Δεν μου είναι εύκολο να μιλάω για τον εαυτό μου, αλλά στην πολύ πρόσφατη παρουσίαση που έκανα (Bat City, Σάββατο 9 Μαΐου) που αφορούσε και στα τρία μυθιστορήματα που έχω μέχρι στιγμής γράψει, δεν κατάφερα να βρω κάποιον να το κάνει. Οπότε αναγκάστηκα να το κάνω μόνος μου. Κράτησα λοιπόν μερικές σημειώσεις και σου τις μεταφέρω.
Όταν ένας συγγραφέας γράφει, εναλλάσσεται ταυτόχρονα ανάμεσα σε τρεις ρόλους. Είναι ο συγγραφέας, αλλά είναι και ο αναγνώστης, και ο ήρωας.
Για να πάρω λοιπόν τα πράγματα με τη σειρά, ας πάρω έναν-έναν τους τρεις αυτούς ρόλους.
Ως αναγνώστης, δεν έχω να πω πολλά. Με ενδιέφερε πάντοτε το μυστήριο, η φαντασία, το θρίλερ, η αγωνία, το χιούμορ, αλλά και η ιστορία. Αφού λοιπόν οι ιστορίες μου είναι ένα (όχι πάντρεμμα, αλλά κράμα όπως μου έλεγε και ο φίλος μου ο Νίκος Παπάζογλου) μυστηρίου, φαντασίας, χιούμορ αλλά και ιστορίας ενίοτε, όταν -ως αναγνώστης- με διαβάζω, βρίσκομαι σε ένα περιβάλλον πολύ γνώριμο.
Ως συγγραφέας, επειδή με ρωτάνε πολλές φορές σε διάφορες συνεντεύξεις, πώς αποφάσισα να γίνω συγγραφέας –αν υποθέσουμε ότι είμαι- δεν ήταν θέμα απόφασης, ούτε επιδίωξης. Συνέβη εντελώς τυχαία όταν σκέφτηκα να απαντώ με μικρά χιουμοριστικά διαδικτυακά μηνύματα σε ένα εξωφρενικό μήνυμα που κάποιος μου έστειλε σε ένα φόρουμ, έτσι όπως ακριβώς το περιγράφω στο σημείωμα που βρίσκεται σαν εισαγωγή στο “Heaven Adventures”, που ξεκίνησε να γράφεται στα 2000 μ.Χ. Τρία χρόνια αργότερα, στα 2003 δηλαδή, η αρθρογραφία που ξεκίνησα στο musicheaven.gr, με βοήθησε να διαμορφώσω και να βελτιώσω το δικό μου ύφος, το δικό μου στυλ γραφής και αυτό είναι κάτι που γίνεται εύκολα αντιληπτό, αρκεί να συγκρίνεις τα πρώτα μου άρθρα του 2003 με τα σημερινά. Έτσι, επισκέφθηκα στην πορεία, πολλές φορές το “Heaven Adventures”, μέχρι να πάρει τελικά τη μορφή που το γνώρισες όταν εκδόθηκε στα 2012 μ. Χ. Με λίγα λόγια, κάποια στιγμή η συγγραφή, μου χτύπησε την πόρτα, την άνοιξα και μπήκε. Ή αν προτιμάς, καθόμουν κάτω από το δέντρο της αρθρογραφίας, και ξαφνικά έπεσε λόγω του νόμου της βαρύτητας, το φρούτο της συγγραφής.
Όσο για τον ήρωά μου τον Ορφέα, μπορώ με βεβαιότητα να σου πω, ότι δεν διαφέρει καθόλου από εμένα σαν χαρακτήρας, σαν συμπεριφορά, αλλά και σαν τρόπος σκέψης. Είναι η προέκτασή μου και κάνω μαζί του πράγματα που δεν έχω κάνει, πηγαίνω σε τόπους που δεν έχω πάει, και κάθε φορά που ξεκινάμε ένα καινούργιο ταξίδι είμαστε εντελώς ανύποπτοι για το τι θα συμβεί και το τι θα ακολουθήσει στην επόμενη σελίδα. Πολλές φορές τον αφήνω να οδηγεί ο ίδιος την πλοκή και να με βγάζει από τη δύσκολη θέση. Ο σκοπός του ταξιδιού, είναι -μέσα από τις εμπειρίες που συσσωρεύουμε- να γινόμαστε και οι δυο μας καλύτεροι σαν χαρακτήρες με καλύτερη κάθε φορά συμπεριφορά, με βελτιωμένο κάθε φορά τρόπο σκέψης. Να ανεβαίνουμε δηλαδή επίπεδα γνώσης. Αυτό είναι ορατό στο “Νο. 9” που είναι το δεύτερο μυθιστόρημά μου, αλλά καλύτερα να ξεκινήσω από το πρώτο.
