Franklin, ήταν οι μοναδικοί καλλιτέχνες της Stax που ανέβασαν  10 συνεχόμενα singles στο Top 20 και 3 συνεχόμενα albums στο Top 10.

Ονομάστηκαν «Double Dynamite», «Sultans of Sweat» & «Dynamic Duo». Πολλοί καλλιτέχνες, όπως οι Bruce Springsteen, Al Green, Tom Petty, Phil Collins, Michael Jackson, Elvis Costello, Jam, Billy Joel & Steve Winwood δήλωσαν επηρεασμένοι από το ντουέτο.

LINEUP
Sam  (Samuel David Moore, 1935) ,

Dave  (David Prater,1937–1988) .

ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΟ ΑΛΜΠΟΥΜ

Soul Men  (1967)

12. SEALS & CROFTS  (1969 – California, USA)  

Αμερικανικό soft-rock ντουέτο γνωστό για τα hits «Summer Breeze» (1972), «Diamond Girl» (1973), & «Get Closer» (1976). Το ντουέτο διαλύθηκε το 1980, έκαναν ένα σύντομο reunion το 1991–1992 και άλλο ένα το 2004, όπου και κυκλοφόρησαν το τελευταίο τους album.

LINEUP
Seals  (James Seals, 1941, κιθάρα, φωνή) ,

Crofts  (Darrell Crofts, 1938, κιθάρα, φωνή) .

ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΟ ΑΛΜΠΟΥΜ

Summer Breeze  (1972)

13. SIMON & GARFUNKEL  (1964 – New York, USA)  

Δεν είναι τυχεροί αυτοί οι δύο κύριοι από το Queens «ο ψηλός και ο κοντός»; Σαν να τους διάλεξε η μοίρα μέσα στο πλήθος των  τραγουδοποιών, να είναι εμπορικά αλλά και ποιοτικά επιτυχημένοι. Το ίδιο βέβαια θα μπορούσε να πει κάποιος και για τους Beatles. Έτσι δεν είναι; Το γεγονός είναι, ότι όπως και οι Beatles, έτσι και οι S&G ήταν εξαρτημένοι μεταξύ τους. Δεν ήταν ακριβώς αυτό που λέμε μπάντα, αλλά δεν ήταν ούτε «folkies» του Greenwich όπως ήταν ο Bob Dylan. Ο Paul Simon ναι, ήταν κορυφαίος τραγουδοποιός, ενορχηστρωτής και κιθαρίστας, αλλά σε αντιδιαστολή με τον Dylan, ήταν part-time τραγουδιστής, γιατί η φωνή ήταν ο Art.

Έμειναν στην ιστορία σαν «διανοούμενοι» και ας μη δέχτηκαν ποτέ οι ίδιοι αυτό τον ορισμό. Ακόμα και όταν ο Dylan εξηλεκτρίστηκε, οι S&G εξακολουθούσαν να τραγουδούν για μοναχικούς ανθρώπους και όταν ο Bob αναγκάστηκε λόγω του ατυχήματός του να μείνει έξω από τα μουσικά δρώμενα, κάλυψαν το κενό επάξια. Η στιχοπλοκή του Paul (σαφώς και οφείλει πολλά στον Dylan), είναι περισσότερο επιτηδευμένη από αυτή του Δάσκαλου και εάν τα τραγούδια του δεν ήταν καλά ίσως να πέρναγε απαρατήρητος. Τα τραγούδια του όμως, δεν ήταν απλώς καλά. Ήταν πάρα πολύ καλά.

Ο Simon στη σόλο καριέρα του, έγινε περισσότερο γνωστός με το Graceland (1986) που έχει «ethnic» αποχρώσεις, αλλά ο Paul στην πραγματικότητα άρχισε την εξερεύνηση της παγκόσμιας μουσικής είκοσι χρόνια πριν, από τότε δηλαδή που μαζί με τον Art ήταν γνωστοί ως Tom & Jerry. Ο Paul δεν έπαψε ποτέ να εξερευνά το μουσικό τοπίο. Το πρώτο album ήρθε κατ’ ευθείαν με ήχους από το Greenwich Village και στο δεύτερο είναι ορατές οι αγγλοσαξονικές μουσικές του ρίζες. Μετά ήρθε η rock, η pop ακόμα και η ψυχεδέλεια και το latin. Το σπουδαίο είναι, ότι δεν βαριέσαι ποτέ να τους ακούς και ακόμα κάτι πολύ σπουδαίο είναι το εξής: Ο Paul Simon, χωρίς να είναι ο Syd Barrett ή ο Jimi Hendrix ή ο John Lennon, ήταν εξ ίσου σημαντικός όσο κι αυτοί. Από το «Sound Of Silence» μέχρι το «Bridge Over Troubled Water», ελάχιστα είναι τα κομμάτια που μπορείς να απορρίψεις. Ο Simon είχε χάρισμα. Ο Garfunkel ήταν η γλυκιά φωνή, ήταν ο τρωτός και ο ρομαντικός και ο Simon ήταν η «ταπεινή» παραλλαγή του Bob Dylan.

Δημιουργήθηκαν το 1964 στη Νέα Υόρκη και το πρώτο όνομα που διάλεξαν για το ντουέτο τους, ήταν Tom & Jerry. H τενόρο φωνή του Art, σε συνδυασμό με τα καλοφτιαγμένα τραγούδια του Paul, τους ανέδειξαν σε ένα από τα πιο επιτυχημένα και επιδραστικά ονόματα της δεκαετίας του ’60.

Έχοντας σαν βασικές επιρροές το folk-rock του Bob Dylan και τις αρμονίες των Everly Brothers, έδειξαν το δρόμο για τραγουδιστές/τραγουδοποιούς με απαλή φωνή. Aπό τη στιγμή που χώρισαν τις καλλιτεχνικές τους δραστηριότητες, o Garfunkel επικέντρωσε το ενδιαφέρον του στην ηθοποιία, με περιστασιακές μόνο σόλο ηχογραφήσεις, ενώ ο Simon ακολούθησε μια καταξιωμένη καριέρα, τόσο σαν ερμηνευτής όσο και σαν συνθέτης. Παρ’ όλο όμως που ακολουθεί εδώ και πολλά χρόνια μία επιτυχημένη σόλο καριέρα, δεν κατάφερε ποτέ να κάνει τον κόσμο να ξεχάσει το ντουέτο Simon & Garfunkel.

Χώρισαν το 1970, αμέσως μετά την ηχογράφηση του «Bridge Over Troubled Water». Το 1972 έγινε ένα reunion του ντουέτου προκειμένου να παίξουν σε μία εκδήλωση υπέρ του Δημοκρατικού Γερουσιαστή George McGovern, αλλά έτσι κι αλλιώς ο Garfunkel ήταν πολύ συχνά καλεσμένος στις συναυλίες του Simon. Έτσι το 1975, το «ζευγάρι» ηχογράφησε ένα album που μπήκε σφήνα ανάμεσα στο Still Crazy After All These Years του Simon, και στο Breakaway του Garfunkel, κάνοντας μία τεράστια επιτυχία με το «My Little Town». Το 1981 ενώθηκαν ξανά για την περίφημη συναυλία στο Central Park που ηχογραφήθηκε και έγινε ένα live album.

LINEUP
Simon  (Paul Simon, 1942, κιθάρα, φωνή) ,

Garfunkel  (Arthur Garfunkel, 1942, φωνή) .

ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΟ ΑΛΜΠΟΥΜ

Sounds Of Silence   (1966)

14. SONNY & CHER  (1965 – USA)

Αμερικανικό pop ντουέτο που ξεκίνησαν την καριέρα τους στα μέσα της δεκαετίας του 60 ως backing τραγουδιστές για τον παραγωγό Phil Spector. Απέκτησαν φήμη το 1965 με τα «Baby Don’t Go» & «I Got You Babe» και μέχρι τα τέλη της δεκαετίας έκαναν τρία επιτυχημένα albums και δύο ανεπιτυχείς ταινίες. Μετά από τρία χρόνια σιωπής, το ζευγάρι επέστρεψε το 1972 και ηχογράφησε άλλα δύο albums για την  MCA Records. Στη δεκαετία του 70 ήταν πλέον καθιερωμένες προσωπικότητες των media με δύο τηλεοπτικά σώου, το Sonny & Cher Comedy Hour και το Sonny & Cher Show. Η καριέρα τους ως ντουέτο τελείωσε με το διαζύγιό τους το 1975. Στα δέκα χρόνια που ήταν μαζί, πούλησαν πάνω από 40 εκατομμύρια δίσκους.

Η Cher έκανε στη συνέχεια μία υπερ-επιτυχημένη σόλο καριέρα τόσο στο τραγούδι όσο και στον κινηματογράφο, ενώ ο Sonny εξελέγη με τους Ρεπουμπλικάνους, Γερουσιαστής της California. Το 1998 σκοτώθηκε ενώ έκανε σκι και την ίδια χρονιά το ζευγάρι εντάχθηκε στο Hollywood Walk of Fame.

LINEUP
Sonny  (Salvatore Bono, 1935-1998, φωνή) ,

Cher  (Cherilyn Sarkisian, 1946, φωνή) .

ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΟ ΑΛΜΠΟΥΜ

Look at Us  (1965)

15. ZAGER & EVANS  (1962 – Nebraska, USA)

Αμερικανικό pop-rock ντουέτο που έγινε γνωστό το 1969 από το single «In The Year 2525». Οι Zager & Evans συναντήθηκαν στο Πανεπιστήμιο της Nebraska το 1962 μαζί με τον Danny Schindler στην τοπική μπάντα Eccentrics που διαλύθηκε το 1965 όταν ο Schindler έφυγε για το Βιετνάμ. Μερικούς μήνες αργότερα, έφυγε και ο Evans ο οποίος όμως επέστρεψε και επανενώθηκε με τον Zager το 1968.

Ο Evans έγραψε το «In The Year 2525» το 1964, ηχογραφήθηκε από το ντουέτο το 1968, και ανέβηκε στο Νο. 1 του Bilboard Hot 100 το 1969, όπου και έμεινε εκεί για 6 εβδομάδες. Το επόμενο single «Mr. Turnkey» αγνοήθηκε παντελώς από το κοινό και έτσι, το «In The Year 2525» παρέμεινε να είναι το μοναδικό Νο. 1 για το ντουέτο, που μετά από δύο albums στην RCA, μετακόμισε στη Vanguard το 1971, για την ηχογράφηση του τελευταίου τους album.

Στα τέλη της δεκαετίας του 70, ο Evans ίδρυσε τη δική του εταιρεία, την Fun Records, και ο Zager κατασκευάζει κιθάρες (Zager Guitars)  μέχρι και σήμερα.

LINEUP
Zager  (Denny Zager, 1944, κιθάρα, φωνή) ,

Evans  (Rick Evans, 1943, κιθάρα, φωνή) .

ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΟ ΑΛΜΠΟΥΜ

2525 (Exordium & Terminus)  (1969)

Γιώργος Μπιλικάς

Storyteller

Advertisement

Club 27

Το Club 27 περιλαμβάνει δημοφιλείς μουσικούς, καλλιτέχνες, ηθοποιούς και άλλες διασημότητες που πέθαναν σε ηλικία 27 ετών, συχνά ως αποτέλεσμα κατάχρησης ναρκωτικών και αλκοόλ ή βίαιων μέσων όπως ανθρωποκτονία, αυτοκτονία ή ατυχήματα που σχετίζονται με την μετακίνηση. Το «club» έχει επανειλημμένα αναφερθεί σε πολλά μουσικά περιοδικά, στον ημερήσιο τύπο, σε μυθιστορήματα, σε ταινίες και σε θεατρικά έργα.

Οι θάνατοι αρκετών 27χρονων δημοφιλών μουσικών,  οδήγησαν στην πεποίθηση ότι οι θάνατοι είναι πιο συνηθισμένοι σε αυτή την ηλικία. Ο μουσικός βιογράφος Charles Cross, έγραψε: «Ο αριθμός των μουσικών που πέθαναν στα 27 είναι πραγματικά αξιοσημείωτος. Οι άνθρωποι πεθαίνουν σε όλες τις ηλικίες, υπάρχει όμως, μια στατιστική άνοδος για τους μουσικούς που πεθαίνουν στην ηλικία των 27 ετών».

Ο Brian Jones, ο Jimi Hendrix, η Janis Joplin και ο Jim Morrison, πέθαναν όλοι σε ηλικία 27 ετών μεταξύ του 1969 και του 1971. Εκείνη την εποχή, η σύμπτωση οδήγησε μεν σε κάποια σχόλια, αλλά η ιδέα του «Club 27» άρχισε να λειτουργεί στη δημόσια αντίληψη μόλις το 1994 με τον θάνατο του Kurt Cobain. Ο μπλουζίστας Robert Johnson, που πέθανε από δηλητηρίαση το 1938, είναι ένας από τους πρώτους δημοφιλείς μουσικούς που συμπεριλήφθηκαν στη λίστα του Club 27.

Σύμφωνα με τον Charles Cross, η αυξανόμενη σημασία των μέσων ενημέρωσης -διαδίκτυο, περιοδικά και τηλεόραση- αλλά και η ανταπόκριση του κοινού σε μια συνέντευξη της μητέρας του Cobain, ενίσχυσαν τέτοιες θεωρίες. Ένα απόσπασμα από μια δήλωση που έκανε η μητέρα του Cobain, Wendy Fradenburg Cobain O’Connor, στην εφημερίδα Daily World:  

«Τώρα έφυγε και μπήκε σε αυτό το ηλίθιο κλαμπ. Μα του είχα πει, να μην μπει σε αυτό το ηλίθιο κλαμπ. Νομίζετε πως δεν του το είχα πει;» .

Υπάρχουν συγγραφείς που συμμερίζονται την άποψη του Cross. Από την άλλη πλευρά, ο Eric Segalstad, συγγραφέας τού The 27s: The Greatest Myth of Rock ‘n’ Roll, υπέθεσε ότι η μητέρα του Cobain αναφέρθηκε στον θάνατο των δύο θείων του και τού προπάππου τού θείου του, που όλοι είχαν αυτοκτονήσει.

Σύμφωνα με τον Cross, τα γεγονότα αυτά, οδήγησαν ένα σύνολο θεωρητικών συνωμοσίας, να προτείνουν την ιδέα ότι ο Kurt Cobain χρονομέτρησε σκόπιμα τον θάνατό του ώστε να μπορέσει να ενταχθεί στο Club 27. Παράλογο ε;

Δεκαεπτά χρόνια μετά τον θάνατο του Cobain, η Amy Winehouse, που το 2008 είχε εκφράσει φόβο μήπως πεθάνει και αυτή στα 27 της χρόνια, πέθανε το 2011, όντως σε ηλικία 27 ετών. Τρελό ή όχι, η δήλωση που είχε κάνει, αλλά και ο θάνατός της, τροφοδότησαν ακόμα μια φορά τις θεωρίες συνομωσίας, προκαλώντας μια ανανέωση της προσοχής των μέσων ενημέρωσης που για άλλη μια φορά, αφιέρωσαν άρθρα επί άρθρων  για το Club 27.

Ένας άνθρωπος βέβαια, δεν χρειάζεται απαραίτητα να είναι μουσικός για να είναι μέλος του Club 27. Έτσι δεν είναι; Μέλη λοιπόν, που το Rolling Stone συμπεριέλαβε στη λίστα του, είναι και τα εξής:

Ο ηθοποιός Jonathan Brandis, ο οποίος αυτοκτόνησε το 2003, ο Anton Yelchin, ο οποίος είχε παίξει σε ένα punk rock συγκρότημα, αλλά ήταν κυρίως γνωστός ως ηθοποιός ταινιών, μπήκε στη λίστα μετά τον θάνατό του, το 2016 και ο Jean-Michel Basquiat, παρά τη σχετικά σύντομη μουσική του καριέρα, μπήκε στη λίστα ως καλλιτέχνης γκράφιτι και ζωγράφος.

Πάμε λοιπόν, τώρα όλοι μαζί -27+ χρονοι, να ρίξουμε μια ματιά σε μερικούς πάρα πολύ γνωστούς μας μουσικούς, που δεν πρόλαβαν να γιορτάσουν τα 28^α γενέθλιά τους. 

* Robert Johnson  (16 Αυγούστου 1938)

Ο πιο σπουδαίος τραγουδιστής των Blues όλων των εποχών, πέθανε στις 16 Αυγούστου του 1938 στο Greenwood του Mississippi σε ηλικία 27 ετών. Του έριξαν στρυχνίνη στο μπουκάλι με το ουίσκι που έπινε. 

Πολλοί, έχουν αποκαλέσει τον Johnson, “πατέρα του Rock ‘n’ roll”. Από όλους τους Bluesmen, ο Robert Johnson (1911-1938) ήταν ο πιο σπουδαίος και ο πιο παραγωγικός. Παρ’ όλο που δεν έζησε πολλά χρόνια για να προλάβει να γίνει τόσο δημοφιλής όσο άλλοι καλλιτέχνες του Blues, η μουσική του επηρέασε έναν αριθμό καλλιτεχνών του Rock οι οποίοι με τη σειρά τους, άλλαξαν τη ροή της Rock μουσικής ιστορίας. Μερικοί, βρίσκουν ενδιαφέρον στον θρύλο πίσω από τον “Θρύλο”: Συνέταιρος του Διαβόλου. Την ψυχή του για να παίζει ακόμα και …νεκρός!

Αλλά ακόμα πιο ενδιαφέρουσα, είναι η πραγματικότητά του. Παρ’ όλο που λίγα είναι γνωστά για τη ζωή του, η μουσική του παραμένει, και ανάμεσα στους κιθαριστικούς κύκλους του Rock ‘n’ Roll, αλλά και στις συζητήσεις

των Blues fans, το όνομα Robert Johnson είναι πασίγνωστο όσο και αξιοσέβαστο. Για πολλούς ήταν ένας περιπλανώμενος και περιπλανιόταν με τέτοια ταχύτητα, που σπάνια είχε κανείς την ευκαιρία να τον συναντήσει ….ξανά! Μόνο η οικογένειά του (η ετεροθαλής αδελφή του, Carrie Spencer, ο πατριός του Dusty Willis) και ελάχιστοι παιδικοί του φίλοι (R. L. Windum, Willie Brown, Son House, Ike Zinnerman, Robert Lockwood, Johnny Shines, Don Law και John Hammond), γνωρίζουν λεπτομέρειες από τη ζωή του.

Τον Ιούλιο του 1938, ο Robert πήγε στο Robinsonville για να παίξει σε ένα μαγαζί που το έλεγαν «Three Forks». Σ’ αυτό το μαγαζί ο Robert γνώρισε μια γυναίκα και έπαιξε για τελευταία φορά.

Το να είσαι επαγγελματίας μουσικός ήταν πολύ επικίνδυνο εκείνη την εποχή. Οι μουσικοί σε μισούσαν εάν έπαιζες καλύτερα απ’ αυτούς, οι γυναίκες σε μισούσαν εάν κοίταζες κάποια άλλη γυναίκα και οι άντρες σε μισούσαν επειδή όλες οι γυναίκες κοιτούσαν εσένα. Έπρεπε να είσαι πολύ προσεκτικός ιδιαίτερα εάν δεν πρόσεχες με ποια γυναίκα μιλάς. Και ο Robert ήταν θρυλικός γι’ αυτό. Η αγάπη του για τις γυναίκες ήταν τόσο μεγάλη που δεν δίσταζε να αγκαλιάζει όποια του άρεσε αδιαφορώντας για το εάν είναι μόνη της ή όχι.

Ο Robert πήγε εκεί για να παίξει μερικά Σαββατόβραδα μαζί με τον «Honeyboy» Edwards. Ένα Σαββατόβραδο απ’ αυτά, ήρθε για μία έξτρα εμφάνιση ο Sonny Boy Williamson. Ο «Honeyboy» θα ερχόταν μετά τις 22:30 και έτσι για τα όσα συνέβησαν και που κόστισαν τη ζωή του Robert, είναι πληροφορίες που δόθηκαν από τον Sonny Boy.

Υπήρχε πολύ κέφι εκείνο το βράδυ. Μουσική, χορός και δύο σπουδαίοι καλλιτέχνες στην κορυφή του γεγονότος. Ο Robert, παίζοντας φλερτάριζε με τη γυναίκα που είχε γνωρίσει εκεί, αλλά δεν ήξερε, δεν πρόσεξε και τελικά δεν πρόλαβε να μάθει, ότι ήταν η γυναίκα τού ιδιοκτήτη του μαγαζιού.

Ο Sonny Boy έβλεπε τον Robert να φλερτάρει, αλλά ταυτόχρονα παρατήρησε να υπάρχει κάποια ανησυχία ανάμεσα στο κοινό. Στο διάλειμμα, ο Robert και ο Sonny Boy πήγαν στη μπάρα και σε μια στιγμή, κάποιος πρόσφερε στον Robert ένα ανοιχτό –μισό- μπουκάλι ουίσκι. Ο Rober έκανε να πιει αλλά ο Sonny Boy του το πέταξε από τα χέρια, λέγοντας:

«Μην πίνεις ποτέ από ένα ανοιχτό μπουκάλι. Δεν ξέρεις τι μπορεί να έχει μέσα».

Ο Robert εκνευρίστηκε και του απάντησε:

«Κι’ εσύ, να μην πετάξεις ποτέ ξανά ένα μπουκάλι, όταν αυτό βρίσκεται στα χέρια μου».

Έτσι και έγινε. Όταν σε λίγο ένα δεύτερο μπουκάλι προσφέρθηκε ξανά στον Robert, ο Sonny δεν μπορούσε να κάνει τίποτα άλλο από το να τον παρακολουθεί να πίνει και να ελπίζει…

Δεν πέρασε πολύ ώρα. Ανέβηκαν πάλι για να παίξουν, αλλά ο Robert δεν μπορούσε να τραγουδήσει. Ο Sonny πήρε το μικρόφωνο, αλλά αμέσως μετά, ο Robert σταμάτησε και βγήκε έξω σφαδάζοντας από τους πόνους. Το μπουκάλι, είχε μέσα στρυχνίνη.

