Οι Eagles δεν ήταν σούπερ μπάντα, αλλά ήταν αγαπημένη. Δεν ήταν Beach Boys ούτε Bee Gees, αλλά είχαν πολύ καλές φωνητικές αρμονίες. Δεν ήταν Beatles, αλλά είχαν πολύ όμορφες μελωδίες. Η «συμμορία» όμως των Frey, Henley & Walsh έπεσε θύμα της ίδιας της δημοτικότητάς της.
Όταν στο ξεκίνημα της δεκαετίας του 70, η μουσική βιομηχανία πρότεινε μπάντες στο στυλ των Sweet ή των Aerosmith, οι Eagles παρουσίασαν έναν υπέροχο συνδυασμό και κάλυψαν ένα κενό. Το στυλ της μουσικής τους, συμφιλίωνε τους παλαιότερους με τους νεότερους και γεφύρωνε το μεταξύ τους μουσικό χάσμα. Αυτό, είναι ένας λόγος για την τεράστια επιτυχία τους. Ένας άλλος είναι ότι το ‘Take It Easy’ ή το «One of These Nights» ή το ‘Hotel California’ ή το «New Kid In Town» παιζόταν κατά κόρον από τα παγκόσμια ραδιόφωνα, από το κάθε σπίτι, από το κάθε player, από το κάθε αυτοκίνητο, από το κάθε μπαρ κλπ. Ναι, αλλά όταν όπου πηγαίνεις έχεις στα αυτιά σου συνεχώς αυτά τα τραγούδια, ε κάποια στιγμή θα κορεσθείς και θα θέλεις κάτι άλλο. Κάποια στιγμή θα πεις «Αρκετά πια. Φτάνει, δεν αντέχω άλλο» και -προκειμένου να ξεφύγεις- θα αναζητήσεις ένα καταφύγιο στην άλλη –ίσως- άκρη, σε έναν άλλο διαφορετικό ήχο όπως των Kiss ή των Ramones. Εντάξει… μην παραπονιέσαι. Αν είσαι διανοούμενος, θα αναζητήσεις Jethro Tull, ή Brian Eno ή Gabriel/Genesis.
Δεν υπάρχει όμως κανένας λόγος να ανησυχείς αγαπητέ μου διανοούμενε. Έτσι κι αλλιώς, οι Eagles ήταν προορισμένοι να «σωπάσουν» και να εξαφανιστούν κάποια στιγμή από τους παγκόσμιους αναμεταδότες. Όπως όμως και να το κάνουμε, ανήκουν στην εποχή τους, ανήκουν πάρα πολύ σ’ αυτήν και ίσως να μας φαίνεται ότι ανήκουν μόνο σ’ αυτήν, επειδή κάλυψαν όντως τότε ένα κενό και σήμερα θεωρούνται εκτός τόπου και χρόνου. Οι τότε νέοι που σήμερα είναι μεγαλύτεροι, το καταλαβαίνουν πολύ καλά αυτό, αλλά από την άλλη μεριά σκέφτομαι ότι είναι κρίμα που εξαφανίστηκαν εντελώς. Θα μου πεις ότι δεν γίνεται διαφορετικά, γιατί εξέφρασαν μία συγκεκριμένη εποχή και το σημερινό κλίμα δεν τους σηκώνει και εγώ θα συμφωνήσω. Αλλά δεν μπορώ να μη σκεφτώ ότι ήταν όλοι τους σωστοί επαγγελματίες, πολύ καλοί οργανοπαίχτες, πολύ καλοί μελωδοί και σίγουρα ήταν πολύ καλύτεροι από τα χιλιάδες «σκουπίδια» του ενός μηνός που μας σερβίρει σήμερα η παγκόσμια μουσική βιομηχανία. Και αν με ρωτήσεις γιατί σήμερα ακούω Byrds πιο συχνά από ότι ακούω Eagles, θα σου απαντήσω ότι οι Byrds με τη διαχρονικότητά τους, ήταν το σχολείο που σπούδασαν μπάντες όπως οι Eagles και οι R.E.M. Εδώ όμως δεν μιλάμε για τους Byrds, αλλά για τους Eagles. Πάμε…
Οι Eagles σχηματίστηκαν στα 1971 στο Los Angeles και από τα μέσα μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του 70 συγκαταλέγονται ανάμεσα στις δημοφιλέστερες παγκοσμίως μπάντες. Στα τραγούδια τους, που είχαν ένα καθαρό Rock χρώμα, συνδύαζαν folk & country και θα μπορούσαμε να τους χαρακτηρίσουμε σαν συνεχιστές άλλων παλαιοτέρων συγκροτημάτων όπως π.χ. οι Poco και οι Flying Burrito Bros, αλλά δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε ότι το «σχολείο» που σπούδασαν, ήταν –όπως είπα- οι Byrds. Ξεπήδησαν από τη folk και την country της South California, και παρ’ όλο που κανείς από τα ιδρυτικά μέλη δεν ήταν από κει, είχαν εγκατασταθεί εκεί λόγω των ευκαιριών που προσέφερε η περιοχή στους μουσικούς.
Lineup:
* Glenn (Lewis) Frey (Νοέμβριος 1948 – Ιανουάριος 2016, Κιθάρα, Πλήκτρα, Φωνή)
R.I.P. my friend…
Orfeus/Storyteller 