Στο “Heaven Adventures”, ο Ορφέας κατασκευάζει έναν Θεό, έναν Θεό έτσι όπως τον θέλει αυτός, ρίχνει την κιθάρα του στον ώμο και βγαίνει στον δρόμο. Βγαίνει στον δρόμο με έναν Θεό που τον έχει δίπλα του, πίνουν μπύρες, ακούνε ροκ μουσική, συζητάνε, συμφωνούν ή διαφωνούν, έτσι δηλαδή όπως κάνουν δύο φίλοι. Το ταξίδι που κάνουν είναι απρόσμενο και πρωτότυπο. Ταξιδεύουν δια μέσου Ουρανού και Κόλασης συζητώντας για θέματα φιλοσοφικοθρησκευτικά με την απαιτούμενη σοβαρότητα όπου χρειάζεται, με αρκετό χιούμορ, με πολλή μπύρα, με έντονη ροκ διάθεση, και καταλήγουν ανθρώπινα και φιλικά σε ένα μπαράκι στη γη. Με πολύ λίγα λόγια, έχουμε εδώ έναν Θεό που θέλει επιτέλους να κάνει τα δικά του και στον Ορφέα βρίσκει έναν φίλο και έναν συμπαραστάτη. Όσο και αν στην αρχή του ταξιδιού αντιστέκεται και είναι σπασίκλας, στο τέλος καταλήγει μαζί του στη γη, ανθρώπινα και φιλικά σε ένα μπαράκι.
Σε μπαράκι τελειώνει το “Heaven Adventures”, και σε μπαράκι αρχίζει το “Νο. 9”.
Οι εμπειρίες που έχει αποκομίσει ο ήρωας αλλά και τα ερωτήματα που έχουν τεθεί στο “Heaven Adventures”, για το πού πηγαίνουμε μετά, πού πηγαίνουμε δηλαδή όταν φεύγουμε από αυτή τη ζωή, λειτουργούν εδώ σαν ώθηση για το καινούργιο. Στο μπαράκι λοιπόν που συνηθίζει ο Ορφέας να πηγαίνει, κάθεται στη μπάρα με τη φίλη του και ξαφνικά, συλλαμβάνει την ιδέα να πάει στο Σούνιο να δει την πανσέληνο. Εκείνη αρνείται να τον ακολουθήσει, προσπαθεί να τον αποτρέψει από αυτή την ξαφνική νυχτερινή βόλτα, αλλά δεν το κατορθώνει και ο Ορφέας ξεκινάει μόνος του για το Σούνιο. Εννέα όμως χιλιόμετρα πριν φτάσει εκεί, του συμβαίνει ένα ατύχημα, το οποίο ατύχημα πυροδοτεί όλη την υπόλοιπη πλοκή του μυθιστορήματος. Ο ήρωας ξεκινάει ένα αδιάκοπο πήγαινε-έλα ανάμεσα στο “εδώ” και στο “εκεί”, ανάμεσα στο “τώρα” και στο “μετά”, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσει τι του συμβαίνει και πού βρίσκεται. Μέσα σε αυτό το αδιάκοπο πήγαινε-έλα, θα συναντήσουμε τη συνύπαρξη των αντιθέτων (θετικό-αρνητικό, ζεστό-κρύο, θηλυκο-αρσενικό κλπ) αλλά θα συναντήσουμε και τα τέσσερα στοιχεία της φύσης (Γη, Νερό, Αέρας, Φωτιά) που παρουσιάζονται στον ήρωα με τη μορφή δασκάλων και αναλαμβάνουν την εκπαίδευσή του, με σκοπό να τον εξελίξουν πνευματικά. Συναντάμε λοιπόν τον Malt (το κριθάρι δηλαδή) που εκπροσωπεί το στοιχείο της Γης, την Αιγύπτια Θεά των Υδάτων Anqet, που εκπροσωπεί το στοιχείο του Νερού και τον Ινδό Θεό των Ανέμων Intra, που εκπροσωπεί το στοιχείο