Ήταν νέος και αρκετά δυνατός και θα μπορούσε ίσως να αντισταθεί στη δηλητηρίαση. Ήταν όμως πολύ αργά. Τον ταλαιπωρούσε και μία πνευμονία για την οποία δεν υπήρχε θεραπεία πριν από το 1946. Ήταν 16 Αυγούστου του 1938.

Ο Robert Johnson μελετάει από τότε την κιθάρα του στο νεκροταφείο Little Zion Church του χωριού Money στο Mississippi.

* Brian Jones (3 Ιουλίου 1969)

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν μία μαμά-μπάντα που την έλεγαν Little Boy Blue & the Blue Boys και είχε τρία «κακά» παιδιά. Τον Mick, τον Keith και τον Dick που ήταν και τα τρία από το Dartford. Σε λίγο η μαμά μπάντα απέκτησε και ένα τέταρτο παιδί, τον Brian που ήταν από το Cheltenham, αλλά κι αυτό το παιδί ήταν «κακό» όπως και τα άλλα τρία. Ήταν όμως τόσο «κακό» αυτό το τέταρτο παιδί που μια μέρα αποφάσισε να αλλάξει το όνομα της μαμάς-μπάντας και έτσι από Little Boy Blue & the Blue Boys το έκανε Rolling Stones. Και όχι μόνο αυτό, αλλά άλλαξε το πόστο του Dick και από την κιθάρα τον πέρασε στο μπάσο.

Ο Dick όμως που δεν του άρεσε αυτή η αλλαγή, αποφάσισε να εγκαταλείψει τη μαμά-μπάντα και να πάρει τον δικό του ξεχωριστό δρόμο. Έτσι ένα πρωί, μάζεψε τα πράγματά του, πήρε –σα να λέμε- το δισάκι του στον ώμο και έφυγε. Στο δρόμο που πήγαινε, συνάντησε έναν φίλο του τον Phil May και αποφάσισαν να φτιάξουν μαζί μία άλλη μπάντα και όπως ο Brian ονόμασε τη μπάντα Rolling Stones από ένα τραγούδι του Muddy Waters, έτσι και ο Dick ονόμασε την καινούργια μπάντα Pretty Things δανειζόμενος τον τίτλο ενός τραγουδιού του Bo Diddley. Έτσι λοιπόν έχουν τα πράγματα και οι δύο μπάντες πήραν η κάθε μια τον δικό της ξεχωριστό δρόμο και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. 

Ιδρυτικό μέλος και πολυ-οργανίστας των Rolling Stones, ο Brian Jones, βρέθηκε νεκρός στην πισίνα του σπιτιού του στο East Sussex στις 3 Ιουλίου του 1969 σε ηλικία 27 ετών. Η ιατροδικαστική έρευνα “έδειξε” ότι πνίγηκε από ατύχημα ύστερα από συνδυασμό αλκοόλ και ναρκωτικών. Ωστόσο, 25 χρόνια αργότερα (1994) ο Frank Thorogood (ο χτίστης που του έφτιαχνε το σπίτι), λίγες στιγμές πριν πεθάνει, ομολόγησε ότι ήταν αυτός που τον έπνιξε.  

*Alan Wilson (3 Σεπτεμβρίου 1970)

Οι Canned Heat γνώρισαν σημαντική καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία, που στέφθηκε από μια εμφάνιση στο Woodstock το 1969. Αλλά ο κιθαρίστας Al «Blind Owl» Wilson είχε πολλά προβλήματα. Ήταν αποξενωμένος από την οικογένειά του, τού έλειπε η αυτοπεποίθηση,  έπασχε από κατάθλιψη και μία από τις εκκεντρικές του συνήθειες ήταν να κοιμάται σε εξωτερικούς χώρους. Έτσι έκανε την τελευταία νύχτα της ζωής του, στο σπίτι του τραγουδιστή Bob Hite στο Los Angeles.

Το σώμα του Wilson βρέθηκε στην αυλή του Hite στις 3 Σεπτεμβρίου 1970. Τα χέρια του ήταν σταυρωμένα στο στήθος του και υπήρχε ένα μπουκάλι με το βαρβιτουρικό Seconal δίπλα του. Η αιτία του θανάτου δόθηκε επίσημα ως υπερβολική δόση βαρβιτουρικών, αλλά ο ντράμερ Fito de la Parra είπε ότι ο Wilson αυτοκτόνησε.

* Jimi Hendrix (18 Σεπτεμβρίου 1970)

Σπουδαίος και μοναδικός κιθαρίστας/τραγουδιστής. Πέθανε στις 18 Σεπτεμβρίου του 1970 στο Λονδίνο σε ηλικία 27 ετών, μετά από συνδυασμό υπνωτικών χαπιών και κρασιού. 

Δεν χρειάζεται να πω ότι ήταν ο καλύτερος κιθαρίστας της εποχής του, ούτε και θα ήταν υπερβολή αν έλεγα ότι ήταν ο καλύτερος κιθαρίστας στον πλανήτη μας. Ο Jimi δεν έπαιζε “ακριβώς” την κιθάρα του, αλλά έπαιζε με έναν τρόπο που δεν έπαιζε κανένας ούτε πριν, αλλά ούτε και μετά απ’ αυτόν. Ήταν μοναδικός και ξεχωριστός. Ήταν φαινόμενο. Η κιθάρα του, ήταν μέρος του σώματός του, προέκταση των χεριών του και είναι ο άνθρωπος που έκανε δημοφιλές το πετάλι Wah-Wah. Έχεις κάθε δικαίωμα φυσικά στο γούστο και μπορείς να πεις ότι σου αρέσει ή δεν σου αρέσει, αλλά δεν μπορείς να τον αρνηθείς. Το γούστο δεν έχει καμία σχέση με την αξία και αυτό είναι έτσι όπως σου το λέω. Και σε μένα δεν αρέσει το ρεπερτόριο π.χ. της Κάλας ή του Παβαρότι (οι άριες δηλαδή) και τις αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι, αλλά δεν μπορώ και δεν γίνεται να αρνηθώ την αξία τους σαν καλλιτέχνες. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο.  

Έτσι, όταν οι μουσικόφιλοι διαλέγουν κιθαρίστες, το συνηθέστερο όνομα που ακούγεται είναι του Eric Clapton, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο Jimi αδικείται. Σημαίνει πάρα πολύ απλά, ότι ο Jimi δεν συγκρίνεται με κανέναν για να μπει σε λίστες, γιατί είναι από μόνος του μια ολόκληρη κατηγορία και μόνο ξεχωριστά από όλους τους άλλους μπορεί να τοποθετηθεί. Σούπερ ταλαντούχος παίχτης. Μοναδικός και αξεπέραστος. Το να μην έχεις όμως κανέναν άλλο που να μπορεί να συγκριθεί μαζί σου, αυτό μπορεί να είναι έως και …τραγικό, αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία!

Αγαπήσαμε τραγούδια όπως τα ‘Purple Haze’, ‘Little Wing’, ‘The Wind Cries Mary’, ‘Voodoo Chile’ (για να μη γράφω ολόκληρη λίστα), όχι επειδή ήταν μοναδικά, γιατί δεν ήταν, και ναι, πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο Jimi δεν ήταν ο σούπερ τραγουδοποιός. Ε ναι δεν ήταν. Για άλλο πράγμα αγαπήσαμε και αυτόν και τα τραγούδια του. Τον αγαπήσαμε για το απίστευτο κιθαριστικό του παίξιμο και τα τραγούδια του, τα αγαπήσαμε κυρίως για την ατμόσφαιρά τους.

Θα τολμήσω λοιπόν να πω, ότι εάν αυτά τα τραγούδια τα παρουσίαζε με μία μπάντα (και δεν εννοώ με τους Experience που ήταν backing band, αλλά εννοώ με μία πραγματική μπάντα), θα έβγαιναν πολύ, μα πολύ ανώτερα. Μπορείς να το φανταστείς; Δεν μπορείς; Ε λοιπόν, θέλω να σε πληροφορήσω ότι στα 1970, υπήρχε σε εξέλιξη ένα project των Hendrix Experience με τους Emerson, Lake and Palmer, που δυστυχώς ο θάνατός του Jimi, δεν επέτρεψε να ολοκληρωθεί. Εάν όμως προλάβαινε να συμβεί, αυτό το αποτέλεσμα μπορείς να το φανταστείς;

Δεν έχω πρόθεση φυσικά να υποτιμήσω (ούτε κατά διάνοια) το ταλέντο του με όλα αυτά που γράφω περί τραγουδοποιίας, γιατί ακόμα και με τις μικρές του ικανότητες στον τομέα αυτό, οι δίσκοι του ήταν μόνο φανταστικοί και ο ίδιος ήταν ένα σύμβολο.

Πέρα όμως απ’ αυτό, υπάρχει εδώ μία πολύ μεγάλη αλήθεια: Δεν έχει υπάρξει (και προφανώς δεν θα υπάρξει) άλλος Hendrix.

* Janis Joplin (4 Οκτωβρίου 1970)

Η πιο συγκλονιστική γυναικεία φωνή του Blues και του Rock, πέθανε στις 4 Οκτωβρίου του 1970 στο Los Angeles σε ηλικία 27 ετών, από υπερβολική δόση ηρωίνης.

1η Οκτωβρίου 1970:  Στο στούντιο Sunset Sound στο Los Angeles, η Janis Joplin ζητάει από τον παραγωγό Paul Rothchild να “τρέξει” το tape εγγραφής και κάνει μία δήλωση: «I’d like to do a song of great social and political import».

Του κλείνει το μάτι και αρχίζει να τραγουδάει χωρίς τη συμμετοχή των Full Tilt Boogie που είναι παρόντες:

 “Oh Lord, won’t you buy me a Mercedes-Benz?

My friends all drive Porsches, I must make amends…”

Το “Mercedes Benz” είναι ένα μοναχικό Blues που μιλάει για την απατηλή –υποσχόμενη- ευτυχία των εγκόσμιων αγαθών (που σπάνια γίνεται πραγματικότητα) του απορριπτέου καταναλωτισμού της hippie-εποχής που η Joplin βίωσε στο Port Arthur του Texas και στην California που πήγε στην αρχή της δεκαετίας του 60 κερδίζοντας  πολύ γρήγορα μια θέση ανάμεσα στα κορυφαία μουσικά ονόματα της εποχής της.

Όταν η Joplin τραγουδούσε στο δεύτερο και στο τρίτο κουπλέ του “Mercedes Benz” για μία “color TV” και για μία “night on the town”, ήξερε πολύ καλά ότι ούτε το ένα, αλλά ούτε και το άλλο θα φέρουν την πολυπόθητη –για τον καθένα- ευτυχία. Ήξερε ότι δεν σημαίνει πως χωρίς αυτά είσαι απαραίτητα δυστυχής, αλλά ήξερε και ότι αυτά τα καταναλωτικά αγαθά, ήταν οι επιθυμίες της γενιάς που  μάχονταν τον καταναλωτισμό -στην ουσία ουτοπικά- αφού οι επιθυμίες αυτές ήταν …ορατές.

Νωρίτερα (σε μία περιοδεία της στην άλλη άκρη των Ηνωμένων Πολιτειών), παίζοντας μπιλιάρδο με τους φίλους της Rip Torn και Emmett Grogan στη Νέα Υόρκη, τους άκουσε να τραγουδούν ένα ποίημα του Michael McClure που ξεκινούσε με τη φράση:

«Oh Lord, won’t you buy me a Mercedes Benz?»

Τη συγκράτησε και άρχισε σιγά-σιγά να “χτίζει” το τραγούδι.

Επιστρέφοντας στην California, η Joplin και ο Bob Neuwirth πήραν την άδεια του McClure για να μετατρέψουν το ποίημά του σε τραγούδι και όταν αυτό ολοκληρώθηκε, η Janis τηλεφώνησε στον McClure τραγουδώντας του από το τηλέφωνο τη δική της εκδοχή. Αυτός απάντησε τραγουδώντας τη δική του (από το τηλέφωνο πάντα), αλλά η Janis τον πληροφόρησε ότι προτιμά τη δική της εκδοχή και ότι –με την άδειά του- θα το ηχογραφήσει μ’ αυτήν.

Ξεκινώντας λοιπόν τις διαδικασίες για την ηχογράφηση του νέου της album στα τέλη του καλοκαιριού του 1970, η Janis ρισκάριζε την καριέρα της και το ήξερε. Είχε καταφέρει να γίνει ένα τεράστιο όνομα στη μουσική σκηνή και η αναντικατάστατη front-woman των Big Brother and the Holding Company από το 1966 μέχρι τα τέλη του 1968, αλλά στη συνέχεια, η σόλο καριέρα της δεν έτυχε και της καλύτερης υποδοχής.

Ο Rothchild που ήταν παραγωγός των Doors και που είχε αναλάβει τώρα την καριέρα της, τής συνέστησε να ηχογραφήσει στο Sunset Sound στούντιο και όχι στο στούντιο της CBS –όπως τη δέσμευε το συμβόλαιό της-  και αφού έπεισαν τη CBS για την αλλαγή του στούντιο, τις επόμενες εβδομάδες, η Joplin μαζί με τους Full Tilt Boogie ξεκίνησαν να ηχογραφούν τραγούδια όπως το δικό της “Move Over”, το “Me and Bobby McGee” του Kris Kristofferson και με την προσθήκη του «Mercedes Benz» (που προς το παρόν είχαν ηχογραφημένη μόνο τη φωνή της) και μιας διασκευής του “Happy Trails” (που θα αποτελούσε δώρο για τα τριακοστά γενέθλια του  John Lennon στις 9 Οκτωβρίου), το νέο album θα ήταν έτοιμο.

Η ατμόσφαιρα όμως στο στούντιο έκρυβε ένα μυστικό: Η Joplin μετά από μία περίοδο διακοπής, είχε επανέλθει στην ηρωίνη που την  χρησιμοποιούσε –όπως είπε η ίδια- για να κρατηθεί μακριά από το αλκοόλ προκειμένου να μπορέσει να τελειώσει την ηχογράφηση του album, επειδή τα hangovers του αλκοόλ δεν της επέτρεπαν να αποδώσει τραγουδιστικά.

3 Οκτωβρίου 1970:  Οι Full Tilt Boogie ηχογράφησαν το μουσικό χαλί για το τραγούδι “Buried Alive in the Blues” του δικού μας Nick Gravenites και κανόνισαν να πάει η Joplin να ηχογραφήσει τη φωνή την επόμενη ημέρα. Γύρω  στις 11 το βράδυ τελείωσαν και κουρασμένοι πήγαν όλοι για ύπνο. Το ίδιο έκανε και η Janis. Πήγε να κοιμηθεί στο δωμάτιό της στο Landmark Motor Hotel και εκεί “έφυγε” κατά τη διάρκεια της νύχτας από υπερβολική δόση ηρωίνης στα 27 της χρόνια στις 4 Οκτωβρίου του 1970.

Ο Rothchild και οι υπόλοιποι, σοκαρισμένοι, δούλεψαν εντατικά δύο εβδομάδες για να ασχοληθούν με τα υπόλοιπα overdubs και να τελειώσουν το album που ονομάστηκε Pearl (ένα ψευδώνυμο που η ίδια είχε πρόσφατα υιοθετήσει για τον εαυτό της).

Έξω από το ξενοδοχείο, ήταν παρκαρισμένο το αυτοκίνητό της. Όχι μία Mercedes Benz, αλλά μία Porsche 356 του 1965, που την αγόρασε το 1968 και την είχε βάψει με ψυχεδελικά χρώματα.

Το είδωλο των hippies που τραγουδούσε “My friends all drive Porsches”, οδηγούσε και η ίδια μία Porsche γνωρίζοντας πολύ καλά την ευχαρίστηση που νοιώθει κανείς όταν βρίσκεται πίσω από το τιμόνι και όπως όλοι –τουλάχιστον τότε- επιθυμούσε και ή ίδια να οδηγήσει μία Mercedes Benz.

* Jim Morrison (3 Ιουλίου 1971)

Ο Τραγουδιστής και Στιχουργός των Doors, πέθανε στις 3 Ιουλίου του 1971 στο Παρίσι σε ηλικία 27 ετών. Σύμφωνα με τον Γαλλικό νόμο δεν έγινε αυτοψία, επειδή η ιατρική εξέταση δεν έδειξε να υπάρχουν στοιχεία  εγκλήματος. Η απουσία όμως της επίσημης αυτοψίας, άφησε πολλά ερωτηματικά για τον θάνατο του Jim. Μερικά χρόνια αργότερα, η σύντροφός του Pamela Courson, πέθανε από υπερβολική δόση ηρωίνης,  σε ηλικία επίσης 27 ετών.  

Οι Doors σαν μπάντα του 70, είναι γεγονός ότι δεν πρόλαβαν να κάνουν σχεδόν τίποτα (μαζί με τον Jim), παρά μόνο το LA Woman κι’ αυτό στην είσοδο της δεκαετίας. Σαν μπάντα όμως του 60, ήταν ….ήρωες!!!! Είναι λάθος να συγκρίνουμε τους Doors με τους Led Zeppelin ή τους Pink Floyd. Και ο ίδιος ο Morrison, δεν έχει καμία σχέση με τον Robert Plant ή τον Roger Waters. Το 1967, ο κόσμος βρίσκονταν στο κλίμα του «Sgt. Pepper» και όλη η φιλοσοφία της εποχής, ήταν γύρω από το «All You Need Is Love». 

Ο Jim ήρθε σαν κεραυνός με τα φίδια του και τις σαύρες του, με την παραφροσύνη και τις ωδές του στον Nitzsche, με τον θάνατο και τη σκοτεινιά του. Κανείς δεν το είχε κάνει αυτό μέχρι τότε. Ο Jim Morrison ήταν αμφισβητούμενη προσωπικότητα. Τον λάτρεψαν …πολωτικά!!! Είτε σαν ίνδαλμα σε βαθμό μανιακό, είτε σαν ανόητο και επιδειξία απομακρυνόμενοι απ’ αυτόν. Δεν χρειάζεται φυσικά να πω ότι και οι δύο αυτοί πόλοι είναι εντελώς ανόητοι!!! Η θρησκευτική προσέγγιση δεν έχει καμία θέση εδώ. Ο ίδιος ο Jim μισούσε την ειδωλοποίησή του, αλλά ο θάνατός του συνέβαλλε αναπόφευκτα σ’ αυτό και για πολλούς ανθρώπους, ο Jim παρέμεινε για πάντα ο Lizard King. Ο τελευταίος κυβερνήτης όλων των πραγμάτων. Μυστικών και κοσμικών και μερικές φορές ακόμα και …νεκρομαντικών!!!

Δεν χρειάζονται όμως όλες αυτές οι υπερβολές. Τα λυρικά του οράματα ήταν περιορισμένα αλλά ομοιόμορφα, για να μην αναφέρω και το παράγωγο (μην ξεχνάτε ότι πήρε τις περισσότερες ιδέες του από τον William Blake). Ο Jim ήταν πολύ καλός ποιητής. Δεν αναφέρομαι στο αν ήταν καλός front-man, όχι επειδή δεν ήταν (βεβαίως και ήταν), αλλά επειδή υπήρχαν και πολλοί άλλοι που ήταν επίσης πολύ καλοί και δεν νομίζω να έχει σημασία να κάθομαι τώρα να συγκρίνω αν ο Jim ήταν καλύτερος από τον τάδε ή αν ο τάδε ήταν καλύτερος από τον Jim. Θεωρώ ότι υπάρχουν καλλιτέχνες, που έχουν προσφέρει τόσα πολλά στην τέχνη τους,  ώστε να μην χωράει το “μου αρέσει” ή το “δεν μου αρέσει”. Η προσφορά τους είναι που μετράει. Το τι άφησαν πίσω τους είναι που μετράει και αυτό είναι κάτι που το κρίνει μόνο ο χρόνος και κανένας άλλος.

Ο Jim λοιπόν, ήταν πολύ ενδιαφέρουσα προσωπικότητα. Κατ’ αρχήν, ήταν ειλικρινής με ότι έκανε, ακόμα και με τα ‘wrong-doing’. Τα ατέλειωτα μπλεξίματά του με την αστυνομία, το περίφημο σκηνικό του 1969 όταν κατέβασε το παντελόνι του πάνω στη σκηνή, το αυτοκαταστροφικό sex & drugs lifestyle, όλα αυτά δεν τα έκανε για να τραβήξει την προσοχή. Τα έκανε και τα ένοιωθε. Τα ήθελε. Τα ζούσε. Αυτό είναι και μία πολύ μεγάλη διαφορά από τους μετέπειτα καλλιτέχνες της δεκαετίας του 70 που παρασυρμένοι από το glam movement, έχασαν κάθε ειλικρίνεια.

Ο Jim δεν ήταν μυστηριώδης και φρικιαστικός όπως ο Alice Cooper ή ο Ozzy Osbourne. Ήταν χειροπιαστός και πραγματικός, μέσα από το βάθος των στίχων του και του τραγουδίσματός του. Σκοτεινός, αλλά περιβεβλημένος με ένα σκοτάδι ζωντανό υπαρκτό και πραγματικό, που μπορούσες να το αγγίξεις χωρίς να σε τρομάξει.

Το 1970 κυκλοφόρησε το “δυνατό” και “σκοτεινό” Morrison Hotel και το 1971 ακολούθησε το πάρα πολύ καλό LA Woman και η μετακόμιση του Morrison στο Παρίσι αμέσως μετά το τελείωμα των ηχογραφήσεων. Ήθελε να κάνει μία ποιητική καριέρα εκεί, αλλά ξαφνικά στις 3 Ιουλίου του 1971 βρέθηκε στη μπανιέρα του νεκρός. Επίσημα, πέθανε από καρδιακή προσβολή. Οι ιστορίες για το θάνατό του είναι πολλές, αλλά δεν ασχολήθηκα ποτέ με αυτό το θέμα και δεν θα ασχοληθώ ούτε τώρα. Με αφορά το σημαντικό και το ουσιώδες και αυτό δεν είναι τίποτα άλλο, παρά μονάχα, η απώλεια του καλλιτέχνη που είχε σημαντική και αξιόλογη προσφορά σ’ αυτό που λέμε Κουλτούρα και Μουσική Rock.

* Ron «Pigpen» McKernan (8 Μαρτίου 1973)

Ιδρυτικό μέλος και Οργανίστας των Grateful Dead.  Πέθανε στις 8 Μαρτίου του 1973 στην Corte Madera της California σε ηλικία 27 ετών, από γαστρεντερική αιμορραγία.

Ο Pigpen ήταν ευαίσθητος και είχε πρόβλημα με το αλκοόλ. Συναντήθηκε με τον Jerry Garcia και τον Bob Weir το 1964 για να σχηματίσουν ένα jug band που εξελίχθηκε στους Grateful Dead. Ο Pigpen άρχισε να πίνει από τα δώδεκα και στα είκοσί του, είχε ήδη οικονομήσει μία κίρρωση του ήπατος και άλλα προβλήματα υγείας. Το τέλος τον βρήκε μόνο του, στο σπίτι του, στην Corte Madera, με θέα στον κόλπο του San Francisco, στις 8 Μαρτίου 1973.

* Dave Alexander (10 Φεβρουαρίου 1975)

Μπασίστας των Stooges. Πέθανε από πνευμονικό οίδημα στις 10 Φεβρουαρίου του 1975 σε ηλικία 27 ετών.

Ιδρυτικό μέλος των Stooges, ο Dave Alexander, είχε τη φήμη ότι ήταν ένα κανόνι σε «σίγαση» πριν ακόμη ιδρυθεί το γκρουπ. Παράτησε το γυμνάσιο την τελευταία χρονιά και πήγε στην Αγγλία  μαζί με τον κιθαρίστα των Stooges, Ron Asheton, με την ελπίδα να γίνει μέλος των Beatles.

Έφερε πολλές ιδέες στους Stooges, αλλά όταν έμπλεξε με τις ουσίες και έφτασε στο σημείο να μην μπορεί να παίξει, ο Iggy Pop τον απέλυσε. Θα περνούσε σίγουρα το υπόλοιπο της ζωής του παλεύοντας με εθισμούς και προβλήματα υγείας, γιατί άρχισε να πίνει τόσο πολύ που ανέπτυξε παγκρεατίτιδα και αφού πήγε σε ένα νοσοκομείο, πέθανε από πνευμονικό οίδημα τον Φεβρουάριο του 1975.

* Pete Ham (24 Απριλίου 1975)

Το 1975, ο Pete Ham έπαθε νευρικό κλονισμό. Ο manager  των Badfinger, Stan Polley, εξαφανίστηκε παίρνοντας μαζί του όλα τα λεφτά της μπάντας, αφήνοντας το γκρουπ απένταρο. Ο Pete έπεσε σε κατάθλιψη και κρεμάστηκε στο γκαράζ του στις 24 Απριλίου του 1975. Αυτοκτονώντας μόλις τρεις ημέρες πριν από τα 28α γενέθλιά του, έγινε μέλος του Club 27.

Υπήρχε μια δήλωση κοντά του που έγραφε: «Ο Stan Polley είναι μπάσταρδος και θα τον πάρω μαζί μου».

* Chris Bell (27 Δεκεμβρίου 1978)

Η καριέρα του Chris Bell ήταν τόσο τραγική όσο και ο χαμός του. Ο ταλαντούχος κιθαρίστας  ήταν η κινητήρια δύναμη πίσω από τους Big Star. Συνέγραψε μεγάλο μέρος του #1 δίσκου μαζί με τον τραγουδιστή Alex Chilton. Παρ’ όλο όμως, που οι κριτικοί επαίνεσαν το άλμουμ, αυτό απέτυχε εμπορικά. Έξι χρόνια μετά την κυκλοφορία του, ο Bell εγκατέλειψε τους Big Star, έπεσε σε κατάθλιψη, εθίστηκε στα ναρκωτικά και αργότερα αναγκάστηκε να εργαστεί στο εστιατόριο της οικογένειάς του, μετά από πολλές αποτυχημένες προσπάθειες να ξαναρχίσει την καριέρα του.

Τον Δεκέμβριο του 1978, ο Bell έπεσε με το σπορ αυτοκίνητό του, Triumph TR-7 σε έναν στύλο και σκοτώθηκε ακαριαία. Μεγάλο μέρος της σόλο δουλειάς του κυκλοφόρησε μετά θάνατον, υπενθυμίζοντας σε πολλούς τη συμβολή του στη δημιουργία του ήχου των Big Star.

* Pete de Freitas (14 Ιουνίου 1989)

Ο Drummer των Echo and the Bunnymen σκοτώθηκε με τη μοτοσικλέτα του καθώς πήγαινε από το Λονδίνο στο Λίβερπουλ, στις 14 Ιουνίου του 1989 σε ηλικία 27 ετών. Η ώρα, ήταν 4 το μεσημέρι, όταν η 900cc Ducati που οδηγούσε, συγκρούστηκε με ένα μηχανοκίνητο όχημα, στον Α51 Longdon Green, στο Staffordshire. Η στάχτη του σκορπίστηκε στον ποταμό Τάμεση.

* Mia Zapata (7 Ιουλίου 1993)

Ως τραγουδίστρια των Gits, η Mia Zapata ήταν μια punk δύναμη και η κορυφαία γυναικεία φωνή στην ανερχόμενη, ανδροκρατούμενη grunge σκηνή του Seattle. Το ντεμπούτο άλμπουμ της μπάντας, πήγε πάρα πολύ καλά, αλλά καθώς ετοίμαζαν το δεύτερο άλμπουμ τους, η Zapata ξυλοκοπήθηκε βάναυσα, βιάστηκε και στραγγαλίστηκε μέχρι θανάτου τον Ιούλιο του 1993. Άλλες μπάντες, όπως οι Nirvana και οι Pearl Jam, βοήθησαν να συγκεντρωθούν χιλιάδες δολάρια για να προσλάβουν έναν ιδιωτικό ντετέκτιβ για να ψάξει τον δολοφόνο της.

Στη συνέχεια, οι φίλοι της, ίδρυσαν το Home Alive, έναν οργανισμό αυτοάμυνας, έδωσαν μια σειρά από συναυλίες και κυκλοφόρησαν συλλογές με συμμετοχές από διάφορες μπάντες του Seattle.

Το 1994, τής αφιέρωσαν το άλμπουμ ¡Viva Zapata!  ενώ η Joan Jett  θα συνέχιζε με τους Gits την περιοδεία με το όνομα Evil Stig (που είναι το Gits Live ανάποδα) για να ωφελήσει την έρευνα για τον δολοφόνο της, αλλά και να αποτίσει φόρο τιμής στη φίλη της.

 Ο δολοφόνος τελικά, βρέθηκε και καταδικάστηκε το 2003.

* Kurt Cobain (8 Απριλίου 1994)

Τραγουδιστής και κιθαρίστας των Nirvana. Αυτοκτόνησε στις 5 Απριλίου του 1994 στο Seattle σε ηλικία 27 ετών.

Ο Kurt Cobain βρισκόταν στην κορυφή όταν ένας ηλεκτρολόγος ανακάλυψε το πτώμα του στο δωμάτιο του σπιτιού του στην 171 Lake Washington Boulevard East στο Seattle της Washington στις 8 Απριλίου του 1994.  Είχε ένα όπλο στο στήθος του, και το σημείωμα αυτοκτονίας του σε μία γλάστρα. Λίγο πριν το θάνατό του, είχε κάνει check out από ένα κέντρο αποκατάστασης.

Σύμφωνα με τα μέλη της οικογένειάς του, ο Cobain είχε πολεμήσει την κατάθλιψη ακόμη και πριν κερδίσει  παγκόσμια φήμη. Επίσης, οι πόνοι στο στομάχι του είχαν γίνει πια τόσο σοβαροί που κατέληξε να εξαρτάται από την ηρωίνη και κάποτε ακούστηκε να λέει, «Αυτή [η ηρωίνη] είναι το μόνο πράγμα που με σώζει από το να χτυπάω το κεφάλι μου όλη την ώρα».

* Amy Winehouse (23 Ιουλίου 2011)

Η Amy, είναι το πιο πρόσφατο μέλος του Club 27. Πέθανε στις 23 Ιουλίου του 2011 στο Λονδίνο σε ηλικία 27 ετών.

Είναι αδύνατο να γνωρίζουμε ποια ήταν η ψυχική κατάσταση της Amy όταν ήπιε τις τελευταίες γουλιές βότκα στο σπίτι της στο Λονδίνο τον Ιούλιο του 2011. Είχε πει ότι υπήρχαν πράγματα που ήθελε ακόμα να κάνει στη ζωή της, αλλά φαινόταν ανίκανη να αναλάβει δράση. Παρά το γεγονός ότι ήταν ένα εξαιρετικά ειλικρινές και ανοιχτό άτομο από πολλές απόψεις, ήταν πάντα αδιάφορη για την προσωπική της ζωή. Υπήρχε μια έντονη αίσθηση ότι είχε βαρεθεί την καριέρα της και είχε γίνει δέσμια της εικόνας της. Στο τέλος, ήταν μόνη και όπως και η Janis Joplin, όλοι οι άνθρωποι στους οποίους βασιζόταν, ήταν απόντες.

Κλείνοντας, θέλω να αναφερθώ σε μία μελέτη από ακαδημαϊκούς που δημοσιεύθηκε στο British Medical Journal τον Δεκέμβριο του 2011 και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «η φήμη μπορεί να αυξήσει τον κίνδυνο του θανάτου μεταξύ των μουσικών, αλλά αυτός ο κίνδυνος δεν περιορίζεται αποκλειστικά στην ηλικία των 27 ετών».

Συνεπώς, ησυχάστε και μην αγχώνεστε, όλοι εσείς οι επίδοξοι –μελλοντικά- διάσημοι, που σήμερα είσαστε κάτω των 27. Ο γράφων πάντως, σας εύχεται να τα χιλιάσετε.

Ευχαριστώ για την ανάγνωση…

Γιώργος Μπιλικάς

Storyteller

Καυτά Τραγούδια για Κρύες Μπύρες

834900694

Στις 24 Ιανουαρίου του 1935 ντεμπουτάρησε στην αγορά η κονσερβοποιημένη μπύρα, η οποία ήταν προϊόν συνεργασίας μεταξύ της Gottfried Krueger Brewing Company και της American Can Company. Η ιδέα της κονσερβοποιημένης μπύρας αποδείχτηκε στην αρχή ότι ήταν δύσκολο να πουληθεί, αλλά ο Krueger ξεπέρασε τις αρχικές επιφυλάξεις του και έγινε ο πρώτος ζυθοποιός που πούλησε κονσέρβες μπύρας στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η ανταπόκριση ήταν όντως συντριπτική.

Σε σύγκριση με το γυαλί, τα δοχεία αλουμινίου ήταν ελαφρύτερα και πιο συμπαγή για τη μεταφορά, καθώς και λιγότερο εύθραυστα και γρηγορότερα για τους καταναλωτές. Μέσα σε τρεις μήνες, πάνω από το 80 τοις εκατό των διανομέων χειρίζονταν την κονσέρβα μπύρας Krueger’s και σύντομα ακολούθησαν το παράδειγμά τους και άλλοι ζυθοποιοί σε όλη τη χώρα και σε όλο τον κόσμο.

Υψώνουμε τα κουτάκια μας (και τα ποτήρια μας αν προτιμάτε) σε αυτό το σημαντικό ιστορικό γεγονός και σε αυτό το playlist, γιορτάζοντας τις χαρές και τις λύπες της κατανάλωσης μπύρας. Απλώς, πάρτε μία εξάδα από την αγαπημένη σας μπύρα Pilsner ή Lager και φροντίστε να είναι κρύα, γιατί τα τραγούδια είναι καυτά!

1:  ZZ Top – Beer Drinkers & Hell Raisers

Το τραγούδι αυτό, είναι ότι πρέπει για να ξεκινήσουμε την …μπυροκατάνυξη.

https://youtu.be/ruT5nmwhiic

2: Traffic – John Barleycorn Must Die

Ένα σπουδαίο παραδοσιακό τραγούδι με πολλές διασκευές. Έχει έναν παραπλανητικό στίχο που σε κάνει να νοιώθεις άσχημα για τον φουκαρά τον John Barleycorn που τον βασανίζουν με χίλιους τρόπους, μέχρι τελικά να πεθάνει. Στο τέλος όμως, ο John Barleycorn γελάει τελευταίος και γελάει καλύτερα, αφού όσοι το παρακάνουν με την μπυροποσία, δεν ξέρουν μετά που πάνε τα τέσσερα.

https://youtu.be/pnkHP_v3CYw

3: George Thorogood – If You Don’t Start Drinkin’ (I’m Gonna Leave)
Ο George γουστάρει να πιει, και η …κυρά-Γιώργαινα, όχι μόνο δεν ακολουθεί, αλλά δεν δέχεται ούτε και απειλές.

https://youtu.be/_AwaV-lwDmc

4: Blue Oyster Cult – Roadhouse Blues

Ο κιθαρίστας των Doors, Robbie Krieger, συμμετέχει με τους BOC σε αυτή τη διασκευή του κλασικού Doors τραγουδιού. Ο τραγουδιστής Eric Bloom ομολογεί ότι «I woke up this morning and I got myself a beer» και η μπάντα τζαμάρει για σχεδόν 10 λεπτά! Τι καλύτερο;

https://youtu.be/ZuCzTGaOfu4

5: Psychostick – Beer!

Το τραγούδι αυτό περιέχει τον …εμπνευσμένο στίχο: «Λένε ότι η μπύρα θα με κάνει χαζό. Ταιριάζει όμως με την πίτσα». No comments!

https://youtu.be/O-jOEAufDQ4

6: George Thorogood – One Bourbon, One Scotch, One Beer 
Σ’ αυτή τη διασκευή, ο George Thorogood παίρνει δύο τραγούδια του John Lee Hooker και τα κάνει ένα! Η αντίδραση της κυρα-Γιώργαινας, παραμένει  άγνωστη!

https://youtu.be/–AvCsh48bk

7: Blues Brothers – Hey Bartender

Ο Jake και ο Elwood από το πρώτο τους album «Briefcase Full of Blues».

https://youtu.be/9lNTBzyn4Xw

8: Weird Al Yancovic – The Beer Song

Ο Weird Al πλακώνεται στις μπύρες δανειζόμενος μία μελωδία που γνωρίζουμε όλοι μας.

https://youtu.be/_fUEzBt89U4

9: Don Henley – You’re Not Drinkin’ Enough

Βασικά, το θέμα αυτού του τραγουδιού είναι το ουίσκι, αλλά δεν μπόρεσα να αντισταθώ σε ένα από τα ομορφότερα country τραγούδια του Don.

https://youtu.be/Een4gGPOABQ

10: George Thorogood – I Drink Alone

Ο George κάνει το hat trick, αλλά τελικά πίνει μόνος του. Η κυρά-Γιώργαινα εξακολουθεί να αρνείται. Γιατί χρυσή μου;

https://youtu.be/4E9ydw_aDMg

Ε τώρα, δε γίνεται να μην πιω κι εγώ μια μπύρα!

Γιώργος Μπιλικάς

Storyteller

American Pie

Πολλές φορές μερικά τραγούδια μας εκπλήσσουν είτε γιατί μέσα στο στίχο τους υπάρχουν κάποια πάρα πολύ γνωστά ονόματα άλλων χώρων, της ποίησης, της τέχνης, της φιλοσοφίας ή λαϊκών ηρώων, είτε γιατί είναι ολόκληρα μια αφιέρωση σε κάποια μορφή παγκόσμια. Άλλοτε, αναφέρονται κάποια παράξενα ονόματα για μας, και καταλαβαίνουμε ότι ίσως για κάποιους να σημαίνουν κάτι. Τρανταχτό παράδειγμα, το American Pie του Don McLean, που το έγραψε θέλοντας να τιμήσει τα ινδάλματά του, Buddy Holly, Big Bopper και Richie Valens, που σκοτώθηκαν και οι τρεις στις 3 Φεβρουαρίου του 1959, σε αεροπορικό δυστύχημα. Ας το δούμε:

American Pie (Don McLean)

(1)  

A long, long time ago…

I can still remember how

That music used to make me smile.

And I knew if I had my chance,

That I could make those people Dance,

And maybe they’d be happy for a while.

But February made me shiver,

I couldn’t take one more step.

I can’t remember if I cried

When I read about his widowed bride

But something touched me deep inside,

The day the music died.

Ανάλυση:

«A long, long time ago…»

Το «American Pie» έφτασε το #1 στις Η.Π.Α. το 1972. Ο Buddy Holly πέθανε το 1959.

«I can still remember how

That music used to make me smile.

And I knew if I had my chance,

That I could make those people Dance,

And maybe they’d be happy for a while.

With every paper I’d deliver,

Bad news on the doorstep… «

Μια από τις πρώιμες λειτουργίες του Rock ‘n’ roll ήταν να προωθήσει και την χορευτική μουσική σε διάφορα κοινωνικά γεγονότα. Ο McLean εδώ, δείχνει την επιθυμία του να γίνει μουσικός και να παίζει αυτό το είδος της μουσικής.

«But February made me shiver»,

Ο Buddy Holly σκοτώθηκε στις 3 Φεβρουαρίου του 1959, σε αεροπορικό δυστύχημα στην Iowa κατά την διάρκεια μιας χιονοθύελλας.

«With every paper I’d deliver»,

Η δουλειά του Don McLean πριν γίνει μουσικός ήταν courier εγγράφων.

«Bad news on the doorstep…

I couldn’t take one more step.

I can’t remember if I cried

When I read about his widowed bride»

Η γυναίκα του Holly ήταν έγκυος όταν συνέβη το δυστύχημα και πολύ σύντομα απέβαλε.

«But something touched me deep inside,

The day the music died».

Στο ίδιο αεροπορικό δυστύχημα, εκτός από τον Buddy Holly, σκοτώθηκε ο Richie Valens («La Bamba») και ο Big Bopper («Chantilly Lace»)

Έτσι, η ημερομηνία αυτή (3/2/1959) έγινε γνωστή σαν «η ημέρα που πέθανε η μουσική».

(2)

Did you write the book of love,

And do you have faith in God above,

If the Bible tells you so?

Now do you believe in Rock ‘n’ roll?

Can music save your mortal soul?

And can you teach me how to Dance real slow?

Well I know that you’re in love with him

‘Cause I saw you dancing in the gym

You both kicked off your shoes

Man, I dig those rhythm ‘n’ Blues

I was a lonely teenage broncin’ buck

With a pink carnation and a pickup truck

But I knew that I was out of luck

The day the music died.

I started singing…

Ανάλυση:

«Did you write the book of love»,

Το «Book of Love» ήταν μια επιτυχία με τους Monotones το 1958.

«And do you have faith in God above,

If the Bible tells you so?»

Το 1955, ο Don Cornell έκανε ένα τραγούδι με τίτλο «The Bible Tells Me So».<m> Επίσης υπάρχει ένα παλιό σχολικό τραγούδι που λέει: «Jesus loves me this I know, for the Bible tells me so» και ο McLean ήταν/είναι θρησκευόμενος.

«Now do you believe in Rock ‘n’ roll?»

Οι Lovin’ Spoonful είχαν μια επιτυχία το 1965 με το «Do you Believe in Magic?»  του John Sebastian. Το τραγούδι λέει: «Do you believe in magic?»<.em> και «It’s like trying to tell a stranger ’bout Rock and roll»

«Can music save your mortal soul?

And can you teach me how to Dance real slow?»

Η μουσική πιστεύεται ότι «save the soul» και οι slow χοροί ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα πλευρά του πρώιμου rock & roll.

«Well I know that you’re in love with him

‘Cause I saw you dancing in the gym»

Το να χορεύεις ήταν τότε έκφραση αγάπης προς τον παρτεναίρ σου και ταυτόχρονα υποδήλωνε έναν τρόπο δέσμευσης. Τα ζευγάρια που χόρευαν δεν ήταν τότε τόσο εκδηλωτικά όπως εξελίχθηκαν αργότερα.

«You both kicked off your shoes

Μία αναφορά στο «sock hop».

 (Τα παπούτσια κατέστρεφαν τα ξύλινα δάπεδα του μπάσκετ και έτσι όσοι χόρευαν τα έβγαζαν).

«Man, I dig those rhythm ‘n’ Blues»

Πριν το rock & roll, αποκτήσει την δημοτικότητα που κατέληξε να έχει, ήταν απομονωμένο σε πολλές πολιτείες των Η.Π.Α. Η μουσική των μαύρων καλλιτεχνών για μαύρο κοινό, ονομάστηκε στην αρχή «race music», και αργότερα «rhythm & blues». Με το ξεκίνημα της δεκαετίας του 50 πολλές προσωπικότητες του ραδιοφώνου όπως ο Allan Freed, άρχισαν να ασχολούνται με το «rhythm & blues». Γύρω στο 1954, ένας αριθμός από επιτυχίες του «rhythm & blues», άρχισε να ανεβαίνει στα charts, αλλά συνήθως με διασκευές λευκών καλλιτεχνών (π.χ. Το «Shake Rattle and Roll» του Joe Turner, διασκευάστηκε από τον Bill Haley, το «Sh-Boom» των Chords, διασκευάστηκε από τους Crew-Cuts, το «Sincerely» των Moonglows, διασκευάστηκε από τις McGuire Sisters). Το 1955, μερικοί καλλιτέχνες του «rhythm & blues» όπως ο Fats Domino και ο Little Richard κατάφεραν να ανέβουν στα Pop charts. Το 1956, η δισκογραφική Sun πρόσθεσε στοιχεία country & western για να κάνει παραγωγές στο στυλ του παραδοσιακού «rock & roll» που έκανε ο Buddy Holly.