του Αέρα. Το στοιχείο της Φωτιάς, είναι ο ίδιος ο ήρωας, αλλά για να αποκτήσει τις ικανότητες και να φτάσει στο επίπεδο να μπορεί να το εκπροσωπεί επάξια, πρέπει να αποκτήσει πρώτα γερή βάση, κάτι που το δίνει η Γη, πρέπει να αποκτήσει ευελιξία, και την ευελιξία του την προσφέρει το στοιχείο του Νερού, γιατί το Νερό δεν έχει σχήμα συγκεκριμένο. Το σχήμα του Νερού εξαρτάται κάθε φορά από το σχήμα του αντικειμένου μέσα στο οποίο βρίσκεται. Και πρέπει επίσης, να αποκτήσει την εποπτεία που του προσφέρει το στοιχείο του Αέρα. Υπερίπταται και εποπτεύει. Το “No. 9” είναι μία επινόηση του ήρωα που τη χρησιμοποιεί για να γλιτώσει από τους διώκτες του, αλλά η επινόηση αυτή έρχεται στη σκέψη του και γίνεται πράξη, μόνο όταν φτάνει στα επιθυμητά επίπεδα γνώσης που του προσφέρουν τα τέσσερα στοιχεία της φύσης. Εννοείται βέβαια, ότι δεν θα σου αποκαλύψω την επινόηση αυτή, για να μην προδώσω το βιβλίο.
Σοφότερος όντας, και με το master στην τσέπη ο Ορφέας, αποφασίζει να ψάξει να βρει τη χαμένη του λύρα, και αυτή η αναζήτηση, τον οδηγεί σε ένα χωροχρονικό ταξίδι. Τον οδηγεί στην Ανδαλουσία του 10ου μεταχριστιανικού αιώνα. Την εποχή που η μισή Ισπανία ήταν στην κατοχή των Μαυριτανών. Οι πληροφορίες που του παρέχει η μάγισσα Κίρκη, του λένε ότι η λύρα βρέθηκε στα θεμέλια του παλατιού της Μαντινάτ Αλ-Ζάχρα στην Κόρδοβα, και ο ήρωας πηγαίνει εκεί. Εκεί όμως μπαίνει σε καινούργιες περιπέτειες. Πρώτα από όλα, είναι εκ προοιμίου αντίπαλος των Μαυριτανών και του Χαλίφη, που κρατάει τη λύρα κλειδωμένη στα υπόγεια του παλατιού. Όμως δεν φτάνει μόνο αυτό. Στην Ανδαλουσία, αναβιώνει η καρμική σχέση που έχει με την Ευρυδίκη, και κατά συνέπεια, γίνεται δυο φορές αντίπαλος του Χαλίφη, γιατί θέλει και αυτός την Ευρυδίκη για το χαρέμι του. Μέσα σ’ αυτή την ατμόσφαιρα των ιπποτών, των κάστρων και των μονομαχιών διεξάγεται η τρίτη περιπέτεια του Ορφέα που έχει εφαλτήριο τον Οδυσσέα. Όπως εκείνος πήγε στο νησί του Κύκλωπα σαν Κανένας και έφυγε ως Οδυσσέας, έτσι και ο Ορφέας πηγαίνει στην Ανδαλουσία εντελώς ανύπαρκτος για τους Μαυριτανούς, σαν ένας άλλος Κανένας δηλαδή, αλλά πρέπει να πάρει τη λύρα ως Ορφέας. Θα το καταφέρει;