«I was a lonely teenage broncin’ buck

With a pink carnation and a pickup truck»

Το «A White Sport Coat (And a Pink Carnation)» ήταν μια επιτυχία του Marty Robbins το 1957. Το «pickup truck» συμβόλιζε σεξουαλική ανεξαρτησία και ικανότητα ειδικά στο Texas. Ακόμα, ο Jimmy Buffet είχε ένα τραγούδι που έλεγε: «a white sport coat and a pink crustacean»

«But I knew that I was out of luck

The day the music died.

I started singing… «

 (3)

Now for ten years we’ve been on our own

And moss grows fat on a rolling stone

But that’s not how it used to be

When the jester sang for the King and Queen

In a coat he borrowed from James Dean

And a voice that came from you and me

Oh, and while the King was looking down

The jester stole his thorny crown

The courtroom was adjourned, No verdict was returned.

And while Lennon read a book on Marx,

The quartet practiced in the park

And we sang dirges in the dark

The day the music died. We were singing…

Ανάλυση:

«Now for ten years we’ve been on our own»

Ο McLean έγραψε αυτό το τραγούδι στα τέλη της δεκαετίας του 60. Δέκα χρόνια μετά το δυστύχημα.

«And moss grows fat on a rolling stone»

Δεν είναι ξεκαθαρισμένο ποιος υποτίθεται ότι ήταν ο «rolling stone».
Θα μπορούσε να είναι ο Dylan, αφού το «Like a Rolling Stone» (1965) ήταν η πρώτη του μεγάλη επιτυχία και από τότε ήταν πολύ απασχολημένος με το να γράφει συνεχώς τραγούδια. (Δεν έκανε καμία περιοδεία από το 1966 μέχρι το 1974)

Ο «rolling stone» θα μπορούσε να είναι ο Elvis, αλλά δεν είμαι και πολύ σίγουρος γι’ αυτό. Θα μπορούσε να είναι μία αναφορά στους καλλιτέχνες του rock & roll και στις αλλαγές που συνέβαιναν εκείνη την εποχή ειδικά στις περιουσίες που άρχισαν σιγά – σιγά να συγκεντρώνουν. Ακόμα, θα μπορούσε να είναι μια αναφορά στους Rolling Stones που έγιναν πολίτες άλλης χώρας για να γλιτώσουν από την υψηλή φορολογία.

«But that’s not how it used to be

When the jester sang for the King and Queen»

Ο jester είναι ο Bob Dylan. Για τον Βασιλιά και την Βασίλισσα υπάρχουν τρεις εξηγήσεις.
1) Ο Elvis Presley είναι ο Βασιλιάς και η Βασίλισσα είναι η Connie Francis ή ο Little Richard.

2) Ο Βασιλιάς και η Βασίλισσα είναι μια αναφορά στους Kennedys.

(Στην Washington DC παρουσιάστηκε η παράσταση «The King and Queen of Camelot» και υπάρχει μια ηχογράφηση του Dylan για αυτή την παράσταση, που λέγεται: «The Jester»)

3) Ο Βασιλιάς και η Βασίλισσα, θα μπορούσαν να είναι ο Bob Dylan και η Joan Baez.

Ο δε jester (επανέρχομαι) θα μπορούσε να είναι ο Lee Harvey Oswald ο οποίος «τραγούδησε» για τον Βασιλιά (JFK).

«In a coat he borrowed from James Dean»

Στην ταινία «Επαναστάτης Χωρίς Αιτία», ο James Dean είχε ένα κόκκινο αντιανεμικό μπουφάν που είχε μία συμβολική σημασία σε όλο το φιλμ. Όταν το φορούσε σήμαινε ότι ήταν έτοιμος να αντιμετωπίσει τον κόσμο. Είναι χαρακτηριστικό ότι μια βδομάδα αφού το φιλμ βγήκε στις αίθουσες όλα τα καταστήματα είχαν στις βιτρίνες τους τέτοια μπουφάν. Στο εξώφυλλο του δίσκου «The Freewheelin’ Bob Dylan», ο Dylan φοράει ένα τέτοιο μπουφάν και ποζάρει στον δρόμο σε στυλ James Dean.

«And a voice that came from you and me»

Οι ρίζες του Bob Dylan είναι η Αμερικανική Φολκ Μουσική και καλλιτέχνες όπως ο Pete Seeger και ο Woody Guthrie. Η Φολκ Μουσική προέρχεται από τις μάζες.

«Oh, and while the King was looking down

The jester stole his thorny crown»

Αναφέρεται στον Elvis και στην άνοδο του Dylan. (Ο Presley κοιτάζει κάτω από ψηλά, βλέποντας τον Dylan να του παίρνει σιγά – σιγά την θέση). Το στέμμα είναι μια αναφορά στο τίμημα της δόξας. Ο Dylan είχε δηλώσει ότι ήθελε να γίνει διάσημος όπως ο Elvis, ή… ο Lee Harvey Oswald θα μπορούσε να είναι ο jester που έβαλε τέλος στην «βασιλεία» του JFK.

«The courtroom was adjourned, No verdict was returned.

Αυτό θα μπορούσε να είναι η περίφημη δίκη των 7 του Chicago όπου δεν υπήρξε ετυμηγορία. Αλλά μάλλον ταιριάζει περισσότερο… στο γεγονός ότι δεν υπήρξε ετυμηγορία για την δολοφονία του JFK επειδή ο δολοφόνος δολοφονήθηκε και έτσι το δικαστήριο ήταν «adjourned».

«And while Lennon read a book on Marx»,

Το ότι ο John Lennon διαβάζει ένα βιβλίο του Karl Marx σημαίνει την εισαγωγή των πολιτικών νοημάτων στους στίχους των τραγουδιών των Beatles. (Θα μπορούσε βέβαια να αναφέρεται στον Groucho Marx, αλλά αυτό δεν φαίνεται να ταιριάζει με το όλο ύφος του McLean. Από την άλλη όμως μερικά λογοπαίγνια στα τραγούδια και στα βιβλία του Lennon θυμίζουν τον Groucho). Το λογοπαίγνιο «Marx-Lennon» έχει χρησιμοποιηθεί και από άλλους και μάλιστα από τους Firesign Theatre στο εξώφυλλο του δίσκου τους «How Can You Be In Two Places At Once When You’re Not Anywhere At All?».

 
«The quartet practiced in the park»

Μία σκέψη είναι ότι εννοεί τους Beatles που έπαιξαν στο Shea Stadium, αλλά όπως λέει στον προηγούμενο στίχο, την ίδια στιγμή ο John Lennon *έκανε κάτι άλλο*. Άρα, είναι περισσότερο πιθανό να εννοεί τους Weavers, που ήταν στην μαύρη λίστα την εποχή του McCarthy και έκαναν συνεχώς πρόβες γιατί δεν τους επέτρεπαν να παίξουν πουθενά. Ο McLean είχε γίνει φίλος με τον Lee Hays των Weavers.

«And we sang dirges in the dark»

«Dirge» είναι ο θρήνος. Έτσι μπορεί να εννοεί τα καινούργια «art rock» συγκροτήματα που έπαιζαν μεγάλα κομμάτια όχι απαραίτητα χορευτικά στην σκιά του θανάτου του Holly.

«The day the music died. We were singing…»

 (4)

Helter Skelter in a summer swelter

The birds flew off with the fallout shelter

Eight miles high and falling fast

It landed foul on the grass

The players tried for a forward pass

With the jester on the sidelines in a cast

Now the half-time air was sweet perfume

While sergeants played a marching tune

We all got up to Dance

Oh, but we never got the chance

‘Cause the players tried to take the field,

The marching band refused to yield.

Do you recall what was revealed,

The day the music died.

We started singing…

Ανάλυση:

«Helter Skelter in a summer swelter»

Το «Helter Skelter» είναι ένα τραγούδι των Beatles που υπάρχει στο «White» album. Ο Charles Manson, δήλωσε ότι εμπνεύστηκε από το τραγούδι και ακολούθως έκανε τις δολοφονίες των Tate & LaBianca. Το «summer swelter» αναφέρεται στο «Summer of Love» ή στο «long hot summer» του Watts.

«The birds flew off with the fallout shelter»

Χωρίς αμφιβολία αναφέρεται στους Byrds που βοήθησαν στην αναρρίχηση του David Crosby στο μουσικό στερέωμα.

«Eight miles high and falling fast»

Το τραγούδι των Byrds, «Eight Miles High» βρίσκεται στο άλμπουμ «Fifth Dimension» του 1966. Ηχογράφησαν το τραγούδι όταν κάποια μέλη του γκρουπ σκέφτονταν να αφήσουν το γκρουπ επειδή φοβόντουσαν να πετάξουν με αεροπλάνο. Ήταν ένας από τους δίσκους που απαγορεύτηκαν λόγω των υποτιθέμενων αναφορών του στα ναρκωτικά.

«It landed foul on the grass»

Ένας από τους Byrds συνελήφθη για κατοχή μαριχουάνας.

«The players tried for a forward pass»

Φανερή ποδοσφαιρική έκφραση αλλά εννοεί τους Rolling Stones που περίμεναν ένα άνοιγμα στις ΗΠΑ και που δεν συνέβαινε μέχρι που το έκαναν οι Beatles. Θα μπορούσαν να είναι και άλλοι μουσικοί που βρήκαν την ευκαιρία να λάμψουν όταν ο Dylan τους άνοιξε τον δρόμο (τους έδωσε την πάσα).

«With the jester on the sidelines in a cast»

Στις 29 Ιουλίου του 1966, ο Dylan τράκαρε με την μηχανή του (μία Triumph 55) κοντά στο σπίτι του στο Woodstock, New York (του πήρε εννέα μήνες να αναρρώσει και αυτό έδωσε την ευκαιρία σε άλλους καλλιτέχνες να φανούν).

«Now the half-time air was sweet perfume»

Αυτό είναι μία αναφορά στο Democratic National Convention και το «sweet perfume» είναι τα δακρυγόνα.

«While sergeants played a marching tune»

Οι sergeants είναι η αστυνομία του Chicago και οι εθνοφρουροί του Illinois, που έκαναν διαμαρτυρία σε ένα πάρκο για το Δημοκρατικό Συνέδριο. Εναλλακτικά θα μπορούσε να είναι μία αναφορά στους Beatles και το «Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band» χαρακτηρίζοντας την μουσική των Beatles</.strong> ως «marching» επειδή δεν ήταν χορευτική μουσική.

«We all got up to Dance

Oh, but we never got the chance»

Η συναυλία των Beatles στο Candlestick Park το 1966 κράτησε μόνο 35 λεπτά. Όμως οι Beatles δεν είχαν γίνει ακόμα «Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band»</.strong> (1967)

«‘Cause the players tried to take the field,

The marching band refused to yield».

Αναφερόμενος στο Συνέδριο των Δημοκρατικών το 1968, οι players είναι οι διαδηλωτές και η marching band είναι οι εθνοφρουροί του Ohio. Μπορεί όμως να είναι μία αναφορά στην κυριαρχία των Beatles στη μουσική σκηνή. Οι Beach Boys κυκλοφόρησαν το «Pet Sounds» το 1966, ένα άλμπουμ που έφερνε τους ίδιους πειραματισμούς με το «Sgt. Pepper» των Beatles. Όμως το «Pet Sounds» πούλησε ελάχιστα συγκριτικά με το «Sgt. Pepper» των Beatles. Μία άλλη αναφορά στους Beatles εδώ, αφορά στους Monkees. Οι Monkees δεν ήταν αληθινή μπάντα αλλά στουντιακή. Ήταν μία εργοστασιακή προσπάθεια αντικατάστασης των Beatles με ένα Αμερικανικό προϊόν. Οι Monkees, «tried to take the field» από τους Beatles αλλά δεν τα κατάφεραν. «The marching band refused to yield»

«Do you recall what was revealed,

The day the music died.

We started singing»

 (5)

And there we were all in one place

A generation lost in space

With no time left to start again

So come on Jack be nimble Jack be quick

Jack Flash sat on a candlestick

‘Cause fire is the devil’s only friend

And as I watched him on the stage

My hands were clenched in fists of rage

No angel born in hell

Could break that Satan’s spell

And as the flames climbed high into the night,

To light the sacrificial rite

I saw Satan laughing with delight

The day the music died

He was singing…

Ανάλυση:

«And there we were all in one place»

Εννοεί το Woodstock.

«A generation lost in space»/

Πολλοί νομίζουν ότι αυτό είναι μία αναφορά στο Διαστημικό Πρόγραμμα των ΗΠΑ. Θα μπορούσε να είναι. Είναι όμως μία αναφορά στους hippies, που ήταν γνωστοί σαν η «lost generation», που όντας πολλές φορές υπό την επήρεια των ναρκωτικών ήταν «Lost in Space». Υπήρχε και μία τηλεοπτική σειρά τότε με τον τίτλο «Lost in Space» και η έκφραση έγινε συνώνυμη και εννοούσε κάποιον που είχε πάρει ναρκωτικά και ήταν «Lost in Space»

«With no time left to start again»

Οι προτιμήσεις της «lost generation» στην psychedelia έσπρωξε το rock & roll τόσο μακριά από το rock & roll του Holly, που δεν θα μπορούσε να ανιχνευθεί ξανά.

«So come on Jack be nimble Jack be quick»

Αναφορά στον Mick Jagger και στο «Jumpin’ Jack Flash» που κυκλοφόρησε τον Μάϊο του 1968.

«Jack Flash sat on a candlestick»

Συναυλία των Stones στο Candlestick park? (Ανεπιβεβαίωτο επειδή Jack Flash είναι μία αργκό έκφραση για την φαρμακευτική ηρωίνη και όποιος ξέρει πώς να χρησιμοποιεί την ηρωίνη, καταλαβαίνει εύκολα την αναφορά)

«‘Cause fire is the devil’s only friend»

Αναφορά στο «Friend of the Devil» των Grateful Dead. Μία άλλη ανάλυση των προηγουμένων τελευταίων στίχων είναι ότι μπορεί να αναφέρονται στον John Kennedy και τις γρήγορες αποφάσεις του στην κρίση της Κούβας. (Jack είναι το χαϊδευτικό του John. Jack έλεγαν χαϊδευτικά τον John Kennedy, αλλά και τον John Lennon οι δικοί του).

«And as I watched him on the stage

My hands were clenched in fists of rage

No angel born in hell

Could break that Satan’s spell»

Καθώς έπαιζαν στο Altamont Speedway το 1968, οι Stones, μερικοί από τους Hell’s Angels που είχαν αναλάβει την περιφρούρηση της συναυλίας με συμβουλή των Grateful Dead, χτύπησαν μέχρι θανάτου τον 18χρονο Meredith Hunter. Παρ’ όλο που οι Stones εκείνη την ώρα έπαιζαν το «Under My Thumb» η δημόσια κατακραυγή για το τραγούδι τους «Sympathy for the Devil» (because of «Satan’s spell») ήταν τέτοια, που τους ανάγκασε να το αποσύρουν από το ρεπερτόριό τους για 6 χρόνια. Το περιστατικό είναι καταγραμμένο στο ντοκιμαντέρ «Gimme Shelter». Είναι επίσης πιθανό ο McLean να σχημάτισε αρνητική γνώμη για τους Stones εξ αιτίας του «Sympathy for the Devil», και του «Their Satanic Majesties’ Request». Είναι γνωστό ότι ο McLean έχει ένα έντονα θρησκευτικό υπόβαθρο.

«And as the flames climbed high into the night,

To light the sacrificial rite»

Ο McLean εξακολουθεί να μιλάει για το Altamont και τον Mick Jagger που «climbing high» καθώς συνέβαινε όλο αυτό το γεγονός. Η  «Θυσία» είναι αναφορά στον Meredith Hunter.

«I saw Satan laughing with delight»

…και αφού είναι έτσι, ο Satan -κατά τον McLean – είναι ο Jagger.

«The day the music died

He was singing… «

 (6)

I met a girl who sang the Blues

And I asked her for some happy news

But she just smiled and turned away

I went down to the sacred store

Where I’d heard the music years before

But the man there said the music wouldn’t play

And in the streets the children screamed

The lovers cried and the poets dreamed

But not a word was spoken

The church bells all were broken

And the three men I admire most

The Father, Son, and Holy Ghost

They caught the last Train for the coast

The day the music died

And they were singing…

Ανάλυση:

«I met a girl who sang the Blues»

Η Janis Joplin.

«And I asked her for some happy news

But she just smiled and turned away»

Η Janis πέθανε από υπερβολική δόση ηρωίνης στις 4 Οκτωβρίου του 1970.

«I went down to the sacred store

Where I’d heard the music years before»

Το «sacred store» είναι το Bill Graham’s Fillmore West, ένα από τα μεγαλύτερα rock & roll καταστήματα όλων των εποχών.

«But the man there said the music wouldn’t play»

Εννοεί ότι οι υπάλληλοι του «sacred store» είχαν πάψει να παίζουν την μουσική του Buddy Holly, γιατί κανείς δεν ζητούσε να την ακούσει.

«And in the streets the children screamed»

Οι ομάδες των εθνοφρουρών χτυπούσαν πολλές φορές τα «Flower children» στο People’s Park του Berkeley το 1969 και το 1970. Είναι όμως πιθανό να εννοεί και τα παιδιά του Vietnam. Το περιοδικό Life δημοσίευε πολλές φορές φωτογραφίες παιδιών στο Vietnam που έκλαιγαν στον δρόμο.

«The lovers cried and the poets dreamed»

Οι hippies ήταν ταυτόχρονα οι lovers και οι poets που έκλαιγαν επειδή έβλεπαν να στραγγαλίζεται το όνειρό τους για ειρήνη.

«But not a word was spoken

The church bells all were broken»

Τα broken bells είναι οι νεκροί μουσικοί που δεν μπορούσαν πλέον να παράγουν μουσική.

«And the three men I admire most

The Father, Son, and Holy Ghost»

Οι Holly, Big Bopper και Valens, ή οι JFK, Martin Luther King και Bobby Kennedy.

«They caught the last Train for the coast»

Εννοεί ότι «έφυγαν».

«The day the music died»

Αυτό ενισχύει το γεγονός ότι οι «three men» που αναφέρει πιο πάνω, είναι σίγουρα οι Holly | Bopper | Valens, αφού η ημέρα που σκοτώθηκαν έμεινε γνωστή σαν «The day the music died».

«And they were singing… «

 (Refrain)

«Bye, bye Miss American Pie,

I drove my Chevy to the levee

but the levee was dry,

Them good ol’ boys were drinkin’ whiskey and rye

Singing This’ll be the day that I die,

This’ll be the day that I die».

Ανάλυση:

«Bye, bye Miss American Pie»,

Ο Don McLean είχε σχέσεις με μια υποψήφια για τον τίτλο της Miss America και τα χάλασε μαζί της στις 3 Φεβρουαρίου του 1959.

(Το American Pie δεν ήταν η ονομασία του αεροπλάνου. Υπάρχει σχετική σημείωση στο τέλος).

«I drove my Chevy to the levee

but the levee was dry»,

Ο στίχος Οδήγησα την «Chevrolet μου, στο φράγμα» αναφέρεται σε τρεις μαθητές του κολεγίου που δολοφονήθηκαν και ήταν το θέμα της ταινίας «Mississippi Burning». Οι μαθητές ήταν μαύροι και αφού δολοφονήθηκαν, τα πτώματά τους θάφτηκαν σε ένα φράγμα, που βρέθηκε στεγνό.

«Them good ol’ boys were drinkin’ whiskey and rye

Singing This’ll be the day that I die,

This’ll be the day that I die».

Εδώ πρόκειται για τους: Holly, Valens, Big Bopper, που τραγούδησαν για τον θάνατό τους. Μία από τις επιτυχίες του Holly ήταν το «That’ll be the Day» και το ρεφραίν περιέχει την φράση «That’ll be the day that I die».

Σημειώσεις:

Πολλοί έχουν αναρωτηθεί. Ήταν το όνομα του αεροπλάνου «American Pie»;
1: Ο Bill Griggs, ο οποίος είναι ο περισσότερο πληροφορημένος άνθρωπος σε ολόκληρο τον κόσμο και ξέρει τα πάντα για τον Buddy Holly, λέει ότι αυτό είναι μία φήμη που δημιούργησε ο ίδιος ο Don McLean. Το αεροπλάνο δεν είχε όνομα, αλλά μόνο έναν αριθμό: N3794Ν. Ο Bill Griggs αναφέρεται πολλές φορές στο βιβλίο «The Day The Music Died» του Larry Lehmer,  (Schimer Books, 1997). Δεν υπάρχει κανένα στοιχείο και δεν αναφέρεται πουθενά σε ολόκληρο το βιβλίο ότι το αεροπλάνο λέγονταν «American Pie». Το αεροπλάνο ήταν ένα Beech Bonanza, μοντέλο 35, S/N-1019, με αριθμό N3794N, και ήταν κατασκευής Οκτωβρίου 1947.

2: Το αεροπλάνο είχε χώρο για τρεις, αλλά υπήρχε μέσα άλλος ένας. Ήταν τέσσερις. Ήταν ο Waylon Jennings και έπαιζε μπάσο στο συγκρότημα του Holly. Ο Valens και ο Bopper μπήκαν στο αεροπλάνο γιατί ο ένας από τους δύο θα ήταν ο αντικαταστάτης του Jennings ο οποίος εκείνο το βράδυ ήταν άρρωστος.

3: Μερικοί είπαν ότι αν ο Holly δεν είχε πεθάνει, δεν θα είχαμε υποφέρει τόσο με τους Fabian & Pat Boone.

Είπαν ακόμη:

4:  Αν ο Holly δεν είχε πεθάνει, δεν θα «είχαμε ανάγκη» τους Beatles.

5: Αν ο Holly δεν είχε πεθάνει, θα ηχογραφούσε πράγματα με τεχνικές που οι Beatles δεν θα έβλεπαν ούτε στον ύπνο τους.

6: Αν ο Holly δεν είχε πεθάνει, ο Dylan θα είχε κολλήσει στο Rock που έπαιζε στο σχολείο του.

Για τα 4, 5 και 6, απαντώ σ’ αυτούς τους εξυπνάκηδες: «Κι αν η γιαγιά μου είχε ρουλεμάν, θα ήτανε πατίνι!»

Ευχαριστώ για την ανάγνωση…

Γιώργος Μπιλικάς

Storyteller

Όταν Ροκάρουν οι …Ηθοποιοί!

Μπορεί σήμερα να έχουμε συνηθίσει τους τραγουδιστές και τους μουσικούς της Rock σκηνής να εμφανίζονται στον κινηματογράφο σαν ηθοποιοί π.χ. Elvis Presley, Mick Jagger, John Lennon, David Bowie ή Frank Sinatra & Dean Martin παλαιότερα, αλλά πόσο έχουμε συνηθίσει το αντίθετο; Καλλιτέχνες δηλαδή με σπουδαία καριέρα στον κινηματογράφο, να στήνουν μπάντες και να εμφανίζονται στη σκηνή σαν τραγουδιστές ή σαν μουσικοί και να έχουν μάλιστα στο ενεργητικό τους και δισκογραφία; Έχω συγκεντρώσει μερικούς εδώ. Δείτε τους:

Woody Allen (Allen Stewart Konigsberg, Δεκέμβριος 1935)

Αμερικανός συγγραφέας, μουσικός, ηθοποιός και σκηνοθέτης, με πασίγνωστες ταινίες στο ενεργητικό του. Παθιασμένος από μικρή ηλικία με τη Jazz, ξεκίνησε να παίζει κλαρινέτο σε μικρούς χώρους του Manhattan, σαν Woody Herman με την Preservation Hall Jazz Band.

Δισκογραφία:
1993: Bunk Project, 1997: Wild Man Blues 

https://youtu.be/hcHWmQD6Cwc

Kevin Bacon (Kevin Norwood Bacon, Ιούλιος 1958)

Αμερικανός ηθοποιός που γνωρίσαμε σε films όπως τα Footloose, A Few Good Men, JFK, Apollo 13 & Mystic River. 

Φορμάρισε με τον αδελφό του, Michael τους Bacon Brothers και έχουν

κυκλοφορήσει έξη albums.

Δισκογραφία:
1997: Forosoco, 1999: Getting There, 2001: Can’t Complain, 2003: Bacon Brothers Live, 2005: White Knuckles, 2008: New Year’s Day

https://youtu.be/UopUZKf-yNw

Blues Brothers 

Οι πιο γνωστοί και οι πιο δισκογραφημένοι της παρέας. Ιδρύθηκαν το 1978 από τον Καναδό ηθοποιό Dan Aykroyd (Daniel Edward Aykroyd, Ιούλιος 1952) και τον Αλβανό John Belushi (John Adam Belushi,  Ιανουάριος 1949 – Μάρτιος 1982) σαν μέρος ενός musical με τίτλο Saturday Night Live. (Ο Belushi ενδέχεται να είχε ρίζες Ελληνικές αφού η μητέρα του λεγόταν Σαμαρά και ο πατέρας του Βέλλιος, αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία).

Το ντουέτο δημιούργησε τους χαρακτήρες Elwood Blues/Aykroyd & Jake Blues/Belushi και στα 1980 είχαν ήδη την πρώτη τους ταινία. Δυστυχώς όμως, ο θάνατος του Belushi στα 1982 διέκοψε μία όντως επιτυχημένη καριέρα και από τότε, δισκογραφούν και περιοδεύουν με εναλλασσόμενους τραγουδιστές  στη θέση του.

Δισκογραφία:
1978: Briefcase Full of Blues, 1980: The Blues Brothers: Music from the Soundtrack, Made in America, 1981: Best of the Blues Brothers, 1983: Dancin’ Wid Da Blues Brothers, 1988: Everybody Needs the Blues Brothers, 1990: The Blues Brothers Band Live in Montreux, 1992: Red White & Blues, The Definitive Collection, 1995: The Very Best of The Blues Brothers, 1997: Blues Brothers & Friends: Live from House of Blues, 1998: Blues Brothers 2000: Original Motion Picture Soundtrack, The Blues Brothers Complete, 2003: The Essentials 

https://youtu.be/EHV0zs0kVGg

Colin Farell (Colin James Farell, Μάΐος 1976)

Ιρλανδός ηθοποιός γνωστός από τις ταινίες: (Phone Booth & Alexander the Great) και μουσικός.

https://youtu.be/MFgmsytfN9U

Jeff Bridges (Jeffrey Leon Bridges, Δεκέμβριος 1949)

Αμερικανός ηθοποιός, μουσικός, φωτογράφος και συγγραφέας. Μερικά από τα πολύ γνωστά films που τον έχουμε δει είναι τα Against All Odds & The Big Lebowski.

Τον Απρίλιο του 2011 ανακοινώθηκε ότι ο Bridges υπέγραψε συμβόλαιο με την Blue Note Records και τον Αύγουστο, με παραγωγό τον T-Bone Burnett, κυκλοφόρησε ένα debut album με τίτλο το όνομά του.

Δισκογραφία:
2011: Jeff Bridges

https://youtu.be/TGJm72H31do

Kevin Costner (Kevin Michael Costner, Ιανουάριος 1955)

Αμερικανός ηθοποιός, τραγουδιστής, μουσικός, παραγωγός και σκηνοθέτης, γνωστός μας από τα films  Dances with Wolves, JFK & Robin Hood.  

Με την ενθάρρυνση της γυναίκας του, φορμάρισε τους Modern West και περιοδεύει μαζί τους από τον Οκτώβριο του 2007 μέχρι σήμερα.

Δισκογραφία:
2008: Untold Truths, 2010: Turn It On 

https://youtu.be/m94fN28eNFk

Russell Crowe (Russell Ira Crowe, Απρίλιος 1964)

Αυστραλός (που γεννήθηκε στη Νέα Ζηλανδία) ηθοποιός και μουσικός που

απολαύσαμε στην ταινία Gladiator του Ridley Scott.  

Στη δεκαετία του 80, ο τραγουδιστής και κιθαρίστας Russell Crow, σχημάτισε μαζί με τον Billy Dean Cochran τους Roman Antix, που το 1992 μετασχηματίστηκαν στους  30 Odd Foot of Grunts (Tofog) και κυκλοφόρησαν τέσσερα albums.

Το 2005, ο Crow με νέες μουσικές κατευθύνσεις, έφτιαξε τους Ordinary Fear of Gold μαζί με τον Alan Doyl και κυκλοφόρησε μαζί τους το album My Hand, My Heart που περιείχε ένα τραγούδι tribute στον ηθοποιό Richard Harris και να σημειώσω εδώ, ότι από το 2005 μέχρι σήμερα, ο Russell Crowe και οι Ordinary Fear of God, περιοδεύουν επιτυχώς σε όλο τον κόσμο.

Η πιο πρόσφατη συνεργασία τους, απέφερε το album Songbook Vol III, που κυκλοφόρησε τον Αύγουστο του 2011.

Δισκογραφία:
1995: Photograph Kills, 1998: Gaslight, 2001: Bastard Life or Clarity, 2003: Other Ways of Speaking, 2005: My Hand, My Heart, 2011: Songbook Vol III

https://youtu.be/Tp-XC7f-hOQ

Johnny Depp (John Christopher Depp II, Ιούνιος 1963)

Αμερικανός ηθοποιός, σκηνοθέτης και μουσικός. Γνωστός μας από τη συνεργασία του με τον Tim Burton σε films όπως τα Scissorhands & Alice in Wonderland, αλλά φυσικά και από τη σειρά ταινών Pirates of the Caribbean.

Ως κιθαρίστας, έχει παίξει slide guitar στο album Be Here Now των Oasis,

ακουστική κιθάρα στην ταινία Chocolat, στο soundtrack του Once Upon a Time in Mexico και στο προσωπικό album του Shane Mac Gowan των Pogues.

Έχει σχηματίσει τους P, μία μπάντα με μέλη όπως οι: Gibby Haynes από τους Butthole Surfers, Flea από τους Red Hot Chili Peppers και  Steve Jones από τους Sex Pistols. Έχει εμφανιστεί επίσης, με τους Tom Petty & The Heartbreakers στο  music video «Into the Great Wide Open».

Δισκογραφία:
2000: Chocolat, 2003: Once Upon a Time in Mexico, 2007: Sweeney Todd

https://youtu.be/MA_trAwSP00

Milla Jovovich (Milica Jovović, Δεκέμβριος 1975) 

Ουκρανή ηθοποιός, μοντέλο, σχεδιάστρια μόδας και τραγουδοποιός που ξεκίνησε την καριέρα της σε ηλικία 10 ετών και κέρδισε διεθνή αναγνώριση στα 16 της με την ταινία Return to the Blue Lagoon (1991). Την είδαμε επίσης στο πλευρό του Bruce Willis στο Fifth Element (1997) και αργότερα στο Story of Joan of Arc (1999), του τότε συζύγου της, Lyc Besson. 

Η Milla ξεκίνησε να δουλεύει με τη μουσική στα 13 της χρόνια και τον Αύγουστο του 1990 είπε σε μία συνέντευξη ότι το album που ετοιμάζει, θα είναι ένα ηχητικό κράμα ανάμεσα σε  Kate Bush, Sinéad O’Connor, This Mortal Coil & Cocteau Twins.  Και πράγματι, χρησιμοποιώντας τα ποιήματά της για στίχο, κυκλοφόρησε to 1994 το πάρα πολύ καλό Divine Comedy. Ένα album που «χτύπησε κατά μέτωπο» την Tori Amos και την Kate Bush και έγινε παγκόσμια αποδεκτό. Τον Μάΐο του 1999, σχημάτισε μαζί με τον Chris Brenner τους Plastic Has Memory, με ήχο που αυτή τη φορά προσέγγισε τους Portishead και από το 2003 συνεργάζεται με τον Maynard James Keenan των Tool. 

Η Jovovich συνεχίζει να γράφει τραγούδια τα οποία ονομάζει «demos» και τα προσφέρει σε μορφή MP3 δωρεάν από το επίσημο website της. Αξίζει πάντως τον κόπο να ασχοληθείτε μαζί της. Το Divine Comedy ας πούμε, είναι καταπληκτικός δίσκος και μπορώ να σου πω ότι είναι πολύ καλύτερη σαν τραγουδοποιός, παρά σαν ηθοποιός.

Δισκογραφία:
1994: Divine Comedy, 1998: The People Tree Sessions

https://youtu.be/J09o9lr5G2o

Juliette Lewis (Juliette Lewis, Ιούνιος 1953)

Αμερικανίδα ηθοποιός, τραγουδίστρια και μουσικός που έγινε παγκοσμίως γνωστή από την ταινίαCape Fear του 1991. 

Η Lewis σχημάτισε τους Juliette and the Licks το 2009. Μετά τη διάλυσή τους, ονόμασε τη νέα της μπάντα New Romantiques και έκανε μαζί τους το album Terra Incognita.

Δισκογραφία:
2004: Like a Bolt of Lightning, 2005: You’re Speaking My Language, 2006: Four On The Floor

https://youtu.be/kG_sr-0hbG4

Steve Martin (Stephen Glenn Martin, Αύγουστος 1945)

Αμερικανός ηθοποιός, συγγραφέας και μουσικός που ξεκίνησε τη μουσική του σταδιοδρομία στα 17 του, παίζοντας μπάντζο. Ένα όργανο που δεν εγκατέλειψε ποτέ, επιδεικνύοντας τις ικανότητές του δισκογραφικά από το 1977. Το 2010, το album του με τίτλο New Songs for the 5-String Banjo (2009), κέρδισε το Βραβείο Grammy για το καλύτερο Bluegrass Album του 2010. Από το 2009 μέχρι και σήμερα περιοδεύει με τους Steep Canyon Rangers παίζοντας σε διάφορα Music Festivals.

Δισκογραφία:
1977: Let’s Get Small, 1978: A Wild and Crazy Guy, 1979: Comedy Is Not Pretty, 1981: Steve Martin Brothers, 1986: Little Shop of Horrors, 2009: New Songs for the 5-String Banjo, 2011: Rare Bird Alert

https://youtu.be/4lFMK3UIa74

Dennis Quaid (Dennis William Quaid, Απρίλιος 1954)

Αμερικανός ηθοποιός και μουσικός. Η επιλογή του για να παίξει στην ταινία Great Balls of Fire, δεν ήταν καθόλου τυχαία αφού παίζει και τραγουδάει με τους Sharks.

https://youtu.be/IAbGIiISJA0

Keanu Reeves (Keanu Charles Reeves, Σεπτέμβριος 1964)

Καναδός ηθοποιός, πολύ γνωστός μας από την τριλογία Matrix. 
Ο Reeves (μπάσο & φωνή στη δεκαετία του 90) στους Dogstar, εμφανίστηκε πρόσφατα με τους Becky.

Δισκογραφία:
1996: Quattro Formaggi, 1996: Our Little Visionary, 2000: Happy Ending

https://youtu.be/oXrxds1ic-w

Bruce Willis (Walter Bruce Willis, Μάρτιος 1955)

Αμερικανός ηθοποιός, παραγωγός και μουσικός, που ξεκίνησε την καριέρα του από την τηλεόραση και τον γνωρίσαμε πολύ καλύτερα στο ρόλο του John McClane στη σειρά ταινιών Die Hard. Στα τέλη της δεκαετίας του 80, ξεκίνησε την τραγουδιστική του καριέρα με το album Return of Bruno, με backing musicians τον Booker T. Jones και τους Temptations.

Δισκογραφία:
1987: Return of Bruno, 1989: If It Don’t Kill You, It Just Makes You Stronger, 2001: Classic Bruce Willis: The Universal Masters Collection

https://youtu.be/nDXkd2NyCCE

Πηγή: Actors in Bands: (Movie Stars Who Rock)

Γιώργος Μπιλικάς

Storyteller

Τα Αεροπορικά Δυστυχήματα στην Ιστορία της Rock!

Από τα πρώτα χρόνια του Rock and roll, αλλά ακόμα και μέχρι τις ημέρες μας που έχει πλέον εξελιχθεί σε επικερδή βιομηχανία παραγωγής χρήματος, οι καλλιτέχνες έψαχναν να βρουν τρόπο να κλείσουν όσο μπορούσαν περισσότερες συναυλίες και να πάνε γρήγορα στους προορισμούς τους. Να πάνε εδώ και τώρα.

Το μεταφορικό μέσο που θα τους επέτρεπε να προλάβουν όλες τις συναυλίες που είχαν συμπεριλάβει στο πρόγραμμά τους, ήταν (και είναι) το αεροπλάνο. Και το να πετάς με αεροπλάνο, μπορεί να είναι ασφαλέστερο από το να οδηγείς αυτοκίνητο, αλλά αυτό ισχύει μόνο για τα επιβατικά αεροσκάφη, γιατί όσο κι αν σου φανεί παράξενο, το αεροπλάνο είναι το ασφαλέστερο μέσο. Απλώς, ένα αεροπορικό δυστύχημα κάνει «μπαμ», επειδή τα θύματα είναι πολλά.

Αυτά τα δέκα λοιπόν, αεροπορικά δυστυχήματα που διάλεξα να σας παρουσιάσω, έγιναν όλα με μικρά ιδιωτικά αεροπλάνα, με εξαίρεση τα περιστατικά των Stevie Ray Vaughan & Bill Graham που έγιναν με ελικόπτερα. Οι καλλιτέχνες που σκοτώθηκαν σ’ αυτά ήταν όλοι τους σε μικρή ηλικία με μικρότερο τον Ritchie Valens που ήταν μόλις 17 ετών. Η σειρά είναι χρονολογική. Πάμε…

Buddy Holly, Ritchie Valens, The Big Bopper (3 Φεβρουαρίου 1959, Clear Lake, IA)

Οι Buddy, Ritchie & J.P. Richardson κατά τη διάρκεια της Winter Dance Party περιοδείας, περιοδείας που δεν πήγε καλά οικονομικά, αποφάσισαν να πάνε να παίξουν οπουδήποτε αλλού μπορούσαν, αλλά επειδή ο χειμώνας ήταν βαρύς και το λεωφορείο δεν είχε κλιματισμό, βρήκαν πολύ καλή την ιδέα του Holly να πάρουν ένα charter. Ο ουρανός ήταν μαύρος και ο πιλότος που δεν είχε μεγάλη πείρα, στην προσπάθειά του να γυρίσει πίσω, κάρφωσε το Beechcraft Bonanza στο έδαφος και σκοτώθηκε μαζί τους. Στο δυστύχημα αυτό, οφείλεται η έμπνευση του τραγουδιού «American Pie», του Don McLean. Τραγούδι που εξιστορεί την ιστορία της rock μουσικής, από το 1959 μέχρι και τη δεκαετία του 1970 και είναι αφιερωμένο στους Buddy Holly, Ritchie Valens και Big Bopper, που αποτελούσαν εκείνη την εποχή την αφρόκρεμα του rock ‘n’ roll και ήταν τα ινδάλματα του Don McLean. Μέσα από τους στίχους, παρελαύνουν όλα τα γεγονότα της εποχής: Οι Beatles, ο Bob Dylan, η δολοφονία του John Kennedy, οι Rolling Stones, ο Martin Luther King, η Janis Joplin… Η δε ημερομηνία του δυστυχήματος, έμεινε από τότε να ονομάζεται «The day the music died», όπου με αυτή τη φράση κλείνει ο  Don McLean το κάθε ρεφρέν του τραγουδιού του.

Patsy Cline (5 Μαρτίου 1963, Camden, TN)

Η Cline μόλις είχε τελειώσει ένα tribute concert που έκανε για να βοηθήσει την οικογένεια ενός DJ της country music που είχε σκοτωθεί σε αεροπορικό δυστύχημα (ειρωνεία;) και αποφάσισε να επιστρέψει στο Nashville μαζί με τον μάνατζέρ της Randy Hughes ο οποίος θα πιλοτάριζε και το αεροπλάνο. Ο καιρός δεν ήταν καλός, αλλά ο Randy τηλεφώνησε στη γυναίκα του η οποία τον πληροφόρησε ότι στο Nashville είχε καλό καιρό. Δυστυχώς, βρίσκονταν ήδη μέσα σε θύελλα και ο Randy που έχασε εντελώς την ορατότητα, προσπαθώντας να προσγειωθεί σε έναν αυτοκινητόδρομο έριξε το αεροπλάνο πάνω σε μερικά δέντρα και στη συνέχεια κατέληξε μέσα σε ένα έλος.

Otis Redding (10 Δεκεμβρίου 1967, Madison, WI)

Ο Otis έχοντας μόλις τελειώσει την ηχογράφηση του «Sitting on the Dock of the Bay», μπήκε στο προσωπικό του αεροπλάνο μαζί με τη μπάντα του, τους Bar-Kays και ξεκίνησε για περιοδεία. Στην προσπάθειά τους να προσγειωθούν στο αεροδρόμιο του Madison, συνάντησαν κακές καιρικές συνθήκες και αποφάσισαν να κάνουν κύκλους πάνω από τη λίμνη Monona μέχρι να καθαρίσει ο καιρός. Η κακή ορατότητα ήταν αιτία να πέσουν μέσα στη λίμνη και να σκοτωθούν όλοι εκτός από τον τρομπετίστα Ben Cauley, που του πήρε 40 χρόνια να συνέλθει.

Jim Croce (20 Σεπτεμβρίου 1973, Natchitoches, LA)

Ποιος δεν γνωρίζει το «Time in the Bottle»? Ο εξαιρετικός αυτός τροβαδούρος και οι φίλοι του μουσικοί, σκοτώθηκαν καθώς πήγαιναν να παίξουν στο Northwestern State University. Ο καιρός ήταν θαυμάσιος και η ορατότητα πάρα πολύ καλή. Ο πιλότος όμως, είχε προβλήματα με την καρδιά του και μία ανακοπή ήταν αιτία να ρίξει το αεροπλάνο πάνω σε ένα δέντρο σχεδόν αμέσως μετά την απογείωση.

Lynyrd Skynyrd (20 Οκτωβρίου 1977, Gillsburg, MS)

Η μπάντα πήγαινε από το Greenville, SC στο LSU του Baton Rouge για την επόμενη συναυλία της, αλλά ένα πρόβλημα της μηχανής του αεροπλάνου, ήταν αιτία να χαθούν όλα τα καύσιμα. Η προσπάθεια του πιλότου για αναγκαστική προσγείωση στα έλη του Mississippi ήταν ανεπιτυχής. Τέσσερα μέλη της μπάντας σκοτώθηκαν επί τόπου μαζί με τους δύο πιλότους και τον μάνατζερ, ενώ άλλα έξη άτομα τραυματίστηκαν πολύ βαριά.

Randy Rhoads (19 Μαρτίου 1982, Leesburg, FL)

Ο κιθαρίστας του Ozzy Osbourne που ήταν ανερχόμενο αστέρι μπήκε μαζί με τον Andrew Aycock και την Rachel Youngblood στο Beechcraft Bonanza ενός γείτονα για να πάνε μια βόλτα. Ο Aycock που πιλοτάριζε, έκανε παιχνίδια με το λεωφορείο της μπάντας του  Ozzy και κάποια στιγμή, έσπασε το ένα φτερό πάνω στο λεωφορείο. Στη συνέχεια καρφώθηκε σε ένα δέντρο και κατέληξε πάνω σε ένα γκαράζ.