Το “Al-Andalus” είναι μία παραλλαγή του μύθου του Ορφέα και της Ευρυδίκης με τον Χαλίφη της Κόρδοβα να παίρνει τον ρόλο του Άδη. Αν τώρα έχεις την απορία γιατί διάλεξα να τοποθετήσω την πλοκή στην Ανδαλουσία την εποχή των Μαυριτανών, ο λόγος είναι οι Τροβαδούροι και η ιδεολογική συγγένεια που νιώθω να έχω μαζί τους. Οι Τροβαδούροι προήλθαν από μία Σουφική κίνηση που σχηματίστηκε στις αρχές του 8ου αιώνα στην Ανδαλουσία όταν δηλαδή οι Άραβες κατέλαβαν την Ισπανία και από εκεί (οι Τροβαδούροι) σαν κίνημα, πέρασαν αρχικά στη νότια Γαλλία και στη συνέχεια στην υπόλοιπη Ευρώπη γύρω στα 1100 μ.Χ. Οι Τροβαδούροι εξύμνησαν με τα τραγούδια τους την αιώνια πίστη προς την Αγαπημένη και η ρίζα TRB της λέξης TRouBador είναι Αραβική και σαν ρίζα, εμπεριέχεται στις λέξεις, Γυναίκα, Δέσποινα & Θηλυκό Είδωλο. Τι πιο λογικό λοιπόν ως μουσικός, ως τραγουδοποιός, και ως Ορφέας, πιστός αιώνια στην Αγαπημένη Ευρυδίκη, να τοποθετήσω την πλοκή στην Ανδαλουσία.
Γενικά, και τα τρία μυθιστορήματα κινούνται στη σφαίρα της φαντασίας, με θέματα όμως που έχουν να κάνουν με την καθημερινότητά μας και θα πρέπει εδώ να διαχωρίσουμε τη φαντασία από την πραγματικότητα. Η όλη πλοκή των μυθιστορημάτων μπορεί να ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας, αλλά τα θέματα και οι τόποι, ανήκουν στην πραγματικότητά μας.
Το να μιλάς με τον Ιησού και να πίνεις μαζί του μπύρες, είναι μεν φαντασία, αλλά η απορία για το πού πηγαίνουμε όταν φεύγουμε από αυτή τη ζωή, ήταν και είναι στην ανθρώπινη σκέψη καθημερινά. Το μπαράκι επίσης που κατέληξαν οι δύο φίλοι είναι υπαρκτό και βρίσκεται στο Νύφι της Μάνης.
Η μετάβαση σε έναν άλλο κόσμο μπορεί να είναι φαντασία, αλλά το Σούνιο είναι εκεί που όλοι ξέρουμε πως είναι, και το μπαράκι από όπου ξεκίνησε η όλη ιστορία είναι υπαρκτό και βρίσκεται στην Αθήνα.
Το ταξίδι πίσω στο χρόνο στην εποχή των ιπποτών και η συνάντηση με την Ευρυδίκη, μπορεί να είναι φαντασία, αλλά το Γιβραλτάρ, η Ανδαλουσία, η Κόρδοβα και το παλάτι βρίσκονται στην Ιβηρική χερσόνησο αιώνες τώρα.
Η οντολογική λήθη ισχύει για όλους μας αν ξαφνικά φύγουμε από δω και πάμε για παράδειγμα στους Εσκιμώους όπου δεν θα μας ξέρει κανείς. Θα είμαστε πραγματικά ο Κανένας και αυτό δεν θα είναι η φαντασία μας, αλλά θα είναι η πραγματικότητά μας.
Ο Ορφέας είναι ένας ήρωας που έχει ταυτιστεί μαζί μου μέσα στα χρόνια και τον χρησιμοποιώ συχνά στα κείμενά μου, όπως και στα διηγήματα που γράφω. Μερικά από αυτά, θα τα βρεις στις ανθολογίες “Once Upon A Future“, “Θρύλοι του Σύμπαντος ΙΙΙ“ & “Θρύλοι του Σύμπαντος IV“ που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές.
Τέλος, δεν ξέρω αν θα κλείσω κάποια στιγμή τον κύκλο που άνοιξα με τον Ορφέα. Αυτό θα μου το πει ο χρόνος.
Ευχαριστώ…
Orfeus/Storyteller 