Rick Nelson (31 Δεκεμβρίου 1985, DeKalb, TX)

Ο Rick μαζί με την αρραβωνιαστικιά του, τέσσερα μέλη της μπάντας του και τον μάνατζερ κάηκαν ζωντανοί όταν το αεροπλάνο που τους μετέφερε σε μία συναυλία στο Dallas πήρε φωτιά στον αέρα. Οι δύο πιλότοι μετά την αναγκαστική προσγείωση πρόλαβαν να βγουν έξω και να γλυτώσουν.

Stevie Ray Vaughan (27 Αυγούστου 1990, East Troy, WI)

Οι Clapton, Vaughan, Buddy Guy, Robert Cray & Jimmie Vaughan, είχαν μόλις τελειώσει ένα έξτρα live που έκαναν στο Alpine Valley Music Theater και ετοιμάζονταν να επιστρέψουν στα σπίτια τους, όταν ο Stevie Ray πληροφορήθηκε ότι υπάρχει μία θέση κενή στο ελικόπτερο στο οποίο ήδη επέβαιναν οι δύο managers  τού Clapton και ο σωματοφύλακάς του και αποφασίζοντας να μην περιμένει τον Eric που θα έφευγε αργότερα, μπήκε στο ελικόπτερο. Η πυκνή ομίχλη κόστισε τη ζωή του Vaughan αλλά και όλων των άλλων που επέβαιναν στο ελικόπτερο.

Bill Graham (25 Οκτωβρίου 1991, Vallejo, CA)

Ο Graham ήταν από τους πιο διάσημους Rock promoters. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, οργάνωνε μία συναυλία για να βοηθήσει τα θύματα της τεράστιας πυρκαγιάς που είχε χτυπήσει το Oakland όταν ξαφνικά αποφάσισε να «πεταχτεί» μέχρι το σπίτι του αγνοώντας τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες. Μάταια οι φίλοι του προσπάθησαν να τον αποτρέψουν. Ο Graham μπήκε μαζί με τη φίλη του στο ελικόπτερο και καθώς η ορατότητα ήταν μηδαμινή, ο πιλότος (που πέταγε πάνω από τον δρόμο για να τον έχει σαν οδηγό), έκανε συνεχώς πάνω-κάτω προσπαθώντας να βλέπει που πηγαίνει. Μάντεψες τι έγινε; Άγγιξε τα καλώδια του ηλεκτρικού ρεύματος και σκοτώθηκαν όλοι ακαριαία.

John Denver (12 Οκτωβρίου 1997, Pacific Grove, CA)

Ο Denver είναι η περίπτωση του μουσικού που είναι ερασιτέχνης πιλότος και του αρέσει να πετάει με μικρά αεροσκάφη. Το συγκεκριμένο που του κόστισε τη ζωή, είχε τέλειο σχεδιασμό αλλά ο κατασκευαστής έκανε το λάθος να τοποθετήσει τον επιλογέα των δεξαμενών για τα καύσιμα, πίσω από το κεφάλι του πιλότου και αυτό στάθηκε μοιραίο. Ο Denver έφυγε με λιγότερα καύσιμα από όσα θα έπρεπε να έχει στη μία δεξαμενή και στην προσπάθειά του να γυρίσει τον διακόπτη για να ενεργοποιήσει την άλλη, έχασε τον έλεγχο και καρφώθηκε στο Pacific Grove.

Οι απώλειες από αεροπορικά δυστυχήματα είναι περισσότερες. Χάθηκαν επίσης και οι Glenn Miller (1944, 40 ετών), Cowboy Copas (1963, 50 ετών), Reba McIntyre’s Band (1991, 7 μέλη της μπάντας σκοτώθηκαν) και η Aaliyah (2001, 22 ετών). Θεώρησα όμως αυτά τα δέκα σαν τα πιο σπουδαία χωρίς βέβαια να υποτιμώ τις ανθρώπινες ζωές και την αξία των άλλων καλλιτεχνών που χάθηκαν σ’ αυτά.

Βιβλιογραφία: «The Sky Is Crying» (Robert Fontenot)

Γιώργος ΜπιλικάςStoryteller

Τα 34 Μεγαλύτερα (σε χρονική διάρκεια) Τραγούδια στην Ιστορία της Rock Μουσικής.

Όλοι γνωρίζουμε τα «επικά» κλασικά ροκ τραγούδια π.χ. το «Stairway to Heaven«, το «Bohemian Rhapsody«, ή το «Freebird« που πολυπαίχτηκαν στα Ραδιόφωνα και παίζονται ακόμα ξανά και ξανά και ξανά, αλλά πώς θα σου φαινόταν η ιδέα να ρίξουμε μια ματιά στα πιο μεγάλα σε χρονική διάρκεια τραγούδια που έχουν ηχογραφηθεί ποτέ στην ιστορία της ροκ μουσικής; 

Έβαλα ένα όριο 10 λεπτών και έφτιαξα εδώ μία λίστα από 33 τραγούδια του Classic Rock, ξεκινώντας από το μικρότερο που κάθεται με άνεση στα 10 λεπτά, μέχρι το μεγαλύτερο που βρήκα, και που μόλις ξεπερνάει τα 45′.

Μπορεί λοιπόν να είναι μεγάλα, πολύπλοκα, ή ακόμα μυστήρια, ή και παράξενα, αλλά αξίζει τον κόπο να δούμε το πώς πειραματίστηκαν μερικές μπάντες ξεπερνώντας τουλάχιστον στο τριπλάσιο την κλισαρισμένη χρονική διάρκεια των  τρίλεπτων τραγουδιών. Πάμε…

34. Van Morrison: «Almost Independence Day» (10:05)

Από το Saint Dominic’s Preview του 1972

33. King Crimson: «Formentera Lady» (10:18)

Από το Islands του 1971.

32. Deep Purple:  «Child in Time« (10:22)

Με «δανεικό» το βασικό μοτίβο από το «Bombay Calling» τωνIt’s A Beautiful Day,  οι Purple δημιούργησαν αυτό το πασίγνωστο κομμάτι από το Deep Purple in Rock, που έγινε σήμα κατατεθέν για την «Mark II« σύνθεση της μπάντας. Θέμα του, ο πόλεμος του Βιετνάμ.

31. Pink Floyd: «Sheep» (10:25)

Από το περίφημο Animals. Μεταφορά της «Φάρμας των Ζώων» του George Orwell στη μουσική. Μαζί με τα «Pigs» και τα «Dogs» είναι τα τρία ζώα που αναφέρονται στο άλμπουμ. Τα «πρόβατα» αντιπροσωπεύουν αυτούς που ακολουθούν τους ηγέτες χωρίς να σκέφτονται.

30. Genesis: «Musical Box» (10:27)

Από το Nursery Cryme του 1971. Βασίζεται σε ένα Βικτωριανό παραμύθι για δύο παιδιά που ζουν σε ένα σπίτι στην εξοχή και αγγίζει θέματα όπως ο θάνατος και η μετεμψύχωση.

29. Led Zeppelin:  «In My Time of Dying« (11:06)

Από το Physical Graffiti. Είναι βασισμένο σε ένα παραδοσιακό τραγούδι που έχει διασκευαστεί από πολλούς, αλλά  η διασκευή τωνZepps είναι η πιο γνωστή κι ας το τραγούδησε και ο Dylan στο ξεκίνημά του.

28. Van Morrison: «Listen to the Lion» (11:07) 

Από το Saint Dominic’s Preview του 1972

27. Genesis: «The Cinema Show» (11:10)

Από το Selling England by the Pound του 1973. Αναφέρεται στον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα, που ετοιμάζονται ξεχωριστά για το ραντεβού τους για να πάνε σε μια κινηματογραφική παράσταση και ο Ρωμαίος να ελπίζει σε μια σεξουαλική νύχτα για το …after.

26. Bob Dylan: «Sad Eyed Lady of the Lowlands» (11:20)

Καλύπτει ολόκληρη την μία από τις τέσσερις πλευρές του Blond on Blonde. Είναι μόλις ένα δευτερόλεπτο μικρότερο από το επόμενο και το έγραψε για την τότε  γυναίκα του, την Sara Lownds. Ο Dylan άλλωστε όταν λέει «Lowlands«, κάνει ένα λογοπαίγνιο με το επώνυμο της τότε γυναίκας του.     

25. Bob Dylan: «Desolation Row« (11:21)

Από το Highway 61 Revisited. Ο στίχος «They’re selling postcards of the hanging», αναφέρεται σε τρεις άνδρες που βίασαν ένα κορίτσι. Ο σερίφης τους έβαλε στη φυλακή, αλλά ένα πλήθος από αγανακτισμένους, έσπασε την πόρτα της φυλακής, τους έβγαλε έξω, τους λυντσάρησε και τους κρέμασε. Αυτό συνέβη στις 15 Ιουνίου του 1920, στην Duluth της Minessota και για αρκετά χρόνια πουλούσαν στην πόλη καρτ-ποστάλ με φωτογραφίες από τους απαγχονισμούς. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Στα έντεκα λεπτά που διαρκεί το τραγούδι, παρελαύνουν μέσα από τους στίχους και πολλοί άλλοι, όπως, η Σταχτοπούτα, η Μπέτυ Ντέϊβις, Ο Ρωμαίος, Ο Κάϊν, ο Άβελ, ο Κουασιμόδος, η Οφηλία, ο Νώε, ο Αϊνστάϊν, ο Ρομπέν των Δασών, το Φάντασμα της Όπερας, ο Καζανόβας, ο Έζρα Πάουντ, ο Τιτανικός και διάφορες Γοργόνες. Είναι το τραγούδι που σηματοδότησε τον σουρεαλισμό στην ποίηση του Dylan.   

24. Pink Floyd: «Pigs (Three Different Ones)« (11:25)

Από το Animals κι αυτό.

23. Genesis: «The Battle of Epping Forest« (11:43)

Από το Selling England by the Pound του 1973

22. Doors: «The End« (11:43)

Το Οιδιπόδειο τραγούδι, που κλείνει το ομότιτλο ντεμπούτο της μπάντας και που κατέληξε να σημαίνει ένα σωρό πράγματα για τον Jim Morrison αλλά και για τις …λεγεώνες των fans.

21. King Crimson: «Islands« (11:51)

Από το Islands του 1971.

20. Traffic: «The Low Spark of High-Heeled Boys« (12:10)

Γράφτηκε από τους Capaldi & Winwood, σαν tribute για το hippy κοινό της μπάντας.

19. King Crimson: «Moonchild» (12:13)

Από το ντεμπούτο άλμπουμ τους.

18. King Crimson: «Starless» (12:16)

Από το Red του 1974

17. Jimi Hendrix:  «Voodoo Chile» (15:05)

Από το Electric Ladyland. Τζαμάρισμα με τη συμμετοχή των Steve Winwood & Jack Casady, που έγινε η βάση για το ευρύτερα γνωστό «Voodoo Child«

16. Uriah Heep:  «Salisbury« (16:12)

Στο δεύτερό τους album οι Heeps, βουτάνε στον κόσμο του prog, σπάνε το φράγμα των 16 λεπτών και φιγουράρουν με ορχήστρα 24 οργάνων.

15. Jethro Tull:  «Baker Street Muse« (16:39)

Σουίτα σε τέσσερα μέρη, από το Minstrel in the Gallery του 1975.

14. Pink Floyd: «Dogs» (17:03)

Και αυτό από το περίφημο Animals. 

13. Iron Butterfly:  «In–A–Gadda–Da–Vida« (17:05)

Το  «In The Garden Of Eden»  που κατέληξε να λέγεται «In–A–Gadda–Da–Vida«, ξεκίνησε σαν soundcheck καθώς η μπάντα περίμενε την άφιξη του παραγωγού, και τελικά, θεωρήθηκε επαρκέστατο όχι μόνο για να ηχογραφηθεί και να συμπεριληφθεί στο album που ηχογραφούσαν, αλλά να δώσει και το όνομά του σ’ αυτό.

12. Velvet Underground:  «Sister Ray» (17:27)

Τραγούδι με τη σφραγίδα του Lou Reed, που ηχογραφήθηκε με την πρώτη λήψη και ανήκει στο White Light/White Heat του 1968. Ένα τσούρμο drag queens, παίρνουν στο σπίτι μερικούς ναύτες και οργιάζουν. Τελικά, σκοτώνουν τον ένα, αλλά κανένας δεν αντιδρά.

11. Procol Harum:  «In Held ‘Twas in I» (17:31)

Το κομμάτι που σηματοδότησε τις μακροσκελείς σουίτες του progressive rock.

10. Rush:  «2112« (20:33)

Φουτουριστική σουίτα σε επτά μέρη. Με στίχους γραμμένους από τον ντράμερ Neil Peart, μας λέει ότι στα 2112 μ.Χ., δεν θα υπάρχει μουσική.  

9. Rare Earth:  «Get Ready« (21:30)

Γράφτηκε από τον Smokey Robinson που το ηχογράφησε και το παρουσίασε για πρώτη φορά με τους Temptations. Οι Rare Earth όμως, το μεγάλωσαν και το έκαναν δημοφιλέστατο.

8. Yes:  «The Gates of Delirium« (21:55)

Είναι το πρώτο κομμάτι του Relayer (1974) και βασίζεται στο πολύ γνωστό μυθιστόρημα «Πόλεμος & Ειρήνη» του Τολστόι. 

7. Genesis:  «Supper’s Ready» (22:58)

Σουίτα σε επτά μέρη. Από το Foxtrot του 1972. Δύο εραστές ταξιδεύουν σε παράξενους κόσμους και τελικά, επιστρέφουν στον κόσμο τους και γίνονται μάρτυρες της Αποκάλυψης.

6. King Crimson:  «Lizard« (23:25)

Είναι από το ομότιτλο album και είναι το μεγαλύτερό τους κομμάτι. Είναι χωρισμένο σε ενότητες και σε …υποενότητες, και διηγείται τη συμμετοχή ενός πρίγκιπα σε μία επική μάχη.

5. Pink Floyd:  «Shine on You Crazy Diamond (Parts 1-9) « (26:01)

Σε εννέα μέρη είναι χωρισμένο το περίφημο και θρυλικό αυτό κομμάτι, που είναι φόρος τιμής για τον ιδρυτή των Floyds, Syd Barrett. Από το Wish You Were Here του 1975.

4. Emerson, Lake & Palmer:  «Karn Evil 9« (29:36)

Το μεγαλύτερο και δημοφιλέστερο τραγούδι της μπάντας, από το Brain Salad Surgery του 1973. Διηγείται συνοπτικά, την ιστορία της ανθρωπότητας, από την εποχή των παγετώνων, μέχρι σήμερα.

3. Allman Brothers:  «Mountain Jam» (33:41)

Βασισμένο στο  «There Is A Mountain« του Donovan, επιμηκύνεται από τους Allmans και καταλαμβάνει τις δύο από τις τέσσερις πλευρές του Eat a Peach.

2. Jethro Tull:  «Thick as a Brick« (43:50)

Το περιβάλλει ο θρύλος ότι πρόκειται για ένα ποίημα που έγραψε το 8χρονο παιδί θαύμα Gerald Bostock, αλλά αυτό, δεν ήταν τίποτα άλλο, παρά ένα τέχνασμα του τραγουδοποιού και frontman της μπάντας, Ian Anderson. Η φράση «Thick as a Brick» σημαίνει –θα έλεγα με μία λέξη- τον «Χοντροκέφαλο», που αρνείται πεισματικά να σκεφτεί και να δεχθεί νέες ιδέες.

1. Jethro Tull:  «A Passion Play« (45:05)

Ένα χρόνο μετά από το Thick as a Brick, ο Ian επαναλαμβάνει το εγχείρημα, και κάνει καινούργιο ρεκόρ με το Passion Play ξεπερνώντας τα 45 λεπτά.

Αυτά είναι λοιπόν τα 34 μεγαλύτερα σε χρονική διάρκεια τραγούδια που έχουν ηχογραφηθεί στην ιστορία της Rock μουσικής, με τους Jethro Tull του Ian Anderson να κατέχουν τις δύο πρώτες θέσεις, και με τους Genesis, King Crimson &Pink Floyd, να έχουν από 4 συμμετοχές στη λίστα. Οι Crimsons έχουν στη δισκογραφία τους πολλά περισσότερα, αλλά δεν έλαβα υπόψη μου τα instrumentals και τα lives. 

Γιώργος Μπιλικάς

Storyteller

25 Τραγούδια για 25 Γυναίκες

Είναι δίκαιο να ειπωθεί, ότι η συντριπτική πλειονότητα των τραγουδιών που γράφτηκαν από άντρες, είναι για μια γυναίκα. Τραγούδια αγάπης, τραγούδια λαγνείας, τραγούδια χωρισμού. Τραγούδια που δεν αφορούν κάποιο αφηρημένο πρόσωπο, αλλά μία πραγματική γυναίκα, κάποια που ο τραγουδοποιός γνώριζε ή αγαπούσε ή θα ήθελε να έχει. Και αν αυτή η γυναίκα δεν ήταν εκ των προτέρων διάσημη, έγινε διάσημη λόγω του τραγουδιού.

1: Peggy Sue Gerron/Τραγούδι: «Peggy Sue» (Buddy Holly – 1957)

Το τραγούδι «Peggy Sue» ξεκίνησε ως «Cindy Lou«, αλλά επειδή εκείνη την περίοδο, ο Jerry Allison (ο drummer του Buddy Holly) έβγαινε με την Peggy Sue Gerron, ο Holly άλλαξε το όνομα για να βοηθήσει τη σχέση τους και όντως το κατάφερε. Ο Jerry και η Peggy Sue παντρεύτηκαν. Αυτό όμως είναι ένα άλλο …τραγούδι.

2: Donna Ludwig/Τραγούδι: «Donna» (Ritchie Valens – 1958)

Το «Donna« το έγραψε ο Ritchie για μια τρυφερή σχέση που είχε στο γυμνάσιο (Θυμήσου ότι ο Ritchie σκοτώθηκε στα 17 του σε αεροπορικό δυστύχημα μαζί με τους  Buddy Holly & Big Bopper). Το να γράψεις λοιπόν ένα τραγούδι για το κορίτσι σου στα 17 σου, και να το κυκλοφορήσεις ως single, είναι μεγάλο πράγμα. Και αυτό το πράγμα γίνεται ακόμα πιο μεγάλο, όταν στη B πλευρά αυτού του single υπάρχει το κλασσικό «La Bamba«.

3: Helô Pinheiro/Τραγούδι: «The Girl from Ipanema» (Astrud Gilberto with João Gilberto & Stan Getz – 1962)

Ολόκληρο το όνομά της, είναι Heloísa Eneida Menezes Paes Pinto, και εάν δεν έκανε τις βόλτες της στις παραλίες του Rio de Janeiro, ο κόσμος θα είχε στερηθεί μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες όλων των εποχών. Η 17χρονη τότε Helô, αποτελώντας την έμπνευση του τραγουδιού, λανσάρησε μία επιτυχημένη καριέρα μοντέλου. Φιλοξενήθηκε ξανά στο βραζιλιάνικο Playboy του 1987 (στα 42 της), και ξανά το 2003 (στα 58 της). Αυτό θα πει εμπιστοσύνη!!!

4: Jenny Boyd/Τραγούδι: «Jennifer Juniper» (Donovan – 1968)

Αχ αυτές οι αδελφές Boyd (ηPattie, ηJenny, και ηPaula). Δύο χρόνια πριν η Pattie την έμπνευση για το «Layla«, η Jenny ενέπνευσε τον Donovan για να γράψει το «Jennifer Juniper» από το όνομα μιας μπουτίκ ρούχων που η Jenny είχε στο Λονδίνο. Η Jenny Boyd παντρεύτηκε τον  Mick Fleetwood (των Fleetwood Mac) και στη συνέχεια τον Ian Wallace (των King Crimson).

5: Judy Collins/Τραγούδι: «Suite: Judy Blue Eyes» (Crosby, Stills & Nash – 1969)

Ο Stephen Stills έγραψε αυτή την πολυμερή ωδή για τη σχέση του με την Collins και τον επικείμενο χωρισμό τους.

6: Caroline Kennedy/Τραγούδι: «Sweet Caroline» (Neil Diamond – 1969)

Ο Neil Diamond δεν αποκάλυψε την πηγή της έμπνευσής του, παρά μόνο  42 χρόνια μετά από την κυκλοφορία του. Είπε πως το εμπνεύστηκε όταν είδε την Caroline στο εξώφυλλο του περιοδικού Life, να ιππεύει ένα άλογο. Είδε δηλαδή το εξώφυλλο της 7^ης Σεπτεμβρίου του 1962, που σημαίνει ότι τους στίχους: «hands… touchin‘ hands… reachin‘ out… touching me… touchin‘ you«, τους εμπνεύστηκε από ένα τετράχρονο κορίτσι. Χμμμ… Neil, σαν να μη μας τα λες καλά…

7: Pattie Boyd/Τραγούδι: «Layla» (Derek and the Dominos – 1970)

Το μεγαλύτερο παραμύθι στην ιστορία του rock ‘n roll με τίτλο: «Ποθώντας τη Γυναίκα του πιο Καλού σου Φίλου».

Ο Eric Clapton ήταν παθιασμένος με την Pattie Boyd, η οποία τύχαινε να είναι η γυναίκα του George Harrison που ήταν όμως ο πιο καλός του φίλος. Αφού λοιπόν ο Slowhand δεν μπορούσε να την έχει, τα έφτιαξε με την Paula, που ήταν η πιο μικρή αδελφή της Pattie. Ότανόμως η Paula άκουσε το «Layla«, και συνειδητοποίησε ότι ο Clapton ήταν μαζί της, μόνο και μόνο επειδή δεν μπορούσε να είναι με την αδελφή της, τον παράτησε και έφυγε, πράγμα που σήμανε και το τέλος της σχέσης τους. Έτσι, όταν αργότερα ο George και η Pattie χώρισαν (1978), ο Clapton που παραφύλαγε στη γωνία, μάζεψε τα κομμάτια, τα κόλλησε και την παντρεύτηκε (1979).

8: Patti D‘Arbanville/Τραγούδι: «Wild World» (Cat Stevens – 1970)

Η Patti D‘Arbanville ήταν μοντέλο και μέλος της Andy Warhol‘s Factory Scene, από τα 16 της χρόνια. Το «Wild World« είναι ένα από τα δύο τραγούδια που αναφέρονται σ αυτήν. Το άλλο είναι το «Lady D’Arbanville».  Το «Wild World» είναι ένας αποχαιρετισμός σε μια σχέση που έλαβε τέλος και σε μια ερωμένη που διαλέγει να συνεχίσει μόνη της στο δρόμο της ζωής. Δεν είναι χαρούμενο τραγούδι βέβαια, αλλά είναι λιγότερο σκοτεινό και καταθλιπτικό από το «Lady D‘Arbanville« στο οποίο ο Στέφανος Γεωργίου (δηλαδή ο Cat Stevens),τραγουδάει σαν να είναι η D‘Arbanville πεθαμένη.

9: Marsha Hunt/Τραγούδι: «Brown Sugar» (The Rolling Stones – 1971)

Τα ξέρεις όλα για τη Marsha. Είναι εκείνη η μαύρη που χορεύει τόσο καλά, και που κάνει τον κολλητό της, τον Mick Jagger, να μη μπορεί να κοντρολάρει τον εαυτό του. Την έχεις δει, έτσι δεν είναι; Η Marsha και ο Mick ήταν μαζί για λιγότερο από ένα χρόνο, αλλά το διάστημα αυτό ήταν αρκετό για να φέρουν στον κόσμο την Karis Jagger Hunt. Το πρώτο από τα επτά παιδιά του Mick.

10: Diane Davison/Τραγούδι:  «The Lady in Red» (Chris de Burgh – 1986)

Μπορεί να ξέρεις το τραγούδι από διαφημίσεις, αλλά πίσω στη δεκαετία του 80, ήταν μια παγκόσμια επιτυχία. Κυκλοφόρησε στο album «Into the Light» του  de Burgh, και αναφέρεται στην (τότε υποψήφια) σύζυγο του. 

11: Billie Jean King/Τραγούδι:  «Philadelphia Freedom» (Elton John – 1975)

Ο Elton John ζήτησε από τον Bernie Taupin να του γράψει ένα τραγούδι για τον φίλο του, τον Billie Jean King, αλλά ο Taupin του απάντησε ότι δεν μπορεί να γράψει ένα τραγούδι για το τένις. Ο King ήταν μέλος της ομάδας τένις Philadelphia Freedom, και ο Taupin κατάφερε να γράψει κάτι με βάση το όνομα της ομάδας. Λοιπόν, δεν πρόκειται ούτε για τένις, ούτε και για τη Philadelphia. Ήταν όμως μια πιασάρικη μελωδία που ήταν ό,τι πρέπει για τα 200 χρόνια της αμερικανικής ανεξαρτησίας.

12: Carrie Fisher/Τραγούδι: «50 Ways to Leave Your Lover» (Paul Simon – 1975)

Ο Simon έγραψε αυτό το τραγούδι όταν χώρισε από την Peggy Harper, και άρχισε μία σχέση με την  Carrie Fisher. Έμεινε με την Carrie 7 χρόνια, την παντρεύτηκε το 1983, τη χώρισε σε λιγότερο από ένα χρόνο, αλλά μετά από λίγο άρχισε πάλι να βγαίνει μαζί της. Πολύ φύγε ‘συ, έλα ‘συ παίζει εδώ ε;

13: Sharona Alperin/Τραγούδι: «My Sharona» (Knack – 1979)

Ο Doug Fieger ήταν 25άρης όταν γνώρισε την 17χρονη Sharona Alperin, και ο κεραυνοβόλος έρωτας που ένοιωσε, του ενέπνευσε μία σειρά τραγουδιών, αλλά κανένα απ’ αυτά δεν ήταν τόσο επιτυχημένο όσο το «My Sharona«, που έκανε το γκρουπ του Fieger, τους Knack, ένα από τα πιο επιτυχημένα one–hit wonder γκρουπ όλων των εποχών.

Σήμερα η Sharona έχει ένα μεσιτικό γραφείο στο Los Angeles, και το επίσημο site της, είναι το mysharona.com

14: Yoko Ono/Τραγούδι: «Woman» (John Lennon – 1981)

Ο Lennon έγραψε αυτό το τραγούδι για τη Yoko. Κυκλοφόρησε με το άλμπουμ Double Fantasy λίγο πριν τη δολοφονία του, το 1980. Ως single, κυκλοφόρησε αργότερα.

15: Christie Brinkley/Τραγούδι: «Uptown Girl» (Billy Joel – 1983)

Αν δεις το video του τραγουδιού, θα σχηματίσεις την εντύπωση ότι ο Billy Joel (που εδώ που τα λέμε, δεν μπορείς να πεις ότι είναι και κανένας ωραίος άντρας), έγραψε το «Uptown Girl« για τη φίλη του, το supermodel Christie Brinkley. Αυτή είναι όμως η μισή αλήθεια, γιατί ο Joel άρχισε να γράφει αυτό το τραγούδι, όταν έβγαινε με το 19χρονο μοντέλο Elle MacPherson. Όταν η σχέση τελείωσε, και ο Joel γνώρισε την Christie Brinkley, το τραγούδι τελείωσε σαν να ήταν γραμμένο για την Christie. Αυτή λοιπόν, είναι ολόκληρη η αλήθεια, και δεν είναι η ιστορία ενός άσχημου rock star που έγραψε ένα τραγούδι για ένα supermodel, αλλά είναι η ιστορία ενός άσχημου rock star που έγραψε ένα τραγούδι για δύο supermodels. Τον άτιμο… (sic!)

16: Theresa Russell/Τραγούδι: «Athena» (Who – 1982)

Ο Pete Townshend ερωτεύθηκε την  Theresa Russell ενώ προσπαθούσε να πείσει τον άντρα της, τον Nicholas Roeg, να σκηνοθετήσει τη rock opera «Lifehouse». Ο πραγματικός τίτλος του τραγουδιού, ήταν «Theresa».

17: Marilyn Monroe/Τραγούδι: «Photograph» (Def Leppard – 1983)

Ο Joe Elliott των Def Leppard ήταν τριών χρόνων όταν πέθανε Marilyn Monroe το 1962. Παρ’ όλο που στο video παίζει κάποια που μοιάζει στη Marilyn Monroe και στο εξώφυλλο του single υπάρχει μία φωτογραφία της Monroe, ο Elliott δήλωσε αργότερα, ότι το τραγούδι δεν το έγραψε για τη Marilyn. Α έτσι; Ε λοιπόν κι εμείς δεν θα το αγοράσουμε! 

18: Sherrie Swafford/Τραγούδι: «Oh Sherrie» (Steve Perry – 1984)

Ο Perry των Journey, έγραψε το τραγούδι για τη φίλη του, τη Sherrie Swafford (που παίζει και στο video). Η σχέση δεν κράτησε πολύ, αλλά  το τραγούδι παραμένει να είναι η μεγαλύτερη επιτυχία των Journey.

19: Rosanna Arquette/Τραγούδι: «In Your Eyes» (Peter Gabriel – 1986)

Αυτό είναι το ένα από τα δύο τραγούδια που γράφτηκαν για την ηθοποιό Rosanna Arquette. Το άλλο, είναι το «Rosanna» των Toto. Είναι πολύ λογικό να γράψει ο Gabriel ένα τραγούδι για την Arquette αφού εκείνη την περίοδο ο Peter και η Rosanna συζούσαν. Οι Toto όμως από την άλλη, δήλωσαν ότι το τραγούδι τους, δεν το έγραψαν για την ηθοποιό, και το γεγονός ότι εκείνη την εποχή ο Steve Porcaro έβγαινε μαζί της, ήταν απλώς μία σύμπτωση. Ε εντάξει ρε παιδιά, δεν σας είπαμε και καμπούρηδες.

20: Erin Everly/Τραγούδι: «Sweet Child O Mine» (Guns n’ Roses – 1988)

Ο Axl Rose τραγουδούσε για τα μάτια και για το χαμόγελο της Erin Everly όπως κάνουν όλοι οι τραγουδιστές των ερωτικών τραγουδιών αιώνες τώρα.  Όμως ξαφνικά, μία περίεργη κίνηση των μαλλιών της, τον πήγε πίσω στα παιδικά του χρόνια, και του θύμισε ένα ήσυχο και ασφαλές μέρος όπου θα μπορούσε να κρυφτεί. Μαγικά μαλλιά ε; Λες; Με τι λούζεσαι καλή μου;

21: Princess Diana/Τραγούδι: «Candle in the Wind 1997» (Elton John – 1997)

Η πρώτη εκδοχή του τραγουδιού (1973), ήταν για τη Marilyn Monroe. Μετά όμως από τον θάνατο της Πριγκίπισσας Diana, ο Bernie Taupin έγραψε νέους στίχους, και ο Sir Elton έπαιξε και τραγούδησε τη νέα εκδοχή στην κηδεία της Πριγκίπισσας, στις 6 Σεπτεμβρίου του 1997.

22: Jennifer Love Hewitt/Τραγούδι: «Girl On TV» (LFO – 1999)

Κάθε κορίτσι, πιστεύω πως θα ήθελε να γράψει το αγόρι της ένα τραγούδι γι αυτήν. Τώρα όταν το κορίτσι είναι star της τηλεόρασης, και το αγόρι μέλος μιας ροκ μπάντας, τότε το πράγμα είναι πιο εύκολο. Η Jennifer λοιπόν, ζήτησε από το τότε αγόρι της, τον  Rich Cronin να της γράψει ένα τραγούδι, πράγμα που ό Rich έκανε με χαρά. Αυτό όμως δεν εμπόδισε την  Hewitt να τον εγκαταλείψει. Μερικά χρόνια αργότερα, ο Cronin ανακάλυψε ότι η Jennifer τον απατούσε.

23: Britney Spears/Τραγούδι: «Cry Me a River» (Justin Timberlake – 2002)

Το 2002, ο Justin Timberlake ξεκίνησε τη solo καριέρα του, με το album, Justified, που έγινε πολύ-πλατινένιο, και το lead single, «Cry Me a River« κέρδισε ένα Grammy για το καλύτερο αντρικό τραγούδισμα.  Όμως το τραγούδι, και αυτή που στο video μοιάζει με τη Britney είναι σωστή κίνηση για έναν ώριμο καλλιτέχνη; Ο Timberlake τα αρνήθηκε όλα, αλλά κανείς δεν τον πίστεψε. Το 2011, ο παραγωγός Timbaland αποκάλυψε ότι ο Timberlake έγραψε το τραγούδι μετά από έναν τηλεφωνικό καυγά που είχε με την Spears.

24: Chilli of TLC/Τραγούδι: «Burn» (Usher – 2004)

Η δίχρονη σχέση του Usher και της Chilli έφτασε σε ένα δυσάρεστο -και για τους δύο-  τέλος, κυρίως λόγω των ανυπέρβλητων διαφορών που είχαν μεταξύ τους. Πληροφορίες λένε, ότι η ιδέα για το τραγούδι, ξεκίνησε από μία συζήτηση που είχαν οι παραγωγοί Jermaine Dupri & Bryan–Michael Cox. Βλέποντας ότι η σχέση δεν προχωρούσε, κατέληξαν στο συμπέρασμα, ότι ο Usher πρέπει να την αφήσει να «καεί».

25: Delilah DiCrescenzo/Τραγούδι: «Hey There Delilah» (Plain White T’s – 2005)

Οι γυναίκες δρομείς μεγάλων αποστάσεων, έγιναν πολύ δημοφιλείς, όταν αποκαλύφθηκε ότι η μεγάλη αυτή επιτυχία των Plain White T‘s γράφτηκε για την Delilah DeCrescenzo, που ήταν δρομέας του Columbia University. Η Delilah έκανε όνειρα για να τρέξει στους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά δεν κατάφερε να μπει στην Ολυμπιακή Ομάδα  ούτε το  2008, ούτε το 2012. Το να εμπνεύσεις όμως ένα τραγούδι που είναι υποψήφιο για Grammy, είναι κι αυτό ένα βραβείο. Έστω …παρηγοριάς!

Γιώργος Μπιλικάς

Storyteller

Οδυσσέας

Αγορά: https://bit.ly/33AWqqv

ΠΡΟΛΟΓΟΣ (Από τον Συγγραφέα – Μαθηματικό, Λογιότατο, Δημήτρη Σπυρίδωνος)

     Ἄνδρα μοι ἔννεπε, Μοῦσα, πολύτροπον, ενίοτε και ιδιότροπο ή ιδιόρρυθμο, αλλά σίγουρα άντρα ξεχωριστό και καθόλου αδιάφορο στους θεούς. Αναφερόμαστε φυσικά σε ένα από τα αρχετυπικά σύμβολα της ελληνικής ψυχής, τον Ομηρικό Οδυσσέα. Οδυσσέας (και όχι Οδύσσεια) είναι και ο τίτλος του παρόντος έργου, αφού ομολογουμένως είναι αγαπημένος ήρωας του συγγραφέα.

     Το θέμα της «νέας» ιστορίας, ως γνωστόν, αφορά την αδιανόητη  περιπλάνηση του πρώην τηλε-μαχόμενου βασιλιά της Ιθάκης, με μικρές ή και κάπως μακροχρόνιες ίσως και λιγάκι ευχάριστες στάσεις, οι οποίες δε σίγασαν τον πόθο της επιστροφής στη φτωχική πατρίδα, έστω και αν υποσυνείδητα ευχόταν να είναι μακρύς ο δρόμος. Είναι η Οδύσσεια λοιπόν, μεταγραμμένη, ξαναγραμμένη ή μάλλον ξαναειπωμένη από έναν πολυποίκιλο δημιουργό, τον Γιώργο Μπιλικά, με αίσθηση του ρυθμού τόσο στο λόγο όσο και στη μουσική.

     Άραγε τι είναι αυτό που ωθεί τους ανθρώπους του πνεύματος να ασχολούνται τόσο συχνά με την Οδύσσεια και τον Οδυσσέα; (Βλέπε την αθυρόστομη έμμετρη διασκευή – παρωδία των μαθητικών μας χρόνων, τη σχετικά πρόσφατη Οδύσσεια του ποιητή Μιχάλη Γκανά, φυσικά τον Οδυσσέα του Τζόυς, την Πηνελοπιάδα της Μάργκαρετ Άτγουντ και τόσα άλλα έργα). Η προφανής απάντηση είναι ότι η ενασχόληση οφείλεται στη δύναμη αυτού του παναθρώπινου μύθου (;) και στο απαράμιλλο ύφος του Ομήρου φυσικά, το οποίο παρακινεί τους μεταγενέστερους να (ανα) μετρηθούν με τον Ομηρικό κανόνα.

     Και αν υποτίθεται ότι όλα έχουν ειπωθεί πια και το να μιλάς ή να γράφεις σημαίνει να περιπίπτεις σε ταυτολογίες; Το ερώτημα είναι πλαστό, διότι ακόμη και αν ισχύει η υπόθεση, ο πόλεμος με τις λέξεις συνεχίζεται. Πράγματι, συνεχίζουμε να γράφουμε για τα (φαινομενικά) ίδια θέματα, διότι ακόμη και από ίδιες συχνότητες βγαίνουν διαφορετικές και εξαιρετικά ενδιαφέρουσες αρμονικές. Και πιστέψτε με, ο Γιώργος Μπιλικάς ξέρει από συχνότητες, αρμονικές, ήχους και αρμονία.

     Ο πόνος πρέπει να τραγουδιέται, κατά τον Λουδοβίκο (ΙΔ) των Ανωγείων. Έτσι και το έπος πρέπει να ειπωθεί και ο σύγχρονος αοιδός το κάνει με μοναδικό, προσωπικό τρόπο. 

     Κάθε διασκευή – μεταγραφή, έστω και αν είναι πιστή αντιγραφή, έχει την αξία της. Υπενθυμίζουμε το διήγημα του Χ. Λ. Μπόρχες, Πιερ Μενάρ, ο συγγραφέας του Δον Κιχώτη, όπου ο Μενάρ γράφει κατά λέξη (δεν ξαναγράφει, ούτε αντιγράφει) τον Δον Κιχώτη και πρόκειται για όμοιο, αλλά διαφορετικό, νέο έργο. Στο παρόν κείμενο ο συγγραφέας γράφει τον «Οδυσσέα» του σε πληθωρικό εναγκαλισμό με το πνεύμα  του Ομήρου. Ο λόγος του είναι τρέχων, σύγχρονος και ρέων. Πράγματι το κείμενο «ρέει» κατά την ανάγνωση, σε αποτρέπει να διακόψεις και προσφέρει υψηλή αναγνωστική απόλαυση. Επίσης, εκτιμούμε και τον απόηχο που δημιουργείται, εγγράφεται και εν τέλει διαφυλάσσεται στη μνήμη των αναγνωστών.

     Το χαρακτηριστικό του «Οδυσσέα» είναι η προβολή του παρελθόντος στη σημερινή επικαιρότητα, καθ’ ομοίωσιν με τα ειωθότα της εποχής μας. Έτσι κι αλλιώς η εποχή της Οδύσσειας με τη δική μας σύγχρονη πραγματικότητα διατηρεί κάποιες αναλογίες. Ή όπως έλεγε ο Μπόρχες:«Η πραγματικότητα αρέσκεται στις συμμετρίες και στους ανεπαίσθητους αναχρονισμούς». Είναι μια τεχνική που έχει χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν, τηρουμένων των αναλογιών και από τον Μποστ.

     Οι χρονικοί κυματισμοί επιτρέπουν στο «ανοίκειο» να προσλαμβάνεται με πιο «οικείο» τρόπο, ομοίως διευκολύνεται και η οικειοποίηση της πολιτιστικής κληρονομιάς. Αυτή η χρονική μετατόπιση επιτρέπει στο κείμενο να διανθίζεται με ένα ανάλαφρο χιούμορ, επιτρέπει στον σαρκασμό, την παρωδία και τη σάτιρα να παρεισδύσουν, να διεισδύσουν και εν τέλει να κατακλύσουν το κείμενο. Όσοι έχουν παρακολουθήσει τη συγγραφική πορεία του Γιώργου Μπιλικά θα αναγνωρίσουν το χαρακτηριστικό του χιούμορ και τη φιλοπαίγμονα διάθεση.

     Είναι η Οδύσσεια και ως εκ τούτου και ο «Οδυσσέας» που έχουμε στα χέρια μας, έργο φανταστικής λογοτεχνίας; Τα νενομισμένα κριτήρια που έχουν θεσπιστεί από τον θεωρητικό της λογοτεχνίας Τσβέταν Τοντόροφ (αίσθηση του ανοίκειου – αλλόκοτου και αίσθηση του θαυμαστού) τηρούνται. Το ανοίκειο – αλλόκοτο είναι διάχυτο στους στίχους και στο κείμενο (βλ. Λαιστρυγόνες, Κύκλωπες, Σκύλλα και Χάρυβδη κ.λπ.). Η αίσθηση του θαυμαστού ξεχειλίζει στο μέρος (του έπους ή μύθου ή θρύλου ή μήπως ακριβούς διήγησης) όπου περιγράφονται τα τεκταινόμενα στο νησί των Φαιάκων.   Οι «αγχίθεοι» Φαίακες (συγγενείς των Θεών) διέθεταν νοοκίνητα και αντιβαρυτικά πλοία με τεχνητή νοημοσύνη. Ήταν νοοκίνητα, δηλαδή, μπορώντας να διαβάσουν την ανθρώπινη σκέψη, πληροφορούνταν από αυτήν και όχι από κάποιο χειροκίνητο όργανο, όπως το τιμόνι.

     Είχαν τεχνητή νοημοσύνη καθώς, έχοντας «νοήματα καὶ φρένας ἀνδρῶν», είχαν τη δυνατότητα να επιλέξουν αν πρέπει να εκτελέσουν μία εντολή ή όχι. Είχαν ένα είδος «σκληρού δίσκου» γεωγραφικών δεδομένων, καθώς ήξεραν «πάντων πόλιας καὶ πίονας ἀγροὺς».

     Επανερχόμενοι στον Πολυμήχανο, προσπαθούμε να ξεχωρίσουμε πτυχές του χαρακτήρα του. Είναι το παγκόσμιο σύμβολο φιλοπατρίας και αταλάντευτης επιμονής. Ο Οδυσσέας νοσταλγούσε την Ιθάκη αλλά ίσως τελικά νοσταλγούσε περισσότερο μέρη που δεν είχε γνωρίσει ποτέ. Άπιστος, αλλά για πίστη διψασμένος, έζησε στο ταξίδι μεθυστικές εκστάσεις, πάντα όμως με στωική εγκαρτέρηση, αφού θα προτιμούσε αντί για την απαστράπτουσα ερωμένη, την πληκτική μητέρα. Όχι ότι απαρνήθηκε το θείο κάλλος της Κίρκης, ή την έτι χαριεστέρα Καλυψώ, αλλά κατά βάθος ήταν δοσμένος στο αφηρημένο κάλλος της Πηνελόπης. Και αν απορεί κανείς, ίσως ο Παπαδιαμάντης να είχε πιάσει το νόημα: «Την αγάπησε όχι δια κάλλος προκλητικόν, αλλ’ από μυστηριώδη έλξιν και αόριστον ψυχική συνάφεια». (Έρμη στα ξένα). Αλλά, μήπως το ατελές δεν είναι τελικά ο παράδεισός μας;

     Στο πολυτελές θέρετρο της Καλυψώς τα διεστώτα μέρη μοιράζονταν ασύμπτωτες αλήθειες και ο Ταλαίπωρος αισθανόταν αποκλεισμένος από τη μοναξιά και τον έρωτα κι από τη μοναξιά του έρωτα.

     Η θεά ήταν καθ’ όλα εράσμια, όμως η εκτίμηση που μπορεί να τρέφουμε για μια γυναίκα είναι τις περισσότερες φορές αντίστροφη προς την ερωτική ομηρία, στην άνευ όρων εξάρτηση στην οποία μας έχει καταδικάσει.

     Ο επαμφοτερισμός του χαρακτήρα του Οδυσσέα μας καταπλήσσει. Από τη μια είναι ο μετριοπαθής, καρτερικός και πολύπειρος θαλασσοπόρος, ο οποίος πολλών  δ᾿ ἀνθρώπων ἴδεν ἄστεα καὶ νόον ἔγνω και από την άλλη, ο Οδυσσέας λοξίας, ο πολύβουλος, ο αρειμάνιος πολεμιστής που προέβη με ανενδοίαστο πάθος στην αδιανόητη σφαγή όλων των μνηστήρων ή με άλλα λόγια τον ανθό της νεολαίας Ιθάκης και Κεφαλλονιάς. Έτσι απέδειξε, δικαιώνοντας τον Αλεξανδρινό, ότι τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες τους κουβαλούσε μέσα του. Δε σπλαχνίστηκε ούτε τις νεαρές δούλες, τις οποίες, μάλιστα, κρέμασε με παιδαριώδη βαρβαρότητα ο ίδιος ο Τηλέμαχος σε μια τελετή ενηλικίωσης – αποκτήνωσης. Με αυτόν τον τρόπο αποκαταστάθηκε η ηθική τάξη των θεών ή η κατά Λακάν Συμβολική Τάξη. Ω καιροί, ω ήθη…!

     Ολοκληρώνοντας, αυτό που έχει τελικά σημασία είναι η ιδέα της Ιθάκης. Η Ιθάκη, που και μόνο η συνείδηση της ύπαρξής της αρκεί για να δικαιώσει όσους την αναζητούν.                                          
Δημήτρης Σπυρίδωνος (Συγγραφέας | Μαθηματικός)

ΕΠΙΜΕΤΡΟ (Από τον Ποιητή, Φαίδωνα Αλκίνοο)

Πώς διαβάζοντας μπορείς να ταξιδέψεις; Πώς ταξιδεύεις με καράβι δίχως πλοηγικά μέσα;

Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου, Οδυσσέας, με πλοηγό το Γιώργο Μπιλικά, νιώθεις πως επιβιβάζεσαι σ’ ένα πλοίο φαντασίας, αργά αργά, και φτάνεις κάποτε σ’ έναν προορισμό που δε νόμιζες πως υπάρχει, αφού δεν ήξερες την ύπαρξή του.

Το πλοίο λέγεται Φαντασία 2. κατασκευαστής του είναι ο ίδιος ναυπηγός, που κατασκεύασε και άλλο τοιούτο, το Φαντασία 1, το δε όνομά του διεσώθη ως Όμηρος.

Τα πλοία του, τα μεγαλύτερα, τα κοσμοποντοπόρα κι αθάνατα, ήσαν η Ιλιάδα και η Οδύσσεια.

Ο Γιώργος Μπιλικάς, αρνείται να ομολογήσει το κατόρθωμά του, και αντίς να ονομάσει το βιβλίο του Οδύσσεια, το αναφέρει απλά και σεμνά ως Οδυσσέας.

Καλά κάνει; Αποφεύγει συγκρούσεις με τις Μούσες; Αποφεύγει λογοδοτήσεις και μνημονεύσεις στις Κόρες της Μνημοσύνης;

Το βιβλίο που αυτή τη στιγμή κρατάτε στα χέρια σας, είναι ίσως η πιο εκκωφαντική απόδειξη, πως ποτέ δεν τελειώνει η Δημιουργική Διάθεση, αν προσεκτικά και χωρίς ιεροσυλίες, ακουμπήσεις πάνω στα ιερά κείμενα, που απετέλεσαν αναγνώσματα όλων των σοφών και φιλοσόφων, όλων των ανθρώπων των Τεχνών και των Γραμμάτων της Αρχαιότητας, όλων των επιστημόνων που κυριάρχησαν στο παγκόσμιο πνεύμα από τότε μέχρι σήμερα.

Τι έκανε ο Άνθρωπος που θα ήθελε να ασχοληθεί με τις Τέχνες; (Με τα θέματα δηλαδή που ήσαν κτήματα και δικαιοδοσίες των Μουσών;) Πριν απ’ όλα, άνοιγε τα ώτα του, ξετύλιγε παπύρους, στρωνότανε στην υπακοή, με σεβασμό, ώστε να εισχωρήσουν μέσα του, βαθιά του, τα Ιερά Κείμενα. Τα Ησιόδεια και τα Ομηρικά.

Αφού γινόταν κάτοχος των κειμένων αυτών, κι αφού είχε υπερνικήσει και τους φραγμούς των γνώσεων της Γεωμετρίας, ένιωθε πλέον, πως άνοιγαν μπρος του οι ορίζοντες, στους οποίους κι ο ίδιος αυτός, θα μπορούσε να παρουσιάσει τις δεξιότητές του.

(Κι αν κάποια στιγμή θέλησε ο φιλόσοφος να εξορίσει από την Πολιτεία του τους Ποιητές, ή ο άλλος αν θέλησε να θέσει όρους κι όρια με το Περί Ποιητικής του, κανείς από τους δυο τους δεν θα τολμούσε, και δεν τόλμησε, να αποβάλει την Ποίηση, και τους Ποιητές, Ησίοδο και Όμηρο, από τη διδακτέα ύλη των μαθημάτων των Σχολών τους, Ακαδημίας και Λυκείου. Και οι δυο τους, Δάσκαλος και Μαθητής, Πλάτων και Αριστοτέλης, τους μαθητές τους, υποχρέωναν στην εμπέδωση των προπατορικών κειμένων, των ΕΠΩΝ.)

Ο Γιώργος Μπιλικάς, συγγραφέας σήμερα, προέρχεται από τη μουσική. Στα χωράφια των Μουσών παιδιόθεν.

Οι μούσες δεν έχουν ξεκαθαρισμένα και περιφραγμένα τα όρια της κτημοσύνης τους, δεν επιτρέπουν δε τη μεταξύ τους κοινοκτημοσύνη, δεν διατίθενται σε απαλλοτριώσεις, δε δέχονται καταπατήσεις εξ ουδενός, μηδέ θεών μηδέ κι ανθρώπων.

Επιτρέπουν όμως στα χωράφια τους να περιδιαβαίνουν άνθρωποι των Ιδεών, των Τεχνών, των Ερευνών, τους Ποιητές.

Ανέκαθεν δε οι ποιητές συγκρούονταν με τους Μουσικούς. Θεοί τε κι Άνθρωποι, Θνητοί, Ημίθεοι κι Αθάνατοι.

Από τον Ορφέα, το Λίνο, τον Απόλλωνα κι άλλους, κατεγράφησαν για τις εποχές τους, γεγονότα, απίθανα, αιματηρά, αλλά καθόλου απίστευτα.

Το λέω αυτό το καθόλου απίστευτα, με την πεποίθηση, πως δε θα υπήρχε τέχνη, αν δεν προϋπήρχε ο ευγενής ανταγωνισμός, η άμιλλα.

Εκείνη η ψυχοφθόρα γι’ άλλους, η θαυματουργή και θεοτική για άλλους άμιλλα, που οδήγησε τις Τέχνες, στην Ποίηση, στη Μουσική, στο Θέατρο, στη Φιλοσοφία, στις Επιστήμες, στις Τέχνες, στον Παρθενώνα του Πλανήτη Γη.

Ο Γιώργος Μπιλικάς πώς θα ξέφευγε από τα τόσο θελκτικά αρώματα των τόπων των Μουσών, στα οποία ήταν ήδη προεθισμένος λόγω της Μουσικής του προϊστορίας; Πώς;

Να σου λοιπόν η διέξοδος: Οδύσσεια!

Έλα μου όμως που ο σεβασμός του στις Μούσες, δεν του επέτρεψε να μεγαλοπιαστεί…

Σκέφτηκε, μίκρυνε, πιάστηκε γερά, ασχολήθηκε σεμνά και σημερινά, και παρουσίασε τον Οδυσσέα.

Τώρα ο αναγνώστης των αρχαίων κειμένων, ο αναγνώστης κάθε πονήματος που αφορά στα Έπη, θα αναρωτηθεί: κι άλλος με τον Οδυσσέα; δεν παύουν πια; Τι να μας πει κι αυτός;

Επειδή λοιπόν τα ερωτήματα υπάρχουν, θα υπάρξουν άλλωστε και περισσότερα, αν δε διαβάσει κάποιος το βιβλίο αυτό κι επειδή ο συγγραφέας του δε θα μπορέσει να το ομολογήσει ποτέ, σας το λέω από τις γραμμές αυτές, πως:

Καλλίτερη κι ομορφότερη, σπουδαιότερη και πιο απλουστευμένη, απλοποιημένη και πιο σύγχρονη, μεταφορά – μεταγραφή, της Οδύσσειας, δε θα μπορούσε να υπάρξει, δεν έχει άλλο όμοιό του ξανασυμβεί, από την πονηματική αυτή διεργασία που παρουσιάζεται στην έκδοση αυτή.

Ο Διάλογος. Ναι ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ.

Το επόμενο επίτευγμα του Αρχαίου Ελληνικού Λόγου, Μετά από την Ποίηση, ύστερα από το Θέατρο, υπήρξε ο Διάλογος.

Ο μουσικός της Σκηνής, παντρεύει με την εμπειρία του, αυτό που τόσα χρόνια υπηρετεί, τη μουσική το στίχο και την επικοινωνία με το γραπτό λόγο, κάνοντάς τον επικοινωνιακό, κατεβάζοντάς τον, από τη σκηνή στο κοινό.

Παίρνει στα χέρια του την Οδύσσεια, και σχεδόν στίχο-στίχο, ραψωδία στη ραψωδία, θεματική-θεματική, τη μεταγράφει με τον καταπληκτικότερο τρόπο, που έχω συναντήσει ποτέ, στη Νέα Ελληνική, μέσω των Διαλόγων.

Αν ζούσε ο Μπάρμπα Νίκος ο Τσιφόρος, σίγουρα θα τον παρασημοφορούσε. Θα του έτεινε σεμνά το χέρι, για να τον συγχαρεί. Μιας κι ο Αείμνηστος είχε πολύ καταπιαστεί με τους αρχαίους μας με τους μύθους μας με την ιστορία μας, αλλά ο ίδιος χρησιμοποιούσε και την πλασματική ιδιόκτητη μυθοπλασία του.

Ο Γιώργος Μπιλικάς, δεν αλλοιώνει τα κείμενα. Τα κατεβάζει αυτούσια από τις Βιβλιοθήκες του Ελικώνα, και τα μεταγράφει απλά, ως σύγχρονος Ραψωδός, παρουσιάζοντάς τα, αυτούσια, σημερινά, στους ανθρώπους του 2021.

Ο Γιώργος Μπιλικάς, σέβεται τα κείμενα. Δεν τρέχει να ονομαστεί, συγγραφέας χρησιμοποιώντας την πηγή.

Ερεθίστηκε, πόνεσε, βασανίστηκε, κι ως σύγχρονος Τάλας, ως σύγχρονος Οδυσσέας, μεταγράφει τις περιπέτειες και τη σοφία του χιλιετοπάππου του, κλαίγοντας, χαμογελώντας, ελπίζοντας μαζί του, για την Ιθάκη του. Την τόσο πολυπόθητη, για όλους μας Ιθάκη.

Ο συγγραφέας του παρόντος χρησιμοποιεί χιούμορ. Πώς αλλιώς θα μνημόνευα το μακαρίτη Τσιφόρο άλλωστε.

Η επιτήδευσή του όμως στο χρησιμοποιούμενο, εξ αυτού του συγγραφέως, χιούμορ, δεν κατεβάζει τα στοιχεία της ποίησης στο πεζοδρόμιο, δεν εκχυδαΐζει τα νοήματα, δεν παριστάνει τον έξυπνο κοντράροντας με τα αναγραφόμενα στο πρωτότυπο της Οδύσσειας.

Ο συγγραφέας του παρόντος χρησιμοποιεί την ιστορικότητα του αρχαίου κειμένου. Πως αλλιώς θα μνημόνευα το μακαρίτη Τσιφόρο άλλωστε, και πάλι. Μόνο που ο μακαρίτης με βάση την ιστορικότητα έπλεκε κι έμπλεκε δικές του ιστορίες, σύγχρονες ή και παλιότερες, με ακραίο χιούμορ, και πλάγια πολιτικοποίηση, αναπτύσσοντας ενίοτε και αστυνομικές υφάνσεις στα αφηγήματά του. Ο συγγραφέας μας εδώ, δεν πειράζει το κείμενο, οι δε παρεμβάσεις του, τιμούν το πρωτότυπο, εφ’ όσον μάλιστα προέρχονται εξ αυτού.

Κλείνω με δύο στοιχεία που θα πρέπει να κρατήσει γερά ο κάθε αναγνώστης:

1.- Ραψωδία η – 34,35,36 – Η δύναμη της σκέψης – Η ουσία της φαντασίας

νηυσὶ θοῇσιν τοί γε πεποιθότες ὠκείῃσι

(η 35) λαῖτμα μέγ᾽ ἐκπερόωσιν, ἐπεί σφισι δῶκ᾽ ἐνοσίχθων·

τῶν νέες ὠκεῖαι ὡς εἰ πτερὸν ἠὲ νόημα».

Ελεύθερη απόδοση του συγγραφέα:

Τα πλοία τα δικά μας, είναι αλλιώτικα. Δεν υπάρχουν κυβερνήτες, ούτε πηδάλια, ούτε κωπηλάτες, ούτε τίποτα από όλα όσα έχουν τα άλλα καράβια. Τα πλοία τα δικά μας, ξέρουν τις σκέψεις και τις διαθέσεις των ανθρώπων. Γνωρίζουν τις πατρίδες όλων και διαβαίνουν τις θαλασσινές αποστάσεις σαν πουλιά, σκεπασμένα με σκοτάδι και συννεφιά και ποτέ δεν υπάρχει φόβος να πάθουν κάποια  βλάβη.

2.- Ραψωδία λ – απόδοση του συγγραφέα εκ της Νεκυίας – Το νόημα του ταξιδιού και της γνώσεως

– Είσαι έξυπνος Οδυσσέα, αλλά δεν είσαι σοφός. Μόνο το σπίτι σου σκέφτεσαι. Στην ουσία, δεν είμαι εγώ ο τυφλός, αλλά εσύ που δεν βλέπεις ότι το ταξίδι αυτό καθορίζει τη ζωή σου. Μόνο όταν το καταλάβεις αυτό, μόνο τότε θα βρεις το νόημα της σοφίας. Νοιώσε το αυτό που σου λέω.

– Όχι Τειρεσία, το νόημα της σοφίας, θα το βρω μόνος μου. Εσύ, βοήθησε με να βρω το δρόμο για τον γυρισμό.

Καταλήγοντας να επαναλάβω για το παρόν πόνημα, ό,τι έχω πει και στον ίδιο το Γιώργο: Το βιβλίο αυτό θα πρέπει να αποτελέσει το πρώτο εγχειρίδιο για όποιον θα θελήσει να μυηθεί στα βάθη του πρωτοτύπου.

Το βιβλίο αυτό να αποτελέσει εφαλτήριο για τον Γιώργο Μπιλικά, ώστε το εγχειρίδιο αυτό, το τόσο πολύτιμο, να συμπληρωθεί με το δεύτερο, που δε θα είναι άλλο από την εργασία του, επί της πρωτότυπης Ιλιάδας.

Εν αναμονή λοιπόν, ευχόμενος σε κάθε αναγνώστη, να το απολαύσει, αβίαστα και χωρίς δεύτερες σκέψεις.

Φαίδων Αλκίνοος (Ποιητής)

Rock Around the …Bands!

Buy Here: https://bit.ly/3GX0MXZ

Πρόλογος (Απόσπασμα)

[…] Το βιβλίο -ο πρώτος μίας σειράς τόμων- είναι ένα ταξίδι στην ιστορία του ροκ, αλλά ξεπερνά αυτό το όριο, κάνοντας ένα άνοιγμα, με την «Εισαγωγή» του συγγραφέα, γενικότερα σε πτυχές της ιστορίας των χωρών οι οποίες αποτέλεσαν την κοιτίδα του,
μέσα από τη μουσική και τις μπάντες.

[…] Καταλήγοντας, λοιπόν, είναι μία ευτυχής συγκυρία που ο συγγραφέας αποφάσισε να συγκεντρώσει αυτό το υλικό, να το επεξεργαστεί και να το διαθέσει στο κοινό, εφόσον δεν υπάρχει στην ελληνική βιβλιογραφία άλλη παρόμοια προσπάθεια και έτσι έρχεται πολύ όμορφα να γεμίσει το κενό, δίνοντας την ευκαιρία στον αναγνώστη να εμπλουτίσει τις γνώσεις του και να αποκτήσει μεγαλύτερη επίγνωση για το είδος, μέσα από την εποχή από την οποία αναδύθηκε.

Τελικά, άλλωστε, ό,τι και να σημαίνει ροκ και ό,τι κι αν υποδηλώνει η στιβαρότητα αυτής της «σκληρής» λέξης, σίγουρα είναι και ήχος μουσικός και βράχος και πέτρα που κυλά, που τρέχει και βρίσκεται σε μία κίνηση διαρκή, όχι πέφτοντας σαν βαρύ κοτρόνι, αλλά βυθιζόμενο αργά-αργά σαν λιθαράκι στην ψυχή, διεγείροντας τη σκέψη, γεμίζοντας με συναισθήματα την καρδιά και διαμορφώνοντας για τον κάθε ακροατή και συνοδοιπόρο του τη στιγμή, στο πλαίσιο μίας προσωπικής αλλά και μίας συλλογικής συνέχειας…

Καλή ανάγνωση, με την ευχή να δώσει το βιβλίο το έναυσμα σε πολλούς να ανακαλύψουν συγκροτήματα και να κάνουν ενδιαφέρουσες ακροάσεις!

Ιουλία Λυμπεροπούλου (Συγγραφέας | Ιστορικός)

Επίμετρο (Late Bloomer)

Το 38 Special είναι πιστόλι ή συγκρότημα; Ο 13ος όροφος είναι ο γρουσούζικος όροφος που ποτέ δεν σταματά το ασανσέρ ή το συγκρότημα 13^th Floor Elevators, από το Texas, που εφηύρε την ψυχεδέλεια, της καλύτερης μαριχουάνας του πλανήτη βοηθούσης; (μου το έχει εκμυστηρευθεί άνθρωπος σε τηλεφωνική μας συνέντευξη που δεν γίνεται να είναι πιο μέσα στα πράγματα).

Με άλλα λόγια, πώς στο διάβολο γίνεται εν έτει 2018 με το διαδίκτυο εδώ και πάνω από 20 χρόνια (με όλες τις αστοχίες του) να διαφεντεύει τα πάντα και εσύ να γράφεις εγκυκλοπαίδειες –όχι μία, αλλά και δύο και τρεις και τέσσερις- και να μην είσαι τρελός, τη στιγμή που ίσως πιο τρελοί από σένα όπως οι Ira Robbins & Marc C. Strong –to name a few- έχουν σιγήσει; Ε μάλλον γίνεται εάν είσαι ένας διαπλανητικός θεόμουρλος, ένας σκοτεινός Lord Byron του rock ‘n’ roll σαν τον Γιώργο Μπιλικά. Χρειάζεται ανομολόγητο αλλά και ομολογημένο θάρρος-θράσος, Θαρσείν Χρη (ή Χρει όπως προτιμάει) για να το επιχειρήσεις/υλοποιήσεις. Προφανώς το “έχει”, όχι επειδή έχει τα εργαλεία, αλλά επειδή έχει cojones και ατελείωτο συναισθηματικό υπόβαθρο.

«Days (I remember of my life)», ένα παλιό τραγουδάκι-τραγουδάρα των Kinks, και διηγώντας τα να δημιουργείς καινούργιες αναμνήσεις: Τον Μάη του 68, τα Berkley’s, τους hippies, τη μικροαστική Αθήνα, τρόπους ζωής, ονειροπολήσεις, συζητήσεις με φίλους, ο ένας στην Κοπεγχάγη, ο άλλος στη Νέα Υόρκη, ο άλλος στο Τορόντο, Κυψέλη, Χαλάνδρι, Περισσός, Αμπελόκηποι, Νέο Ψυχικό, συναυλίες, συγκροτήματα, Green Pajamas, David Sylvian, οικογένειες, παιδιά, η γαμημένη η θνητότητα, αλλά πάνω απ’ όλα, δεν πουλάς τίποτα, δεν ξεχνάς τίποτα, και μέχρι τελικής πτώσεως δημιουργείς καινούργιες αναμνήσεις.

Αυτό νομίζω πως κάνει ο Γιώργος Μπιλικάς. Κάτι σαν τον Ρομπέν των παρηκμασμένων αισιόδοξων, κάτι σαν τον τελευταίο των Μοϊκανών, κάτι σαν τον τελευταίο των ετσιθελικά εθελοτυφλούντων.

Κανέλλος Τερζής (Rock Journalist)